- 1 -
"ห้องแห่งความสุข ยินดีต้อนรับค่ะ"

พนักงานสาวสวยกล่าวทัก หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส​เธอก้มมองรายชื่อลุกค้านัดหมายแล้วถาม "คุณนวรรตพลใช่ไหมคะ?"

"ครับ" ผมตอบ

"คุณนวรรตพลวันนี้จองเต็มออพชั่นหนึ่งชั่วโมง​ ต้องรอจัดห้องนิดนึงนะคะ​ แล้วก็น้องที่นัดไว้ตอนนี้แต่งหน้าอยู่ค่ะ"

"ได้ครับ" ผมเดินเลยไปเลือกเก้าอี้ที่มุมหนึ่งในห้องรับรอง​ เสียบหูฟังที่เครื่อโทรศัพท์​ เพลง​ Lover's End ของวง Moon Safari บรรเลงต่อจากที่ปิดไว้เมื่อห้านาทีก่อนที่เดินจะเข้ามาในบริษัทห้องแห่งความสุข ประตูที่สามทางซ้ายมือเปิดคาไว้อยู่​ พนักงานสาวทำหน้ามุ่ย​ รีบปิดประตูและกดวิิทยุเรียกแม่บ้าน​ แต่ไม่ทันสายตาผมที่มองลอดช่องเข้าไปก่อนแล้ว​ ข้าวของแตกหักเสียหายเกลื่อนพื้นห้อง​
เราทั้งคู่เดินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอหยุดอยู่หน้าห้อง​ 512 และหันมาหาผมพร้อมกับยื่นเอกสารหนาสามสี่หน้าและปากกา​ให้พร้อมกับถุงขนาดเล็ก​ที่ระบุเลขเดียวกับหมายเลขห้อง "คุณนวรรตพลคะ"

"ผมมาหลายครั้งแล้วครับ​ ไม่ต้องอธิบายระเบียบให้ผมฟังแล้วก็ได้ครับ" ผมล้วงข้าวของออกจากกระเป๋ากางเกงมาใส่ในถุง​ ถอดนาฬิกาและปลดเข็มขัดใส่​ พนักงานสาวปิดปากถุงทันที

"มันเป็นระเบียบค่ะ" เธอยิ้มนิดๆ​ และพูดต่อทันที​ "ขอบคุณที่คุณนวรรตพลเลือกใช้บริการห้องแห่งความสุขค่ะ​ ห้องที่คุณจะทำอะไรก็ได้​เพื่่อ​ความสุขของคุณ​ ของทุกชิ้นในห้องสามารถนำมาใช้ทำอะไรก็ได้ที่จะช่วยเพิ่มพูนความสุขของคุณ และเราไม่อนุญาตให้นำสิ่งของภายนอกมาใช้ในห้อง​ รวมถึงวัตถุใดๆ​ ที่อาจก่อให้เกิดอันตรายร้ายแรง

"เวลาหกสิบนาทีจะเริ่มเดินโดยอัตโนมัติเมื่อพนักงานต้อนรับของเราเข้าไปในห้อง​ พนักงานของเราได้รับการอบรมมาอย่างดี​ และพร้อมจะช่วยทำทุกอย่างที่จะให้คุณมีความสุข​ เขาหรือเธอจะไม่ตอบโต้ยกเว้นถ้าเห็นว่าสิ่งที่คุณทำจะนำมาสู่อันตรายถึงชีวิต

"คุณนวรรตพล​ เลือกใช้บริการนี้ด้วยความสมัครใจ​ ไม่ได้ถูกบังคับขู่เข็นด้วยบุคคลหรือกลุ่มบุคคลใดๆ และมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน ไม่ได้ตกอยู่ใต้อิทธิพลของสิ่งมึนเมาใดๆ ทั้งสิ้น

"ถ้าเข้าใจแล้วโปรดเซ็นรับทราบในเอกสารด้วยค่ะ" พนักงานพูดด้วยความคล่องแคล่ว​ เธอเหลือบมองกระดาษโน้ตในมือบ้างเวลาที่ต้องพูดชื่อผมในประโยคเท่านั้น

ผมเคยเซ็นเอกสารเดียวกันนี้มาแล้วไม่ต่ำกว่าหกครั้งในรอบสามปีที่ผ่านมา​ มีอยู่สองครั้งที่อ่านค่อนข้้างละเอียด​ ในคราวนี้เลยแค่พลิกไปจนหน้าสุดท้ายแล้วตวัดปากกาลงไป​

