เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
litanies of you.sweetsingularity
day 12: future

  • อนาคตกลายเป็นปัจจุบันในวันต้นฤดูร้อน



    พี่นายนั่งข้างผมบนม้านั่งในสวนสาธารณะหลังตึกเรียน


    “จบปีสองแล้วเนอะ”



    ผมบีบมืออีกฝ่าย เม้มปากตัวเอง


    ....ก็ผมเคยคิดถึงวันนี้เมื่อไหร่กัน



    ได้แต่อยู่ วันต่อวัน

    เจอหน้าพี่นาย วันต่อวัน




    ได้จูบอรุณสวัสดิ์และส่งข้อความฝันดียามกลางคืน


    ได้รู้จักและเข้าใจความหวัง ความสุข ความกลัว ของคนๆหนึ่งทีละนิด


    ได้พูดคุย รับฟัง กินข้าว และปาหิมะใส่คนข้างตัว


    ได้แทรกเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพี่นาย




    ผมปล่อยให้เวลาหลุดลอยไปได้ยังไง




    “….แต่พี่--“ 



    จู่ๆ คำนั้นก็ติดคอผม


    (จริงอยู่ ที่เขาว่าคำบางคำตั้งรกรากฝังตัวในคอเรา อาศัยอยู่ดังกาฝาก ดังไฟที่คุกกรุ่น)


    ผมสบตาพี่นาย พยายามหาความหมายในแววตาสีเขียวแก่นั่น



    (อยากเหลือเกิน ที่จะพูดอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ประโยคนี้

    อยากเหลือเกิน ที่จะหยอกเล่นกับพี่นายได้เหมือนปกติ

    อยากเหลือเกิน.... ที่จะปลีกตัวจากความจริงตอนนี้)




    “—แต่พี่ไม่มีปีห้านี่” 


    ผมรีบพูดประโยคให้เสร็จรวดเดียว ราวกลืนคำลงลำคอ 


    พี่นายหัวเราะ




    ท้องฟ้ายังสดใส มุมนี้ของสวนเต็มไปด้วยนักศึกษาออกมาอาบแดด และปิกนิก เริงร่าในอากาศร้อนที่หายากในเมืองใหญ่อันเหน็บหนาว


    แต่ผมกลับรู้สึกทุกอย่างเคลื่อนไหวด้วยความช้าหนืดอย่างสโลว์ ​โมชั่นไปหมด



    “แล้วไง--” คนแก่กว่าว่า แถมยีหัวผมอีก 



    (จะทำยังไงกับความเคยชินดีนะ

    จะให้ผมห่างจากสัมผัสคนรักได้อย่างไร)



    พี่นายยักไหล่ มองไปรอบๆ สวน



    ใครกัน ที่เคยพาผมมานั่งตรงนี้ช่วงกลางเดือนธันวา

    จูบผมเนิ่นนานด้วยริมฝีปากเคล้ากลิ่นช็อกโกแลตร้อน 

    แล้วเตือนผมให้ใจเย็น



    บอกผมให้ซึบซับสีเขียวๆของต้นไม้ หลับตาอยู่ในลมหนาวที่พัดผ่าน

    บอกผมว่าอย่าไปใส่อารมณ์ จนหงุดหงิดในสิ่งที่ควบคุมไม่ได้



    อนาคตเหมือนความฝันที่ห่างไกล

    เหมือนวันที่ที่เขียนไว้ในปฎิทินหน้าที่ไม่มีวันมาถึง

    เหมือนความคิดที่เกาะตัวดังกลุ่มหมอกในหัว แต่ไม่เคยตกผลึกเป็นก้อน



    เหมือนความจริงที่ผมวิ่งหนีเพราะกลัวที่จะยอมรับ




    “—โลกยังไม่แตกซะหน่อย” 



    พี่นาย--

    --จะมาเป็นคนตลกอะไรกันตอนนี้!




    ผมเอนหัวซบบ่าพี่นาย

    ผิวปากเบาๆ



    “พี่ก็รู้.... ว่าผมพยายามจะพูดอะไร”




    คนผมหยิกย่นจมูก กระชับมือของเราให้แน่นขึ้น



    “…ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก--”  พี่นายตอบเสียงนิ่ง “--อนาคตน่ะ”



    รองเท้าบูทสีดำเตะกองใบไม้ที่หล่นอยู่แทบเท้า



    “ไม่มีใครรู้....

     พี่ก็ไม่รู้----พอๆกับเรา”



    พี่นายถอนหายใจเล็กๆ



    “....อยู่กับพี่ตรงนี้ก่อน--”


    ผมหลับตา พยายามอัดเสียงหวานไว้ในความทรงจำ



    “—อยู่กับพี่ตรงนี้เถอะ"





    //


    สวนสาธารณะแห่งนี้ก็คือ (รัวกลองง--)


    Lincoln's Inn Fields หลังแคมปัสเราเอง




    มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิต


    @_XDolan


    นะคะ <3


    ติชม #kpfic ได้เลย


    ขอบคุณค่า


    x


    ข้าวเอง.



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in