เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องสั้นนอวอรอรอตอพอลอ
สี่คำสาปของชายผู้ท่องไปในกาลเวลา​ (2)
  • (อ่านตอนแรกก่อนนะครับ ที่ http://minimore.com/b/Q1dvY/58)

    ผมวางโทรศัพท์ในมือลงอย่่างงงๆ เสียงร้องไห้ที่ได้ยินแทรกอยู่ในสายนั้นคือเสียงของเธออย่างแน่นอน 
    คู่สนทนาที่ไม่ยอมระบุชื่อเพียงระบุคำสั่งชัดเจน ผมต้องเดินทางไปยังที่ซึ่งเขาสั่งไว้ทันที มิฉะนั้น เขาจะไม่สามารถรับรองความปลอดภัยของเธอได้

    ผมมั่นใจว่าเขาไม่ต้องการเงินทอง มิฉะนั้นเขาควรบอกจำนวนให้ผมเตรียมไปด้วย

    มันเป็นกับดัก ผมบอกตัวเอง แต่ผมไม่มีอะไรจะไปงัดข้อกับเขาได้

    ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากผม เพราะนอกจากความสามารถพิเศษบ้าๆ ที่ติดตัวผมมาตั้งแต่จำความได้ ผมก็ไม่มีอะไรให้ใครอีก

    แล้วขอโทษเถอะ ถ้าบิดาท่านอยากเดินทางท่องกาลเวลาได้อย่างสะเปะสะปะแบบผมนี่ ผมยินดียกให้เลย ไอ้ความสามารถเฮงซวยนี้ ผมอยากดูนักเชียวว่าชีวิตมันจะบัดซบแค่ไหน

    แล้วใครกันที่ล่วงรู้ความลับนี้ได้ ในพ.ศ.นี้ ผมไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ นอกจากเธอ

    ผมขับรถมุ่งทิศใต้ ระยะทางสองร้อยกว่ากิโลเมตร ไปสู่เมืองชายทะเลแห่งนั้นที่ซึ่งผมเคยสาบานไว้ว่าผมจะไม่กลับไปอีก ใช่ ผมเคยไปที่นั่นมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว ผมเคยมีชีวิตที่นั่น เคยมีอนาคตที่นั่น จนวันท่ีผมตื่นขึ้นมาในสถานที่ใหม่และห้วงเวลาใหม่ คำสาปส่วนตัวพรากอนาคตนั้นไปจากผมแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะหาหนทางกลับไปเพื่อที่จะพบกับความว่างเปล่า เวลาที่เปลี่ยนไปในข้ามคืนนั้น ในความเป็นจริง ห่างออกไปจากคืนที่ผมพยายามฆ่าตัวตายไปกว่าสามสิบห้าปี เพียงพอที่เด็กคนหนึ่งจะโตเป็นผู้ใหญ่ นานเกินพอให้ต้นปีปเล็กๆ ที่งอกแซมข้างตึกจะเบียดสร้างความเสียหายให้กำแพงอาคารที่มันโตขึ้นมา ยาวนานพอสำหรับสิ่งปลูกสร้างจะถูกรื้อถอนและสร้างใหม่และรื้อถอนและสร้างใหม่ให้รับกับยุคสมัยที่เปลี่ยนไป

    ผมเคยสาบานว่าผมจะไม่กลับไปที่เมืองแห่งนั้นอีก แต่ตอนนี้เธออยู่ที่นั่น และเธอต้องการความช่วยเหลือ อันที่จริง ผมพยายามจะก้าวข้ามความหลังคราวนั้นไปแล้ว เราเคยชวนกันว่าจะไปที่นั่นสักวัน แต่ยังไม่สบโอกาสสักที

    มันขำขื่นยังไงไม่รู้ ที่สถานการณ์เกี่ยวกับเธอคนนี้จะกวักมือเรียกให้ผมกลับไปที่นั่นอีกครั้ง

    เธอเคยบอกกับผมว่า อย่าไปลงโทษสถานที่เพียงเพราะความรู้สึกของเรา เพียงแต่ตอนนี้ ผมกำลังรู้สึกว่าเดินทางไปรับโทษจากสถานที่แห่งนั้น

    ผมพยายามลบความคิดฟุ้งซ่าน และรวบรวมสติและความคิดกลับไปที่การช่วยเหลือเธอออกมาจากเงื้อมมือขอคนพวกนั้น ผมมีข้อมูลน้อยมาก พวกเขาเป็นใคร​ มีจุดมุ่งหมายอะไร

    โรงแรมที่เขาบอกนั้นผมไม่รู้จัก​ แต่ผมงมหาเองได้ไม่ยากนัก​ วิทยาการสมัยนี้ทำให้ไม่ต้องไปคอยทักถามทางจากชาวบ้านข้างทาง​ ผมเลี้ยวรถเข้าลานจอดรถ​ ดับเครื่อง​ ถามทางขึ้นห้องสวีทตามที่ได้รับคำสั่ง

    ผมเปิดเก๊ะใต้คอนโซลรถ​ หยิบเอา​ 11มม​ สีดำเมื่อมมาเหน็บคาดเอว​ เผื่อไว้

    ประตูห้องสวีทเปิดออกง่ายๆ​ พนักงานต้อนรับคงแจ้งให้เขาทราบแล้ว​ สายตาผมกราดมอง​

    บนโซฟาหรูหราสีเบจ​ เธอนั่งอยู่ตรงนั้น....

    แล้วผมก็ถูกอะไรหนักๆ​ เคาะที่ท้ายทอย​

    ภาพของเธอค่อยๆ​ ดำมืดลงพร้อมกับร่างของผมที่ทรุดลงไป



    โปรดติดตามตอนต่อไป

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in