หนังสั้นหลากจำนวนฉากที่สมองเล่นตลกกับเรา

ภาพในจินตนาการที่จับต้องได้ รู้สึกได้ เจ็บปวดกับมันได้ ทั้งๆที่ตื่นมาแล้วสลายเป็นควันอากาศไร้ตัวตน

รอยยิ้มที่หลายครั้งเกิดเพราะหนังที่เราต้องตื่นก่อนจบม้วน ความดีใจ อิ่มเอม อบอุ่นในอกที่แทบจำสาเหตุไม่ได้เมื่อลองกระพริบตาตื่นแล้ว

ถ้าความฝันเป็นหนังที่กรอกกลับไปฉากที่เราต้องการได้ก็ดีน่ะสิ

แต่ความฝันก็ไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าความฝัน

ยังคงเป็นช่วงเวลาที่เราปล่อยให้สมองเป็นผู้กำกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั่นเอง

เป็นส่วนของชีวิตที่แยกจากการกระทำ 

เป็น ‘ความจริง’ หลอกลวงจากมุมมองของเราคนเดียว

เป็น ‘ความจริง’ ที่เล่นวนอยู่ในหัว ล่อใจ ล่อความรู้สึก แล้วหายตัวไปอย่างไม่มีเหตุผล ไม่มีคำอธิบาย

“เฮ้ย— ไอ้แบร์​ นั่นพี่แกะที่มึงเล็งไว้ป่ะวะ--“

ผมอยากจะเชื่อเหลือเกินว่านี่คือความฝัน อยากจะก้าวออกจากความจริงกลับไปในหัวของตัวเอง

เพราะ “เทคสอง” ไม่มีในความจริง

จะว่าวิสกี้แล่นในสมองก็ได้

แต่ผมเหมือนจะฝันเรื่องฉากนี้ซ้ำๆมานานแล้ว

ว่าจะเจอพี่นายที่ๆสักแห่ง จะเข้าไปหา จะชวนพี่เค้าคุย

“พี่รู้ของพี่น่า” พี่นายว่า

แล้วโลกสองโลกของผมเหมือนจะหลอมเป็นหนึ่งเดียวในเวลานั้น