น้อตเดินหน้าจ๋อยๆ​ เข้ามาในห้อง​สอบสวน เขายกมือขึ้นไหว้สารวัตรสอบสวนหน้าตาเคร่งเครียด​กุญแจมือสีโครเมี่ยมขัดมันสะท้อนแสงแวววูบวาบบังคับให้สองมือของน้อตไม่อาจห่างกันไปได้ไกล​ราวกับคู่รักใหม่


"ไม่ทราบผมถูกจับข้อหาอะไรครับ?"

"พรบ.​ เรื่องสั้น​ ฉบับสยองศกที่​ 115 มีอะไรจะสารภาพรึเปล่า"

"มันมีด้วยเหรอครับ​ พรบ.​เรื่องสั้นนี้?"

"มีมานานแล้ว​ เก่าแก่มาก​ อะไรวะ​ เรียกตัวเองเป็นนักเขียนแต่เสือกไม่รู้จักพรบ.​เรื่องสั้น"

น้อตเกาหัวแกรกๆ​ เหมือนใช้นิ้วทั้งสิบควานหาข้อมูลในความจำกุดๆ​ ของเขา​ พรบ... พรบ...

"มันไม่มีนี่ครับ"

"เถียงอีก​ กูบอกอยู่เนี่ยว่ามี" สารวัตรขึ้นเสียง​ น้อตโตมากับครอบครัวชาวจีน​ เขารำคาญทุกครั้งที่มีการรวมญาติ​ เพราะลุงป้าฝั่งพ่อจำนวนเกือบโหลพอเจอกันก็มักจะพูดกันด้วยเสียงอันดัง​​ เขามักจะจินตนาการลุงป้าน้าอาสมัยเด็กๆ​ ว่าคนพวกนี้โตมาในรังนก​ แล้วลูกนกที่ไม่แหกปาก​ ปู่กะย่าคงจะไม่ป้อนข้าวให้​ 

เสียงตวาดดังๆ​ ทำให้เขาผวา​ แถมร้อยเวรยังเสียงดังกว่าลุงกับป้าเขารวมกันเสียอีก​ "ห้องแคบนิดเดียว​ คุณร้อยเวรพูดดีๆ​ ก็ได้ยินนะครับ" 

"ห่าแดก​ เด๋วกูยัดข้อหาดูหมิ่นเจ้าพนักงานให้อีกกระทงเลย​ ติดคุกตูดบานแน่มึง" 

"ขอโทษครับ" น้อตยกมือไหวะปลกๆ​ 

"เข้าเรื่อง​ กูจะรีบกลับบ้าน​ หิวแล้ว" 

"ครับ​ๆ​ ผมทำผิดพรบ.​เรื่องสั้นครับ" 

"ละเมิดมาตราอะไรบ้าง​" 

มึงจะเอาไงกะกูวะ​ น้อตแอบคิดเบาๆ​ ในใจ​ "ไม่ทราบครับ"

ตำรวจหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องสอบสวน​ ถือแก้วน้ำมาวางข้างหน้าผมก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งข้างๆ​ ร้อยเวร

"คุณนวรรตพล​ คุณเขียนเรื่องสั้น​ บทกวี​ และบทความอื่นๆ​ ตีพิมพ์ในบล็อกใช่ไหมคะ?"

"ครับ​ ผมก็ยังไม่เห็นว่ามันผิดตรงไหน​ มีนักอยากเขียน​เหมือนผมอีกหลายพันคนที่เขียนเรื่องลงบล็อก" 

"ดิฉันยังไม่ได้แจ้งข้อหานะคะ​ คุณนวรรตพล​ เราเชิญคุณมาให้ปากคำเฉยๆ​ ในขั้นนี้"

" คุณร้อยเวรครับ​"

"ดิฉันเป็นสารวัตรค่ะ" นายตำรวจหญิงตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"คุณสารวัตรครับ​"

"เรียกพัทก็ได้ค่ะ"

"คุณพัทครับ... "

"สารวัตรค่ะ​ สารวัตรพัท"

"โอ้ยยยยยย​.... คุณครับ​ นี่เชิญมาให้ปากคำต้องทำกันขนาดนี้เลยหรือครับ"  น้อตชูสองมือที่ถูกล่ามขึ้นให้ดู​ ​"แล้วไอ้พรบ.​เรื่องสั้นนี่มันกฏหมายแพ่งหรืออาญา​ มันรอจนเช้าก็ไม่ได้หรือครับ"

ไม่มีคำตอบจากเจ้าพนักงานทั้งสองราย​

"ว่าไงครับ?"

