"เพลงนี้จะเป็นการเล่าผ่านมุมมองของผู้หญิงและผู้ชายและทั้งคู่เนื้อเพลงที่เป็นมุมมองผู้หญิงจะแทนตัวหนังสือสีแดง ส่วนมุมมองผู้ชายจะแทนด้วยสีน้ำเงินและมุมมองของทั้งคู่สีแดงพื้นฟ้า"  เพลงนี้เป็นเพลงที่แต่งขึ้นจากเรื่องราวอีกที (เรื่องย่อเกี่ยวกับที่มาของเพลงนี้จะอยู่ท้ายบทแปลที่สรุปโดยผู้เขียน)  ;Little Bluebell

___________________________________________________________________

歌手：YOASOBI

作詞：Ayase

作曲：Ayase

明日世界は終わるんだって

君にはもう会えないんだって

またいつかって手を振ったって

叶わないんだよ

仕方ないね

เค้าว่าพรุ่งนี้โลกจะถึงกาลอวสานล่ะ

และก็คงจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว

“สักวันหนึ่งค่อยเจอกันใหม่นะ” พร้อมโบกมือลา

นั่นคงไม่มีวันเป็นจริงแล้วแหละช่วยไม่ได้เนอะ

明日世界は終わるんだって

それならもう

その時まで何度でもずっと

好きな音を鳴らそう

เค้าว่าพรุ่งนี้โลกจะถึงกาลอวสาน

งั้นแล้ว กว่าวันนั้นมาถึงละก็

ฉันจะบรรเลงทำนองที่ชอบไปเรื่อยๆ

薄暗闇に包まれた

見覚えのない場所、目を覚ます

ここは夜のない世界

今日で終わる世界

そんな日にあなたに出会った

โอบล้อมไปด้วยความมืดมิด

ตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่คุ้นเคย

เป็นโลกที่ไร้ซึ่งกลางคืน

โลกที่จะสลายไปในวันนี้

และวันนั้นก็เป็นวันที่ฉันได้พบการเธอ

好きにしていいと

それだけ残して

何処かへゆく

あなたの音が遠ざかってく

そしてまたひとり

淀んだ空気の中で

“เชิญตามสบายเถอะ” เป็นเดียวสิ่งที่เธอทิ้งไว้

แล้วเธอก็จากไปยังที่ใดสักแห่ง

พร้อมกับเสียงของเธอที่แผ่วลงไปเรื่อยๆ

แล้วฉันก็กลับมาอยู่คนเดียวตามเคย

ท่ามกลางอากาศที่แน่นิ่ง

ありふれたあの日々をただ思い返す

終わりが来ることを待つ世界で

辛い過去も嫌な記憶も

忘れられないメロディーも

今日でさよなら

เพียงแค่หวนนึกถึงวันที่แสนน่าเบื่อวันนั้น

ในโลกที่ฉันกำลังรอคอยการมาเยือนของความสิ้นสุด

ทั้งอดีตอันเจ็บปวด ความทรงจำที่แสนเกลียดชัง

ทั้งทำนองเพลงที่ไม่อาจลืมเลือนไปได้

แต่วันนี้มันจะจบลง

ひとり車を走らせる

営みの消えた街の中を

明日にはもう終わる今日に

何を願う

何を祈る

ฉันขับรถให้แล่นไปในเมืองที่ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว

แต่เดี๋ยววันพรุ่งนี้ก็จบลงแล้วล่ะ

ฉะนั้นวันนี้จะขออะไรดี

จะอธิษฐานเรื่องอะไรดี

何処かから不意に

微かに聞こえてきたのは

ピアノの音

遠い日の音

ทันใดนั้นก็ได้ยินบางอย่างจากที่ไหนสักแห่งอย่างเลือนลาง

เป็นเสียงของเปียโน

เสียงของวันๆหนึ่งที่ซึ่งอยู่ห่างไกลออกไป

誘われるままに

呼吸を合わせるように

重ねた音

心地良くて

懐かしくて

幾つも溢れてくる

ขณะที่กำลังถูกชักชวนอยู่นั้น

ก็เหมือนดั่งลมหายใจประสานเข้าด้วยกัน

เป็นเสียงที่ซ้อนทับกัน

ช่างสบายเหลือเกิน

ช่างชวนหวนนึกถึงเหลือเกิน

いつしか蓋をして閉じ込めていた記憶

奏でる音が連れてきた思い出

気が付けば止まったピアノ

いつの間にか流れた涙

続きを鳴らそう

ความทรงจำที่ฉันปิดล็อคมันไว้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ความทรงจำที่กลับมาพร้อมกับเพลงที่เราเล่น

