ผมตื่นมาซื้อกาแฟให้พี่นายในเช้าวันศุกร์


“พี่ว่าไงนะ”  บาริสต้าหนุ่มแว่นเลิกคิ้ว จ้องผมงงๆ มือหมุนแก้วกระดาษเกือบจะรอบนึงได้บนเคาน์เตอร์


“จะให้ผมเขียนอะไร--“


คาเฟ่หัวมุมถนนตรงข้ามมหาลัยเงียบสงัดยามเจ็ดโมงครึ่ง ผมแทบจะยืนรอฟินน์ไขกุญแจเปิดประตูร้านทีเดียว


ไม่ได้ ต้องมาถึงก่อนพี่นาย

ไม่งั้นความลับก็ไม่เป็นความลับ
เซอร์ไพรส์ก็ไม่เป็นเซอร์ไพรส์สิ


อีกฝ่ายเขม่นตาใส่ผม เหมือนจะถามด้วยปากบางขมุบขมิบว่า หมอนี่ อยากดื่มกาแฟขนาดนั้นเชียว ขณะผายมือให้ผมเดินเข้าร้านไปรอ