ถ้าตอนนี้ฉันพูดได้หนึ่งสิ่งฉันจะบอกทุกคนว่าตังค์ของฉันมันหายไปหมดแล้วววว มันบินหายไปกับการซื้ออะไรที่มันไม่ได้ฟุ่มเฟือย มันเปี่ยมไปด้วยความหมาย แต่ความหมายของสรรพสิ่งต้องแลกมาด้วยเงินทอง สิ่งแรกที่ฉันซื้อคือเทปกาวสองหน้าแบบหนา เพราะเมื่อฉันเข้ามาในห้องเมื่อวานนี้ ไอ้กระดานมินิมอลเจ้ากรรมดันหลุดลงมาคว่ำแหมะอยู่บนโต๊ะ พร้อมทิ้งร่องรอยกาวสองหน้าที่หมดประสิทธิภาพไปแล้วไง้บนกำแพงห้อง 3 รอยด้วยกัน ฉันต้อง.ื้อกางสองหน้าไปติดมันใหม่ สิ่งที่สองที่ฉันซื้อคือยาแก้ความดันสูง ความจริงฉันจะไปให้หมอสั่งจ่ายที่โรงพยาบาลเพื่อลดค่าใช้จ่ายก็ได้ แต่มันไม่ทันน่ะสิ ฉันมีแผนการอันยิ่งใหญ่เกี่ยวกับยาลดความดันรอคอยอยู่ แผงหนึ่ง 170 บาท (ในขณะที่อีกร้านหนึ่งแผงละ 130 บาท แต่เหลือแค่แผงเดียว) ฉันตัดสินใจซื้อไอ้เจ้ายาแผงละ 170฿ มาสามแผง เพราะมันเหลืออยู่แค่นั้น นอกจากยาแล้วสิ่งที่ฉันได้จากร้านยาคือครีมทาแก้สิวผด เพราะเมื่อฉันเพืงดูหน้าตัวเองดีๆรูขุมขนของฉันดีขึ้น แต่สิวผดมันเยอะเสียเหลือเกิน ฉันต้องจ่ายไปอีก 425 บาทสำหรับครีมหลอดเท่านิ้วโป้งใหญ่ๆนิ้วหนึ่ง (ในขณะที่อีกร้านหนึ่งขาย 400 บาท แต่ฉันไม่ซื้อเพราะเภสัชกรพูดไม่เพราะ)  และอย่างสุดท้ายที่ฉันเสียเงินไปคือช่อดอกไม้ให้คุณหมอที่ฉันจะไปพบพรุ่งนี้ มันคือดอกคาเนชั่นสีขาวสองดอกสีชมพูดอกหนึ่ง และมีบริการห่อ ที่ฉันบอกไปแล้วว่าห่อแบบกลมๆเรียบๆง่ายๆก็พอ เอาแบบที่ผู้ชายถือแล้วไม่เขิน แต่เมื่อฉันนั่งกดโทรศัพท์เล่นขณะรอให้คนจัดดอกไม้ (แค่สามดอก) เข้าช่อนั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับช่อดอกไม้สามดอก แซมด้วยดอกไม้จิ๋วๆสีขาวที่ฉันไม่รู้จักชื่ออีกเล็กน้อย และยังมีใบไม้ และไม้ใบประดับอีกสามสี่สายพันพธุ์แซมไปแซมมาจนช่อดอกไม้มันใหญ่กว่าที่ฉันคิดเอาไว้ ยังดีที่ฉันเลือกกระดาษห่อเป็นลายหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษสีน้ำตาล และโบว์ผูกช่อดอกไม้สีน้ำตาลแก่ ทำให้ดอกไม้ช่อนี้