Key words: ปากกา แผนที่ เรือ

ครั้งหนึ่ง เมื่อผมยังเป็นเด็ก ผมทำเงินตกลงไปในทะเลขณะวิ่งเล่นบริเวณท่าเรือ เป็นท่าเรือทำประมงเล็กๆ ของเกาะแห่งหนึ่ง มันเป็นเพียวกระดานไม้แคบๆ ดังนั้น ถ้าทำอะไรร่วงจากกระเป๋ากางเกง มันจะหายไปในทะเลทันที

อันที่จริงเงินไม่กี่เหรียญก็ไม่สำคัญเท่าไหร่นัก ผมอาจจะปล่อยให้มันจมลงสู่ก้นสมุทร หากไม่สะดุดตากับสิ่งที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมา

มีตำนานเล่าว่า หากทำขวานตกลงไปในบึง จะมีเทพารักษ์โผล่ขึ้นมาช่วงเหลือ แต่ตำนานไม่เคยบอกว่า ถ้าทำเงินตกลงไปในทะเล จะมีนางเงือกเก็บมาคืน

"ของเธอหรอ" น้ำเสียงของนางเงือกหวานเพราะพริ้ง ดวงตาสีฟ้าสวย เรือนผมสีเหลืองทองเป็นประกาย ทำเอาผมตะลึงค้างไปพักใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าลง

"ใช่ ของผม ขอคืนนะ" ผมแบมือไปด้านหน้า คิดว่านางเงือกแสนสวยคนดีจะคืนเหรียญให้

แต่ผิดคาด

"ไม่" เธอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผม พร้อมยื่นเงื่อนไข "เธอต้องเอาของสำคัญของเธอมาแลก สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าเหรียญทองนี่"

อ้าว เงือกในน้ำเค็มไม่เห็นใจดีอย่างเทพารักษ์ในบึงน้ำจืดเลย

"เงินเป็นของสำคัญที่สุดของมนุษย์" ผมบอกไป หวังว่าเธอจะเข้าใจ ถึงจะหนีหายไปกับเหรียญนั่นก็ไม่เป็นไร

"แปลก" เธอเอียงศีรษะ จ้องมองเหรียญนั่นอย่างสงสัย "ที่เราอยู่ไม่เห็นจำเป็น"

"เงินใช้แลกเปลี่ยน ถ้าเรามีเงิน เราก็มีทุกอย่างได้ ทุกอย่างที่เราต้องการ" ผมอธิบายต่อ หวังว่าเธอจะเห็นค่ามัน และคืนให้ผมเสียที หากเธอเข้าใจถึงความสำคัญนั่น

"จริงหรอ" ตาสีฟ้าใสเป็นประกาย "งั้นเราขอ เราจะซื้อความสุข ซื้อความฝัน"

สิ่งที่เงือกตนนั้นต้องการทำเอาผมเขวไปครู่ใหญ่

"เงินซื้อของแบบนั้นไม่ได้" ผมบอก เงือกสาวสวยทำท่าทางสงสัยอีกรอบ

"เงินสำคัญกว่าความฝันอีกหรอ" เธอถาม

ผมสั่นหน้าปฎิเสธ "ไม่ ความฝันสำคัญกว่า แต่ผมให้ฝันกับเธอไม่ได้"

"งั้นความฝันของเธอคืออะไร" นางเงือกถามอีกรอบ เธอสะบัดปลายหางปลาไปมายามดีใจ ให้ความรู้สึกเหมือนลูกสุนัขแถวบ้าน

"อยากเป็นนักเดินเรือ เหมือนพ่อ" พอเห็นแววตาประหลาดตรงหน้า เขาก็พูดดักไว้ก่อน "แต่ให้พ่อกับเธอไม่ได้หรอกนะ" 

เงือกพองแก้ม "ไม่เอาอยู่แล้ว เราอยากได้เป็นสิ่งของเท่านั้น" เงียบไปพักหนึ่ง เสตาไปอีกข้างเหมือนใช้ความคิด "งั้นของที่สำคัญกับนักเดินเรือคืออะไร"