"ขอบคุณ​ค่ะ​ ขอให้มีความสุขเต็มที่นะคะ" พนักงานสาวเปิดประตูห้องให้​ เมื่อผมเดินเข้าไป​ ประตูก็ปิดตามหลังช้าๆ

---

- 2 -

ผมไม่รู้ว่าห้องอื่นประดับตกแต่งไว้อย่างไร เพราะผมใช้ห้องนี้ทุกครั้งที่มาทีนี่ ทุกอย่างในห้องยังอยู่ในตำแหน่งเดิมเหมือนครั้งแรกที่ผมเข้ามาไม่ผิดเพี้ยน ไม่ว่าจะเป็นแจกันสีขาวที่พยายามหันรอยบิ่นหลบสายตาของผู้เข้าพัก ขวดน้ำเย็นเฉียบเป็นไอที่วางอยู่บนโต๊ะ หรือรอยบากเล็กๆ รูปหัวใจที่ขาเตียง ซึ่งผมเองเป็นคนเอามีดกรีดไว้เมื่อมาที่ห้องนี้ครั้งแรก

ครั้งแรกที่มาใช้บริการของบริษัทห้องแห่งความสุข ผมรู้สึกว่าค่าบริการชั่วโมงละสี่หมื่นบาทมันน่าจะแพงเกินไป แต่พอครบชั่วโมงกับความสุขที่ได้กลับคืนมาทำให้ผมกลับรู้สึกว่ามันคุ้มค่าที่สุดที่ได้จ่ายเงินก้อนนี้ออกไป และเมื่อมาครั้งที่สองและสาม พอได้เห็นถึงความใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ พวกนี้ผมถึงกับทึ่งและคิดว่าเงินเพียงสี่ห้าหมื่นนี่ถูกมาก

แค่ค่าแจกัน ค่าทีวี และข้าวของอื่นๆ ทั้งโต๊ะ ตู้เตียงที่ผมทุบทำลายทิ้งจนไม่เหลือสภาพก็ไม่น่าจะต่ำกว่าสองสามหมื่นแล้ว

ครั้งที่สี่กับครั้งที่แล้ว ผมเลือกออพชั่นอัพเกรด โดยขอพนักงานต้อนรับมาบริการ ซึ่งก็ทำให้ค่าบริการสูงขึ้นไปแตะแปดหม่ืนบาท แต่มันก็คุ้ม ไม่ใช่แค่เพราะทางบริษัทฯ แถมบัตรสมาชิกสะสมแต้มให้ แต่เพราะการได้ปลดปล่อยอารมณ์ไปกับสิ่งของเครื่องใช้ มันต่างจากการมีคนมาร่วมเติมเต็มความเว้าแหว่งในจินตนาการของผม จะว่าไปตอนแรกผมก็ไม่ค่อยกล้าหรอก แต่พนักงานขายทางโทรศัพท์ก็ได้ยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า พนักงานต้อนรับเหล่านี้ ทางบริษัทก็ได้ดูแลอย่างดี ทุกคนรู้ความเสี่ยงจากอาชีพนี้ และ ทุกห้องแห่งความสุขมีกล้องวงจรปิดและมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยดูอย่างระมัดระวัง เจ้าของบริษัทฯ ซึ่งมีโรงพยาบาลของตัวเองก็ได้จัดหมอและพยาบาลคอยดูแลอย่างดี และมีประกันชั้นหนึ่งให้

ตอนใช้บริการอัพเกรดครั้งแรก ผมส่งรูปของปรารถนาใหักับทางบริษัท และเมื่อพนักงานต้อนรับเดินเข้ามาในห้อง ผมก็แทบกลั้นหายใจเมื่อพบปรารถนาเดินเข้ามาในห้อง และประหลาดใจในความคล้ายคลึงราวกับพี่น้องฝาแฝด แน่นอนว่าไม่ใช่ แต่เขาถูกตบแต่งมาด้วยกระบวนวิธีที่ผมเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ พนักงานต้อนรับในบุคลิกของปรารถนาต้องนั่งนิ่งๆ เกือบยี่สิบนาที กว่าทีผมจะกล้าบอกความต้องการออกไป

และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้นั่งกุมมือของปรารถนา ตลอดสี่สิบนาที ความเงียบเข้ามาห่อคลุมเราทั้งสองจนเสียงเตือนครบเวลาดังขึ้น ผมก็ยังไม่ปล่อยมือ ในไม่กี่วินาทีหลังจากเสียงสัญญานเงียบลง ปรารถนาที่นั่งเงียบมาตลอดจึงสะบัดมืออก และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนในชุดหน่วยสวาทพร้อมอาวุธครบมือก็เปิดประตูห้องเข้ามา

