คนเราจะฟื้นจากความแฮงค์ปางตายเมื่อไหร่

ผมอดถามตัวเองไม่ได้ขณะมองร่างไร้สติของเด็กหนุ่ม 

(ตื่นมาจะจำอะไรเมื่อคืนได้บ้างก็ไม่รู้)

"พี่นายยยย" เสียงเจ้าแบร์ดังก้องในผับ เกมฟุตบอลไอร์แลนด์--เวลส์กำลังเตะกันออกรสอยู่บนทีวี เราออกมาฉลองวัน(ใกล้)วันเกิดของแบร์กันแท้ๆ

"พี่นายมาดื่มกับผมหน่อยสิ--" 

อีกแล้วกับลูกอ้อน หมาป่าน้อยของผม

ไม่ทันขาดคำ เด็กปีสองก็เข้ามาคลอเคลียที่บาร์ แขนโอบไหล่ผมจากข้างหลัง 

"--นะฮะ... น้าฮะ--"

ผมเอื้อมแขนไปจับมือเขาไว้

"เดี๋ยวพี่ต้องพาเรากลับบ้านไง" ผมอธิบาย บีบมืออุ่นเบาๆ "ตกลงกันแล้วนี่"

แบร์ทำหน้างอ (ซึ่งยังคงน่ารักแบบเด็กดื้อผู้น่ารัก) แล้วก้มลงจูบต้นคอผม ปากเจ้ากรรมละเลียดผิวผมช้าๆ 

ให้ตายเหอะ ผมต้องแพ้อะไรอย่างนี้มั้ย

“นิดเดียวเอง” ตัวแสบทำนิ้วเปรียบปริมาณเบียร์ “นิดนึง--“

ลมหายใจปนกลิ่นเบียร์สดละเลียปลายหูผม เสียงกระซิบใกล้อกพอที่จะทำให้ใจสั่น

“แมคลีน--“  

แบร์เกือบจะร้องเพลงตอนผมพยุงร่างออกจากผับ

ร่างขาวแน่นไปด้วยมัดกล้าม กลับอ่อนแรง เซซบไหล่ผมเต็มๆ

“แมคคค—ลีน....”

ผมอมยิ้ม กดนิ้วชี้ที่ปากแดงสดนั้น 

“รู้แล้ว--”

ก็เราเชียร์เสียงดังกว่าใครๆ

(แถมคว้าตัวผมมาจูบที่กลางผับ

....การหายตัวเข้าไปในโลกคู่ขนานมีอยู่จริง)

“--ไว้ครั้งหน้าเถอะ”

ไม่รู้จะรู้สึกยังไงที่เห็นเขาร่าเริงนัก เมาในผมและความสุขของตัวเอง ... ขณะที่ผมควรจะเศร้าเพราะความพ่ายแพ้ของทีมชาติบ้านเกิด

“คราวนี้ยอมให้... รู้มั้ย” ผมกระซิบข้างหูเขา 

เด็กแบร์นิ่งสนิท นอนหลับตาพริ้มในอ้อมแขนผม เสียงหายใจเข้าออกชะลอเป็นปกติ

“….พี่ยอมให้เราเสมอแหละ”

ความจริงที่ผมกล้าพูด เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ยินผมแล้ว

ความจริงที่ผมพูดแล้วกลัว ตกใจในเสียงตัวเอง

ไม่ได้นะนาย

จะรีบถลำตัวรู้สึกไปทำไม

ความแน่นอน ความคาดหวัง

…รู้สึกแล้วจะเจ็บตัว กลับมาไม่เป็นท่า

จะเจ็บใจ .... ทั้งๆที่เลือกไม่รู้สึกได้

“พี่นาย--“

เสียงสลึมสลือเรียกชื่อผม 

เรามาถึงประตูห้องผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“—ร....รักนะฮะ..”

จะรีบรู้สึกไปทำไมกัน.

//

แมทช์เมื่อคืนดูย้อนหลังละมันส์มากเลย

เสียดายที่ไม่ทันได้ดู

จอห์น แมคคลีนคือคนยิงประตูให้ไอร์แลนด์ชนะ 1 -- 0 ค่ะ ^^

มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิต

@_XDolan

นะคะ <3

x

ข้าวเอง.