มือสองมือที่เกี่ยวก้อยกันในความมืด และเสียงยับๆของผ้าห่มจากการขยับตัวของร่างอุ่นข้างกาย

“พี่นอนไม่หลับหรอ”

“ฮื้อ”

คนผมหยิกซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม รู้สึกปลายจมูกสวยไซ้เข้าที่ไหล่ผม

บางครั้งคืนวันเสาร์ของผมก็แค่นี้

บทสนทนาคำเดียวในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ห้องนอนที่เงียบงัน กับคนรักที่จับจองเตียงอีกฝั่งเป็นของตัวเอง

ยอมรับว่าผมเคยกลัว

กลัวสิ่งที่ตามมาหลังจากครั้งแรก

กลัวความปกติที่เริ่มมีอีกฝ่ายในชีวิต

กลัวรอยยิ้มที่พี่นายส่งมา เหมือนเราเห็นกันอยู่สองคนในโลก

กลัวคำพูดที่ยืนยันและสัญญาว่าต่างคนเป็น ‘ความแน่นอน’ ของอีกฝ่าย

กลัวความจริง หลังความหวานของการลิ้มรสกันและกันหมดไป

“ขอบคุณนะ”

ผมก้มลงกระซิบข้างหูพี่นาย เหยียดแขนไปโอบคนข้างตัวเข้ากับอก

“ขอบคุณที่อยู่กับผม"

//

มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิต

@_XDolan

นะคะ <3

x

ข้าวเอง.