รู้สึกตัวเสียงเปียโนก็หยุดลง

และน้ำตาที่ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว

มาบรรเลงเพลงต่อไปกันเถอะ

ありふれたあの日々をただ思い返す

終わりが来ることを待つ世界で

辛い過去も嫌な記憶も

忘れられないメロディーも

さよならなんだ

เพียงแค่หวนนึกถึงวันที่แสนน่าเบื่อวันนั้น

ในโลกที่ฉันกำลังรอคอยการมาเยือนของความสิ้นสุด

ทั้งอดีตอันเจ็บปวด ความทรงจำที่แสนเกลียดชัง

ทั้งทำนองเพลงที่ไม่อาจลืมเลือนไปได้

แต่วันนี้มันจะจบลง

今ここで好きなようにただ音を鳴らす

最後の日に二人きりの街で

ありふれたあの日々をただ想い奏でる音が

重なり響く

ที่นี่เวลานี้เราทำได้เพียงบรรเลงเพลงอย่างที่เราชอบ

ในวันสุดท้าย ในเมืองที่มีเพียงแค่เราสองคน

บรรเลงดนตรีไประหว่างหวนนึกถึงวันเก่าอันแสนน่าเบื่อหน่ายนั้น

ซ้อนทับกันให้ก้องกังวาน

明日世界は終わるんだって

明日世界は終わるんだって

もしも世界が終わらなくって

明日がやってきたなら

ねえ、その時は二人一緒に

なんて

พรุ่งนี้โลกจะมาถึงจุดจบแล้วล่ะ

แต่ถ้าเกิดว่าโลกไม่อวสาน

ถ้าพรุ่งนี้มาถึงอีกครั้งล่ะก็...

"นี่, ถึงตอนนั้น เราสองคน..."

"ช่างเถอะ"

Source: 

https://www.uta-net.com/song/296108/

______________________________________________________________________________________________

เรื่องย่อเรื่องราวเบื้องหลังเพลง アンコール (encore) by YOASOBI

        เรื่องราวนี้ถูกแต่งขึ้นเป็นสองมุมมองมุมมองของผู้หญิงและผู้ชาย setting จะอยู่ที่วันสิ้นโลกกำลังจะมาถึงโลกเกิดความวุ่นวาย การจลาจลบางคนฆ่าตัวตาย บางคนเร่ร่อนรอวันสุดท้ายมาถึงและนางเอกพบตัวเองอยู่บนที่ที่หนึ่งซึ่งไม่รู้จัก และถูกพระเอกช่วยไว้พระเอกอยู่ในโกดังที่เขารวบรวมเครื่องดนตรีไว้ ซึ่งก่อนหน้าการมาถึงของวันสิ้นโลกทั้งพระเอกและนางเอกต่างก็เป็นนักดนตรีกันมาก่อนแต่ทั้งคู่ต่างมีความทรงจำที่น่าขมขื่นของที่มาของดนตรีทำให้เลิกเล่นดนตรีไปนางเอกเล่นเปียโนโดยสมัยก่อนนางเอกถูกพ่อแม่คาดหวังในตัวเธอให้เป็นนักเปียโนซึ่งเธอถูกกดดันและไม่ได้เป็นตัวเองเลยทั้งที่จริงๆแล้วเธอรักดนตรีมากแต่เพราะการถูกกดดันมากเกินไปทำให้ฝังใจและกลายเป็นความหลังที่ไม่น่ายินดีนัก ส่วนพระเอกเป็นนักกีตาร์กับเพื่อนอีกคนที่เป็นนักเปียโนทั้งคู่เดินทางเล่นดนตรีด้วยกันจนกระทั่งใกล้วันสิ้นโลก มีการบุกปล้น และความรุนแรงขึ้นทำให้พระเอกและเพื่อนของเขาแยกกัน พระเอกคิดว่าเพื่อนของเขาน่าจะจากไปแล้วทำให้พระเอกไม่เล่นดนตรีอีกเลยจนกระทั่งวันที่ได้เจอนางเอก ทั้งคู่ได้เล่นดนตรีด้วยกันเป็นครั้งสุดท้ายและเปิดใจเล่าอดีตของทั้งสองให้อีกฝ่ายฟังแม้วันสิ้นโลกจะมาถึงหรือไม่ก็ตามทั้งคู่ก็ได้ค้นพบว่าดนตรีคือสิ่งที่อยู่ในใจของทั้งคู่มาโดยตลอด 

Source: 

https://monogatary.com/story/50040

_____________________________________________________________________________________________________

แปลและเรียบเรียงโดย Little Bluebell