แบร์คงว่าผมดูหนังมากไปอีกแล้ว
(แต่กับเรื่องความเคยชิน
...ใครจะมาเปลี่ยนได้ชั่วข้ามคืนกัน)
รีโมตที่จะปิดทีวีค้างอยู่ในมือผม
ริค เด็ดคาร์คยังคงทรุดตัวแทบพื้น แววตาเปี่ยมด้วยความทึ่งปนเวทนาต่อเครื่องจักรในร่างมนุษย์ ที่กำลังจบชีวิตตรงหน้าเขา
ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย
โลกของเราห่างล้านปีแสนจากฟ้ามืดเทาของริดลี่ย์ สก๊อตต์
ผู้คนเดินขวักไขว่ในถนนกลางแสงแดดจ้า และฝนตกปริบปรอย
ไม่มีซะละที่จะทนอยู่ในนครอึมครึม กลางสีนีออนเฉิดฉายแข่งกับน้ำฝนที่ไม่ยอมเหือดแห้ง
รอย แบตตี้เพียงต้องการเป็นมนุษย์
ต้องการสำแดงความเป็นมนุษย์ให้คนที่มีอาชีพไล่ล่าเขาแม้ในวินาทีสุดท้าย
ความเป็นมนุษย์ที่ได้รู้สึก ได้รับรู้ ได้ประสบเห็น
ความเป็นมนุษย์ที่เจ็บปวด ได้สูญเสีย และ เสียดาย
ได้ร้องไห้
แม้น้ำตาจะเลือนหายไปกับสายฝน
เช่นความเป็นอยู่ที่จะเลือนหายไปกับกาลเวลา
แค่ได้รู้สึก
ผมหันไปยีผมเด็กหนุ่มที่นั่งหลับข้างตัว
แค่ได้รู้สึก
ได้เป็นอยู่ในช่วงเวลาหนึ่ง
กับคนๆหนึ่ง
หัวใจอาจแปรเปลี่ยนไป
แก้มที่เปียกน้ำตาอาจแห้งสนิท
มือถือที่ตั้งเตือนไว้อาจเงียบงันเข้าสักวัน
ทั้งที่หัวใจเปียกโชกตั้งแต่เริ่มรู้จักเธอ
ก็เราเป็นมนุษย์
ก็เรามีกันอยู่แค่นี้
แค่อยากจะยืนตากฝนให้หัวใจชุ่มชื้นในวันที่ยังทำได้
…..ก็เท่านั้น.
//
ฉากที่พี่นายดูค้างอยู่คือฉากใกล้จบของ Blade Runner (1982) ค่ะ
มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิต
@_XDolan
นะคะ <3
ติชม #kpfic ได้เลย
ขอบคุณค่า
x
ข้าวเอง.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in