ความเคยชินคือศัตรูตัวร้าย

อะไรที่กลายเป็นปกติ

อะไรที่นิ่งเฉยกับความเป็นไป

อะไรที่ไม่เคยเอ่ยถามว่าทำไม

เพราะตกหลุมลึกอยู่ในสิ่งที่คิดว่าควรเป็น

ความเคยชินคือความเลินเล่อของหัวใจ

อยากจะรัก

อยากจะลอง

อยากจะเสี่ยง

ทั้งที่ตัดขาดจากสติของตัวเอง

“ตื่นได้แล้ว เด็กดื้อ” ผมพูดกับร่างที่ยังคงหลับใหล ผมสีดำขลับชี้โด่เด่ไม่เป็นทรงสยายบนหมอนของผม 

บนเตียงของผม



ไม่อยากจะชินเลย

แต่กากาแฟยังหอมกรุ่นอยู่บนเตา ขนมปังปิ้งทาแยมสตอเบอร์รี่และเนยถั่วยังวางอยู่ในจานที่เคาน์เตอร์

เสื้อฮู้ดของแบร์ยังค้างอยู่ในลิ้นชักเสื้อผ้าชั้นล่างสุดของผม

“ม่ายย” เสียงอู้อี้งอแงจากเด็กขึ้เซาดังขึ้น ตาสีฟ้าดังทะเลยามเช้ากระพริบช้าๆ แล้วปิดลง

“ม่ายอาวว—“

ผมเสยผมแบร์ให้พ้นหน้าผาก จุมพิตตรงผิวเหนือคิ้วเบาๆ

แล้วร่างนิ่งใต้ผ้าห่มก็ตวัดแขนดึงผมลงไปนอนด้วย



รู้สึกหน้าตัวเองร้อนผ่าวไปหมด

ก็ใครให้เธอนอนไม่ใส่เสื้อละแบร์....

“ต้องเอา”

ผมกลอกตาเร็วเมื่อรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป แก้มคงสีเหมือนมะเขือเทศในตลาดแล้ว

“ต้องตื่นนะแบร์”

ตาสีฟ้ามองตามผมอย่างเจ้าเล่ห์

เจ้าของตายังคงไม่ยอมคลายแขนที่โอบไหล่ผมไว้

“ก็ผมยังไม่อยาก--“ หนุ่มไอริชบ่นอุบอิบ ดึงมือผมขึ้นมาหอม

(พูดประโยคยาวๆก็เป็นนะเรา

….

........อะ..... เฮ้ย...... )

“เรามาค้างห้องพี่ทีไรก็ไปเรียนสายทุกทีเลย”  ผมดุ หันไปมองตาแบร์ตรงๆ

ตัวยุ่งของผมเบ้ปาก ง่วนกับการลากนิ้วไปตามแขนผม

(ใช่ว่าผมจะชินอยู่ฝ่ายเดียว

คนข้างตัวก็ดันรู้จุดอ่อนผมไปซะหมดแล้วตอนนี้

…..อยากจะโทษเตกีล่าชอตนั้น แต่ผมเองก็มีส่วน)



“เราจะติดนิสัยแบบนี้ไม่ได้นะ” ผมว่า หยิกแก้มแบร์เบาๆ

จะดีดตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงเมื่อไหร่ก็ได้

แต่คุณคงรู้ดีว่าผมติดอะไร

แบร์หัวเราะในลำคอ หยีตาข้างหนึ่งใส่ผม

“ผมไม่ได้ติดนิสัย--” เด็กหนุ่มเถียง

ริมฝีปากยังซุกไซ้ซอกคอผม

“ผมติดพี่ต่างหาก”

//