หนึ่งในกิจกรรมประจำโรงเรียนเลย คือ การเต้นประกอบเพลง โดยในแต่ละห้องจะต้องผลัดกันออกมาแสดงการเต้นประกอบเพลง 1 ห้อง/สัปดาห์ ซึ่งห้องอนุบาลของเราได้ประเดิมสัปดาห์แรกไปด้วยเพลง ‘โอ้ทะเลแสนงาม’ สุดคลาสสิคครองใจเด็กไทยทั้งประเทศ แน่นอนว่าการรวบรวมเด็ก 10 คนให้เต้นอย่างพร้อมเพรียงกันน้้นไม่ต่างอะไรกับการจับปูใส่กระด้งเลย…

          1 สัปดาห์ก่อนวันแสดง คุณครูประจำชั้นและเราร่วมกันหารือว่าจะเลือกเพลงใดมาแสดงดี ประจวบเหมาะกับวันนั้นเราเลือกนิทานเรื่อง ‘ลูกหนูไปทะเล เย้!...สนุกจัง’ ของคุณฮะรุโอะ ยะมะชิตะ มาเล่าและให้ความรู้เกี่ยวกับการไปทะเลในเช้าวันนั้นพอดี ทำให้คุณครูเสนอเพลงโอ้ทะเลแสนงามขึ้นมาและตัดสินใจเลือกทันที ส่วนต่อไปจึงเป็นการคิดท่าทางประกอบเพลง ซึ่งส่วนใหญ่คุณครูจะเป็นคนคิดโดยดัดแปลงจากท่าพื้นฐานให้สอดคล้องกับพัฒนาการ สรีระและจินตนาการของเด็ก เราจึงมีหน้าที่จดจำท่าเหล่านั้นเพื่อนำไปเต้นให้เด็ก ๆ ดูเป็นตัวอย่าง

.

.

.

          การซ้อมวันแรกเป็นการจัดแถวและอธิบายท่าทางต่าง ๆ ให้เด็ก ๆ เข้าใจและเกิดภาพในหัวมากขึ้น เช่น ท่าโอ้ทะเลแสนงามเป็นการผายมือออกกว้าง ๆ สื่อถึงทะเลอันกว้างใหญ่ หรือการประกบมือทำท่าปลาว่ายน้ำไปเรื่อย ๆ ให้ดูมีชีวิตชีวา เป็นต้น โดยคุณครูจะเป็นผู้สอนหลัก ด้วยเทคนิคต่าง ๆ ของคุณครูประกอบกับความเก่งของเด็ก ๆทำให้บางคนจำท่าได้ตั้งแต่วันแรกที่เริ่มซ้อม (แต่วันที่ 2 ก็ลืมอยู่ดี น่าเอ็นดู >_< )

          การซ้อมเพลงเกิดขึ้นทุกวัน โดยจะเริ่มซ้อมในเวลาว่างหลังจากเรียนเสร็จหรือเวลาที่เด็ก ๆ เริ่มซุกซน เรียกได้ว่าเป็นการเก็บเด็กไปในตัว ในช่วงสัปดาห์แรกที่เป็นช่วงซ้อมนั้น อย่างที่กล่าวไปตอนแรกว่าเราต้องจำท่าเพื่อเป็นตัวอย่างให้เด็ก ๆ ดู และใช่แล้ว…เราเต้นเพลงนี้ทุกวันเลย TwT ถึงแม้ท่าทางจะเบา ๆ แต่การเต้นเพลงเดิมซ้ำ ๆ 2-3 รอบ/ครั้ง ก็ค่อนข้างทรมานอยู่เหมือนกัน จนกระทั่งเข้าสู่สัปดาห์ที่ต้องทำการแสดง

.

.

.

          วันแสดงเป็นวันศุกร์ทำให้มีเวลาซ้อมจริงจัง 4 วัน โดยใน 4 วันนี้คุณครูประจำชั้นได้ให้เด็ก ๆ เต้นตามเพลงด้วยตนเองแบบไม่ต้องให้เราทำเป็นตัวอย่างให้ดู ซึ่งเด็ก ๆ เก่งกันมากทำได้กันทุกคนเลย เราภูมิใจสุด ๆ (สมแล้วที่เต้นให้ดูทั้งอาทิตย์ ฮืออ) หน้าที่ต่อไปของเรา คือ การทำอุปกรณ์ประกอบการแสดง ซึ่งเราเลือกทำเป็นที่คาดผมรูปสัตว์ทะเลที่ปรากฏในเพลง เพราะนอกจากจะเข้ากับเพลงยังได้เก็บไว้เป็นที่ระลึกอีกด้วย โดยจะให้เด็ก ๆ เลือกสัตว์ที่อยากได้กันก่อนแล้วเราค่อยไปจัดเตรียมมาให้ ใช้เวลาทำไม่นานก็ได้ที่คาดผมแสนน่ารักถูกใจเด็กจิ๋ว

ในวันแสดงจริงนั้น นักเรียนและคุณครูต่างร่วมชมการแสดงด้วยความเอ็นดู ด้วยความเป็นน้องเล็กสุดของโรงเรียนและท่าทางตั้งใจของเด็ก ๆ แม้จะมีเต้นผิดบ้างถูกบ้างแต่ก็ได้รับเสียงปรบมือและแรงเชียร์จากทุกคน จนเราเองก็อดรู้สึกภูมิใจไม่ได้ คงเพราะเราเป็นคนเห็นพัฒนาการของเด็ก ๆ ตั้งแต่วันแรกที่เริ่มทำท่าจนถึงวันแสดง จึงเกิดความรู้สึกราวกับว่าได้เห็นลูกเป็ดเติบโตจากไม่ประสีประสาจนว่ายน้ำตามก้นแม่เป็ดได้ แสนจะภูมิใจ <33