ส่วนครั้งล่าสุด เป็นคราวแรกที่ผมรู้สึกแย่จากการใช้บริการของบริษัทห้องแห่งความสุข ผมมั่นใจว่าพนักงานต้อนรับไม่ใช่คนเดิม แต่ก็ยังถูกแต่งมาจนแทบไม่สังเกตเห็นความแตกต่าง ผมกอดปรารถนา่ ไว้แน่น ผมพยายามจูบเธอ ผมตัดพ้อต่อว่าที่เธอตัดความสัมพันธ์ระหว่างเราไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อสี่ปีก่อน ผมอาละวาดทุบแจกันแตก และใข้เศษกระเบื้องคมๆ กรีดใบหน้าสวยๆ ที่ผมได้แต่ฝันถึงอย่างช้าๆ

ไม่มีเสียงกรีดร้องตอบโต้อะไรจนเสียงเตือนหมดเวลาดังขึ้น พนักงานต้อนรับลุกขึ้นและเปิดประตูห้องให้ผมเดินออกมาอย่างเงียบๆ


ความสุขชั่วครู่ยาม ถูกแทนที่ด้วยอารมณ์ความรู้สึกด้านลบมากมาย ไม่ต่างจากสมัยที่ "เธอ" ตัดสินใจจากผมไปในคราวนั้น ใต่้ก้นเหวของความสิ้นหวัง ผมรู้สึกเหมือนจมดิ่งไปในหลุมดำที่มืดสนิท

- 3 -
ผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง

นั่นเป็นแค่พนักงานต้อนรับ ไม่มีทางใช่ผมแน่ๆ เพราะผมเองนั่งอยู่ตรงนี้ และเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เองที่ผมส่งรูปถ่ายของตัวเองเมื่อห้าปีก่อนไปให้บริษัทห้องแห่งความสุข

ผมเดินเข้าหา​ 'ผม' ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง เรานิ่งงันในการเผชิญหน้า ผมมองสำรวจรายละเอียดของพนักงานต้อนรับ ผมเผ้าของเขาดกดำและยาวกว่าของผมในวันนี้เล็กน้อย​ ที่บริเวณคางข้างขวามีรอยมีดโกนบาดบางๆ​ ที่วันนี้มันถูกกาลเวลาเยียวยาไปแล้ว​ นับเป็นอีกครั้งที่บริษัทฯ ทำให้ผมทึ่งในความสามารถที่จะแปลงโฉมพนักงานได้ตามความต้องการของลูกค้าอย่างที่สุด

"นั่งสิ" เขาทำตามอย่างว่าง่าย​ ขณะที่ผมครุ่นคิดหาคำที่จะพูด​ ผมรู้ดีว่าผมอยากบอกเขาว่าอย่างไร​ แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะเรียบเรียงมันออกมาเป็นประโยคได้อย่างไร

"สบายดีมั้ย?"

เขาพยักหน้า​

"ตอนนี้​คุณ.... นาย.... แก.... อืมมม​ ไม่มีใครหยั่งรู้อนาคตได้หรอก​ นายเองก็เช่นกัน

"อีกไม่เกินหนึ่งปีจากนี้ไป​ นายจะได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง​ที่ชื่อ​ว่าปรารถนา​ และเขาจะพานายไปยืนอยู่ตรงที่ฉันยืนอยู่ในนาทีนี้

ผมหยิบดอกกุหลาบในแจกันขึ้นมาดม หนามของมันสัมผัสปลายนิ้วของผม​เบาๆ

"แล้วนายก็ได้พบกับที่แห่งนี้​ สมัยที่มันยังเป็นโรงแรม​ บริษัทห้องแห่งความสุขยังไม่ถือกำเนิดขึ้น​ ใช่​ นายมาที่นี่กับปรารถนา​ ด้วยความคิดว่าเขาพร้อมจะรัับความรักของนาย​ ในห้องนี้เองที่นายบอกรักเขา​ และเขาพบว่าเขาเองยังไม่พร้อมที่จะรับความบ้าคลั่งและความซับซ้อนของนาย

