โต๊ะนั่งที่มีคันร่มสีแดงเสียบกึ่งกลางหน้าร้านสะดวกซื้อดูไม่ค่อยเหมาะกับสภาพอากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนเท่าไหร่นัก ยูเมะแกะสาหร่ายแผ่นเคี้ยวตุ้ย พลางแบ่งอีกซองให้มิโดริอย่างไม่ถือตัว

     จะเรียกว่าสนิทคงใช้ได้ไม่เต็มปาก เพราะความสนิทของมิโดริมักถูกกำหนดขึ้นมาอย่างง่ายดาย ส่วนของยูเมะนั้นเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าการที่ได้ร่วมสนทนากันบ้างเป็นครั้งคราวเพราะจดจำเพื่อนร่วมชั้นได้จะเรียกว่าคนรู้จักหรือเพื่อนกันแน่ จำได้ว่าสมัยเรียนเราคุยกันเยอะมากโดยเฉพาะเรื่องวิชาการ ต่างไปแค่มิโดริไม่ค่อยชอบเรียนพิเศษเหมือนเพื่อนร่วมห้องคนอื่น เธอมักหมกตัวอยู่กับคอมพิวเตอร์ที่บ้านมากกว่าสถานที่ติวนอกรั้วโรงเรียน ส่วนยูเมะคงเรียกได้ว่าอยู่ขั้วตรงข้ามกับเธอ โดยเจ้าตัวมักหาที่เรียนพิเศษหรือติวกวดวิชาอยู่เสมอ และช่วงนั้นเป็นโอกาสเหมาะพอดีกับการเลื่อนขั้นเกรดสิบเอ็ด คอร์สติวภาษาอังกฤษในตอนนั้นกระจายเกลื่อนเกือบทุกสถาบันและคงจะเป็นอย่างเดียวที่มิโดริสนใจอยู่บ้าง เพราะเธอทำคะแนนวิชานี้ได้ดีกว่าวิชาอื่น ๆ ในคาบเรียนอยู่บ่อยครั้ง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นเพราะความชอบที่ได้เรียนภาษาหรือความสบายใจที่ได้คุยกับยูเมะ ถึงได้ตอบรับคำชวนเข้าคอร์สติวจากเด็กผู้หญิงตัวเล็กกว่าว่าจะไปเรียนด้วยเพียงเพราะลึก ๆ แล้วอยากรู้สึกสนิทกับยูเมะมากกว่าเดิม ถึงตอนนั้นได้แต่หวังว่าคงเป็นผลพลอยได้ระหว่างเรียนบ้างล่ะ แม้สุดท้ายต่างคนจะสนิทกันแค่ในคลาสและแยกย้ายกันกลับบ้านคนละสถานีด้วยประโยคเดิม ๆ อย่าง ‘บ๊าย บาย’ มาตลอดอยู่ดี


     “ช่วงนี้ทำอะไรเหรอ” มิโดริเอ่ยถาม พลางกัดสาหร่ายในมือราวปราศจากความทุกข์ใจใดใด