"คุณนวรรตพล" สารวัตรพัทปั้นหน้าเคร่งเครียด​ "ขออธิบายนะคะ​ ด้วยพรบ.​ฉบับใหม่ว่าด้วยการสืบสวนอย่างสงบ​ เราจึงไม่สามารถโต้ตอบและตอบโต้เมื่อผู้ต้องสงสัยเกิดความเครียดหรือมีอารมณ์โมโห​ ทั้งนี้เพื่อลดความเสี่ยงที่อาจนำไปสู่การใช้ความรุนแรงในห้องสอบสวน​ ฉะนั้น​ ถ้าคุณนวรรตพลไม่สามารถสงบจิตสงบใจลงได้​ เราก็จะตอบอะไรคุณไม่ได้นะคะ" สารวัตรพัทอ้างถึงพรบ.​ การสอบสวนอย่างสงบ​ ที่เพิ่งผ่านออกมาเมื่อปีที่แล้ว​หลังจากมีข่าวเจ้าพนักงานรุมกระทืบผู้ต้องสงสัยจนตับแตกตาย​ ทำให้ประชาชนสยองประเทศเรียกร้องให้มีการสอบสวนแบบไม่ใช้อารมณ์และความรุนแรง

"นี่ดิฉันก็ผิดระเบียบมามากพอแล้ว​ ถ้าคุณพร้อม​ เราก็คุยกันต่อได้​ เข้าใจนะคะ?"

"ครับ" ผมนับหนึ่งถึงสิบในใจ​ พร้อมๆ​ กับท่องพุทโธเพ่งสมาธิกับลมหายใจอย่างที่เคยหัดตอนเด็กๆ​ จนรู้สึกสงบลงมาก

"สรุปว่า​ พรบ.​เรื่องสั้นนี่มันยังไงกันครับ?"

"คุณจะบอกว่าคุณไม่รู้กฏหมาย?" 

"ครับ​ ผมไม่ทราบจริงๆ"

" ถ้าเช่นนั้นเราอาจต้องแจ้งข้อหาเพิ่ม​ คือเพิกเฉยและกระทำการโดยขาดความรู้ ระวางโทษสูงสุดคือจำคุกหนึงเดือนและปรับ​ 100,000 บาท​ กรณีนี้รับผิดโดยดุษณี​ เราจะเปรียบเทียบปรับแค่กึ่งหนึ่งเท่านั้นก็พอ" แล้วสารวัตรก็หันไปถามร้อยเวร​ ​"น​ี่่​ คนขับรถบรรทุกที่ถูกจับข้อหาสวมรองเท้าแตะนั่นเขายอมจ่ายค่าปรับมั้ย"

"ไม่ครับ​ เขายอมติดคุกแทนค่าปรับ"

ผมโอดครวญในใจ​ เงินในบัญชีร่อยหรอขนาดนี้จะเอาที่ไหนมาจ่ายค่าปรับ​ แต่ก็ช่างเถอะนะ​  อาจจะได้กินข้าวหลวงฟรี​ๆ สบายไป​  "แล้วส่วนของเรื่องสั้นนี่ผมผิดยังไงครับ"

"พรบ.​ เรื่องสั้น​ สยองศกที่​ 115 มาตราที่ 2 วรรคหนึ่ง ระบุว่า เรื่องสั้นไทยต้องใช้ภาษาไทย และไม่เจือปนด้วยภาษาต่างชาติ มาตราที่​ 51 วรรคสาม​ เรื่องสั้นเรื่อ​งหนึ่งๆ​ มีความยาวไม่เกิน​ 10,000 คำ​ วรรคเจ็ด​ เรื่องสั้นไม่คสรมีเส้นเรื่องที่ซับซ้อน​ มาตราที่​ 62​ ​วรรค​ 4 ตัวละครต้องมีมิติความกลมลึก​ชวนติดตาม​ มาตราที่​ 89​ วรรค​ 2 เรื่องสั้นต้องมีสามองก์และต้องมีการคลี่คลายโดยสมบูรณ์ในองก์ที่สาม... "
ผมกลั้นระเบิดที่อยู่ในหัวจนมือสั่นเทาไปหมด