"เมื่อปรารถนาหายไปจากชีวิตของนาย​ นายจะรู้สึกว่าโลกนี้ไม่น่าอยู่อีกต่อไป​ นายจะพยายามฆ่าตัวตาย​ แต่จิตใจนายอ่อนแอเกินไป​หรือไม่ร่างกายของนายก็แข็งแรงเกินไป​ ลมหายใจของนายจะคงอยู่จนถึงวันที่เรามานั่งอยู่ในห้องนี้​ นายจะมองเห็นความตายในทุกที่​ นายจะนั่งอยู่ริมหน้าต่างแล้วจินตนาการเห็นตัวของนายนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น​ เวลาที่นายเดินอยู่ริมถนน​ นายจะจินตนาการถึงรถเมล์ที่เบรกแตกแล้ววิ่งชนทุกสิ่งอย่างจนมาถึงตัวนาย​ นายจะออกวิ่งอย่างบ้าคลั่งให้หัวใจของนายมันเต้นออกมาระเบิดนอกหน้าอก​ และอื่นๆ​ อีกมาก

"ในคืนวันที่มืดหม่นนั้น​ ฉันอยากจะบอกนายว่าไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร​ แต่ก็คงไม่มีประโยชน์​อะไร​ ความเสียใจทั้งหลายนั่น​ มันจะระเบิดโลกใบเก่าของนายเป็นเสี่ยงๆ​ และคนแปลกหน้าที่นายไม่เคยรู้จักมาก่อนจะหาหนทางออกมาจากซากปรักหักพังเหล่านั้น​ เขาจะเข้ามาแทนที่ชีวิตของนาย​ และจะหยิบเศษซากหัวใจที่ยับเยินของนายมาสร้างสรรค์เป็นบทกวี​ เป็นเสียงเพลง​

"แต่ด้วยเหตุนี้​ ปรารถนาจึงไม่เคยหายไปจากชีวิตนายอย่างสิ้นเชิง​ เธอกลับมาหานายทุกครั้งที่เขากรีดนิ้วไปตามเส้นลวดหกสายบนคอกีตาร์​ และเมื่อปรารถนาปรากฏตัวขึ้น​ นายเองก็จะกลับมา​เพื่อที่จะพังทลายอีกครั้ง​ และคนแปลกหน้าคนนั้นก็จะปรากฏตัวขึ้นมารวบรวมเศษซากที่หักพังขึ้นมาอีก​ เป็นเช่นนี้วนเวียนไปจนนับวันนายเริ่มอ่อนแรงลง​ จนคนแปลกหน้าผู้นั้นเริ่มเหนื่อยระอากับการกลับมาของนาย​ เขาจึงวางมือจากเสียงดนตรี​ เขาหยุดเขียนหนังสือ​ เขาพยายามปิดประตูทุกบานที่จะพาปรารถนากลับมา​ และพยายามสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมารอบกักขังนายเอาไว้ เช่นเดียวกับที่ปรารถนาสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นกางกั้นระหว่างนายและเธอ

"แต่วันหนึ่ง​ น้ำแข็งก็จะละลาย​ และนายก็ได้กลับมา​ ความบังเอิญของจักรวาลยังพานายมายังที่แห่งนี้ นายจ่ายราคาที่แสนแพงเพื่อพบว่าปรารถนามิได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว​ ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิม​ แม้แต่ตัวนายเองก็เปลี่ยนไป​ ในวันที่น้ำแข็งละลายลง​ นายและชายแปลกหน้าคนนั้นก็ได้หลอมรวมเป็นอายตนะหนึ่งเดียว​กัน

"ความรู้สึกผิดกลับมาหลอกหลอนนายบ้างในบางครั้ง​ แต่โลกใบใหม่ที่นายพบเจอ.... ไม่สิ​โลกใบใหม่ที่นายสร้างขึ้น​ ผู้คนใหม่ๆ​ ที่นายพบเจอ​ บางคนจะไปสะกิดแผลเป็นในใจของนาย​ แผลที่นายและคนที่ได้พบเห็นมั่นใจว่ามันสมานสนิทแล้ว​ แต่เนื้อเยื่อตรงนั้นมันยังใหม่และบอบบาง​ ในบางเวลา​ นายจะนึกถึงปรารถนาอยู่บ้าง​ แต่โลกใบเก่าเก็บกักเธอไว้อย่่างแนบแน่น​จนไม่อาจเล็ดรอดมาได้อีก

