เข็มนาฬิกาไม่มีความหมายกับเวลาที่เดินตามความรู้สึก
เวลา ที่เดินเป็นคู่ขนานกับเวลาจริงๆนั้นสัมผัสได้
เวลา ที่ยืดหยุ่นตามอารมณ์และความคิดของเราเองโดยไร้ความเกี่ยวข้องกับไทม์โซนหรือการเคลื่อนไหวของโลกรอบพระอาทิตย์
เวลา ที่ผมคิดถึงพี่นาย
“พี่อย่าเพิ่งไปได้มั้ยฮะ”
เหมือนประโยคหงอยๆของตัวเองนั้นเบาหวิว ว่าจะอ้อนแบบน่ารัก ดันกลายเป็นขอร้องเกาะแขนขาวๆของพี่นายซะนี่
“แบร์”
พี่นายยิ้มน้อยๆมุมปาก ค่อยทรุดตัวลงที่โซฟาข้างผม เสียงที่เรียกชื่อผมฟังดูแปร่งหู แกมเตือนนิดๆ ไม่หวานชวนฟังเหมือนเมื่อคืน
คล้ายจะกระชากผมกลับมาสู่ความจริงงั้นแหละ
ก็อยากจะฝันต่อ
อยากจะนอนซุกอยู่ในผ้าห่มบนเตียง ข้างๆคนบางคน ในเวลาของโลกคู่ขนานที่เดินช้าๆ อยากจะลืมเวลาของโลกแห่งความจริงที่ผมต้องไปเรียนบ่ายวันนี้
“เราอย่าดื้อสิ” พี่นายว่า (นั่นไง ดุผมจริงๆด้วย) ก้มลงจูบฝ่ามือผมที่ยังรั้งแขนพี่เขาไว้อย่างโง่ๆ
พระเจ้า.
จะให้ผมปล่อยพี่เขาไปทั้งอย่างนี้
จะให้ผมปล่อยพี่เขาไป--
--ทั้งที่ริมฝีปากพี่นายทำผมขนลุกไปทั้งตัวเนี่ยนะ
“ก็อยู่ด้วยกันทั้งคืนแล้ว--“
(แก้มพี่นายดูระเรื่อขึ้นเมื่อได้ยินประโยคที่พูดไปกับหูตัวเอง)
พี่นายเอียงตัวเข้ามาใกล้ มือทั้งสองประคองแก้มผมไว้
เวลาเหมือนจะหยุดนิ่ง ไร้ตัวตน
และเข็มนาฬิกาที่เดินอยู่เรือนเดียวในโลกมีแต่ในหัวใจผมเท่านั้น
“—เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทันนะ”
ผมอยากจะยกเลิกเวลา
บ้าจริง.
ถ้าความรู้สึกหยุดเวลาในโลกคู่ขนานได้ ทำไมเวลาในโลกแห่งความจริงต้องเดินต่อนะ
ผมหลับตา ริมฝีปากบรรจงจูบสันจมูก ปลายจมูกพี่นาย ไล่ลงมาที่แก้ม
“ทุกทีเลย” ผมพึมพำ เหมือนพูดกับตัวเอง ค่อยๆไล้ลิ้นไปตามสันกรามพี่นาย
เสียงหายใจหอบช้าๆ เหมือนขาดอากาศเป็นพักๆนี่ตัวดี
หยุดเวลาไม่ได้ก็ยืดมันซะเอง
“เวลาของเราหมดเร็วไป.... ทุกทีเลย"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in