พี่นายนั่งข้างผมบนม้านั่งในสวนสาธารณะหลังตึกเรียน

“จบปีสองแล้วเนอะ”

ผมบีบมืออีกฝ่าย เม้มปากตัวเอง

....ก็ผมเคยคิดถึงวันนี้เมื่อไหร่กัน

ได้แต่อยู่ วันต่อวัน

เจอหน้าพี่นาย วันต่อวัน

ได้จูบอรุณสวัสดิ์และส่งข้อความฝันดียามกลางคืน

ได้รู้จักและเข้าใจความหวัง ความสุข ความกลัว ของคนๆหนึ่งทีละนิด

ได้พูดคุย รับฟัง กินข้าว และปาหิมะใส่คนข้างตัว

ได้แทรกเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพี่นาย

ผมปล่อยให้เวลาหลุดลอยไปได้ยังไง

“….แต่พี่--“ 

จู่ๆ คำนั้นก็ติดคอผม

(จริงอยู่ ที่เขาว่าคำบางคำตั้งรกรากฝังตัวในคอเรา อาศัยอยู่ดังกาฝาก ดังไฟที่คุกกรุ่น)

ผมสบตาพี่นาย พยายามหาความหมายในแววตาสีเขียวแก่นั่น

(อยากเหลือเกิน ที่จะพูดอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ประโยคนี้

อยากเหลือเกิน ที่จะหยอกเล่นกับพี่นายได้เหมือนปกติ

อยากเหลือเกิน.... ที่จะปลีกตัวจากความจริงตอนนี้)

“—แต่พี่ไม่มีปีห้านี่” 

ผมรีบพูดประโยคให้เสร็จรวดเดียว ราวกลืนคำลงลำคอ 

พี่นายหัวเราะ

ท้องฟ้ายังสดใส มุมนี้ของสวนเต็มไปด้วยนักศึกษาออกมาอาบแดด และปิกนิก เริงร่าในอากาศร้อนที่หายากในเมืองใหญ่อันเหน็บหนาว

แต่ผมกลับรู้สึกทุกอย่างเคลื่อนไหวด้วยความช้าหนืดอย่างสโลว์ ​โมชั่นไปหมด

“แล้วไง--” คนแก่กว่าว่า แถมยีหัวผมอีก 

(จะทำยังไงกับความเคยชินดีนะ

จะให้ผมห่างจากสัมผัสคนรักได้อย่างไร)

พี่นายยักไหล่ มองไปรอบๆ สวน



ใครกัน ที่เคยพาผมมานั่งตรงนี้ช่วงกลางเดือนธันวา

จูบผมเนิ่นนานด้วยริมฝีปากเคล้ากลิ่นช็อกโกแลตร้อน 

แล้วเตือนผมให้ใจเย็น



บอกผมให้ซึบซับสีเขียวๆของต้นไม้ หลับตาอยู่ในลมหนาวที่พัดผ่าน

บอกผมว่าอย่าไปใส่อารมณ์ จนหงุดหงิดในสิ่งที่ควบคุมไม่ได้

อนาคตเหมือนความฝันที่ห่างไกล

เหมือนวันที่ที่เขียนไว้ในปฎิทินหน้าที่ไม่มีวันมาถึง

เหมือนความคิดที่เกาะตัวดังกลุ่มหมอกในหัว แต่ไม่เคยตกผลึกเป็นก้อน

เหมือนความจริงที่ผมวิ่งหนีเพราะกลัวที่จะยอมรับ

“—โลกยังไม่แตกซะหน่อย” 

ผมเอนหัวซบบ่าพี่นาย

ผิวปากเบาๆ

“พี่ก็รู้.... ว่าผมพยายามจะพูดอะไร”

คนผมหยิกย่นจมูก กระชับมือของเราให้แน่นขึ้น

“…ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก--”  พี่นายตอบเสียงนิ่ง “--อนาคตน่ะ”

รองเท้าบูทสีดำเตะกองใบไม้ที่หล่นอยู่แทบเท้า

“ไม่มีใครรู้....

 พี่ก็ไม่รู้----พอๆกับเรา”

พี่นายถอนหายใจเล็กๆ

“....อยู่กับพี่ตรงนี้ก่อน--”

ผมหลับตา พยายามอัดเสียงหวานไว้ในความทรงจำ

“—อยู่กับพี่ตรงนี้เถอะ"

//

สวนสาธารณะแห่งนี้ก็คือ (รัวกลองง--)

Lincoln's Inn Fields หลังแคมปัสเราเอง