"หลายครั้งที่นายเพลิดเพลินในโลกใบใหม่ของนาย​ มันไม่ได้นำมาแต่ความสุขใหม่ๆ​ แต่บางทีมันก็พกเอาปัญหาใหม่ๆ​ มาให้​ มันทำนายคิดถึงโลกใบนั้นบ้าง​ และนายก็ได้กลับมาที่นี่บ้างเพื่อที่จะได้สัมผัสกับความรู้สึกเก่าๆ​ แม้นายจะรู้ว่ามันถูกสังเคราะห์ขึ้นมา​ ปรารถนาทั้งสองคนนั้นก็เป็นเพียงนักแสดงแทน​ ที่ดำรงตำแหน่งพนักงานต้อนรับ​ เช่นเดียวกับตัวของนายเอง"
- 4 -
ผมหยุดพัก​ เปิดน้ำขึ้นดื่ม รู้สึกได้ถึงความเย็นวูบวาบที่ไหลผ่านระบบย่อยอาหาร​ของตน เขายังนั่งนิ่งจ้องมองผมด้วยสายตาที่ผมไม่อาจตีความได้ ชั่วครู่หนึ่ง​ ผมจึงทุบขวดน้ำใบนั้น​ เศษแก้วแตกกระจาย​ ที่คาอยู่ในมือของผมมีส่วนทู่และคมที่ผมมั่นใจว่ามันจะสร้างความเจ็บปวดได้​

"แต่วันนี้​ ฉันมาที่นี่เพื่อหยุดวงจรทั้งหมดนั้น​ นายไม่ควรได้พบกับปรารถนาตั้งแต่แรก​ นายเข้าใจที่ฉันพูดไหม?"

สายตาที่ว่างเปล่า​แทนคำตอบที่ไร้คำพูด​ ผมพิจารณาดูปากฉลามในมืออย่างใกล้ชิด​ เศษแก้วบางส่วนยังไม่หลุดออก​มา​ บางมุมสะท้อนแสงวิบๆ​ แก้วทำมาจากทรายที่ผ่านความร้อน​ แม้วันที่มันแตกกลับเป็นเกล็ดอีกครั้ง​ มันก็ไม่ใช่ทรายอีกต่อไป

" ฉันเชื่อว่านายเข้าใจ​ ระเบียบของบริษัทนายอาจไม่ยอมให้นายสื่อสารกับฉันด้วยคำพูด​ แต่ขณะเดียวกัน​ มันก็สั่งให้นายทำตามทุกความต้องการของฉัน"

เพียงชั่วครู่ที่ผมรู้สึกว่ามีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในประกายตาของเขา​ มันคือความกลัว? การเย้ยหยันท้าทาย?​ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน​ แต่ก็ยื่นเอาปากฉลามนั้นไปที่หน้าของเขา​

ผมพลิกมือและส่งด้านคอขวดไร้คมที่ผมจับให้กับเขา

"รับ"

เขาทำตามทันที​ ขวดอยู่ในมือของเขา​ อ้าปากฉลามของมันมาทางผม​ ซึ่งกำลังคุกเข่าลง

"สงเคราะห์ฉันที​ แทงฉันให้ตายเถอะนะ"

เขาไม่ตอบคำสั่งนี้​ มือยังถือขวดแตกๆ​ ใบนั้นนิ่งๆ​

"เอาสิ​ ฉันเบื่อมันเต็มทนแล้ว​ ช่วยหยุดมันที"

นิ่ง

ผมเอื้อมมือไปจับมือของเขา​ กดปากฉลลามนั้นไว้ที่บนหัวของผม

"กดลงมาสิ​ ทุ่มน้ำหนักตัวของนายทั้งหมดลงมาและปลดปล่อยฉันไป"

มือนั้นขืนต้านแรงมือผมไว้ เขาคงไม่ถูกจ้างมาทำร้ายลูกค้า

อีกมือหนึ่งของเขา​ เอื้อมมาแตะไหล่ของผม​

"ไม่เป็นไรนะ" เป็นประโยคแรกที่คนในห้องนี้พูดกับผม​ นับตั้งแต่วันแรกที่ผมเดินออกจากโรงแรมแห่งนั้นในคราวโน้น

มือนั้นยังลูบไหล่ผมอย่างอ่อนโยน​ ​"ไม่เป็นไรนะ"

"ไม่เป็นไรนะ"



เสียงพนักงานสาวจากหน้าเคาน์เตอร์ผ่านอินเตอร์คอมในห้อง​ "คุณนวรรตพลคะ​ ขอโทษนะค​ะ​ พนักงานต้อนรับของเราวันนี้มีความประพฤติไม่เหมาะสม​ เพื่อเป็นการขอโทษ​ ทางบริษัทฯ​ ขอมอบสิทธิพิเศษให้คุณนวรรตพลมาใช้บริการได้ฟรีอีกหนึ่งครั้งค่ะ​..."