"เรือ แต่ให้ไม่ได้หรอก เพราะฉันยังไม่มีเรือเป็นของตัวเองสักลำ" 

จนถึงตอนนี้ ผมนั่งหย่อนขาลงในทะเล เริ่มสนุกสนานกับการพูดคุยกับเงือกตนนี้ มากกว่าการวิ่งเล่นบนแผ่นกระดานเสียแล้ว

"มีเรือก็เป็นนีกเดินเรือได้เลยหรอ" เธอถามอีกครั้ง 

ผมเอียงคอคิด แต่เมื่อคิดได้ ก็ลุกขึ้นวิ่งไปหยิบกระดาษกับปากกาในบริเวณใกล้ๆ นั้น ลงมือขีดเขียนอะไรสักอย่าง พอมันเป็นรูปเป็นร่าง จึงรู้ว่ามันคือแผนที่

"ต้องมีแผนที่ ถ้าไม่มี ก็จะหลงทาง" ว่าแล้วก็ยื่นให้เงือกสาว แต่พอเธอนำลงไปในน้ำ หมึกบนกระดาษก็กระจายเลอะเทอะเต็มไปหมด

"ไม่เอาอันนี้" เธอเบ้หน้า ทำท่าทางไม่พอใจ

"งั้นนี่" เขายื่นปากกาให้เธอ เธอรับไปดู "ถ้าไม่มีอันนี้ เราก็จะเขียนแผนที่ไม่ได้"

เธอยังขมวดคิ้วอยู่ ท่าทางอารมณ์คงไม่ดีขึ้นในเร็วๆ นี้ 

"ไม่เอา" เธอพูดแล้วยื่นปากกากลับมา "เพราะปากกาสำคัญสำหรับนักเขียนแผนที่ ไม่ใช่นักเดินเรือสักหน่อย"

ผมได้ยินดังนั้นจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "ผมยังไม่เป็นนักเดินเรือ ยังไม่มีของสำคัญของนักเดินเรือที่เป็นของตัวเองหรอกนะ"

เงือกตนนั้นทำหน้าเศร้า หยดน้ำตาไหลลงมาเป็นน้ำ ไม่ใช่ไข่มุกอย่างที่ตำนานว่ากัน

แต่ไม่นานนัก เธอก็ยิ้มออกมา "อีกสามปี อีกสามปีจะมาหาใหม่" พูดแค่นั้น แล้วก็หายลงไปในน้ำพร้อมกับเงินหนึ่งเหรียญทอง

สามปี

มันไม่สั้น ไม่ยาว แต่ก็เป็นระยะเวลาที่นานพอจนผมได้เป็นนักเดินเรือตามที่ใจอยาก แม้จะเป็นเพียงเรือส่งสินค้าเล็กๆ ก็ตามที

อันที่จริง ผมลืมทั้งเรื่องเงือกและเงินหนึ่งเหรียญทองไปเสียสนิท จนกระทั้งวันที่ผมเห็นเงือกสาวตนเดิมผุดๆ ว่ายๆ อยู่ริมท่าเรือ

เธอเห็นผม โบกไม้โบกมือเรียกเสียยกใหญ่

"ได้เป็นรึยัง" เธอถามทันทีหลังจากที่ผมวิ่งเข้าไปหา "นักเดินเรือน่ะ"

ผมพยักหน้าด้วยความภาคภูมิใจ

"ขอเรือ" เธอบอก เธอยังจำสิ่งสำคัญสิ่งแรกที่ผมตอบไปได้

แต่ผมกลับส่ายศีรษะ "เรือไม่ใช่สื่งสำคัญที่สุดของนักเดินเรือ"

เธอทำหน้างงนิดหน่อย "งั้นอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของนักเดินเรือ"

"สิ่งที่เป็นของเธออยู่แล้ว" 

เธอทำหน้างงมากขึ้นไปอีก

"ทะเล"

สิ้นคำตอบ เธอคืนเหรียญทองเหรียญเดิมให้ผม ยิ้มกว้างจนปากเล็กๆ ของเธอแทบจะฉีกถึงหู

แล้วจนถึงตอนนี้ ผมก็ไม่ได้พบเธออีกเลย