22 มิถุนายน  2564

          ปรับตัวจนคุ้นชินกับการทำงานได้ไม่นานความเปลี่ยนแปลงก็เข้ามาทำให้ปั่นป่วน จากที่ปกติฉันได้ฝึกงานแบบ Work from Home และเข้าออฟฟิศเพียงสัปดาห์ละหนึ่งครั้งแต่ในตอนนี้ฉันต้องเปลี่ยนไปเข้าออฟฟิศทุกวันเนื่องจากหอศิลปกลับมาเปิดทำการตามปกติแล้ว ความรู้สึกไม่คงที่ตีรวนขึ้นมาเนื่องจากต้องออกจากพื้นที่ปลอดภัย แม้จะปลอบใจตัวเองว่าหากไปออฟฟิศก็จะได้เจอบรรยากาศใหม่ ๆ แต่ความกลัวที่ต้องพาตัวเองไปอยู่ในสถานที่ซึ่งไม่คุ้นชินก็เป็นสิ่งที่ยากจะรับมือ..

          จัดการความรู้สึกในเรื่องแรกยังไม่ทันหายดีเรื่องที่สองก็ตามติดชนิดที่ว่าเร็วยิ่งกว่าจรวด เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้นในตอนสามทุ่มเศษพร้อมกับข้อความจากพี่ไนซ์ที่ทำให้หลับแทบไม่ลง “พรุ่งนี้มีประชุม เดี๋ยวจะให้แนะนำตัว” ด้วยพื้นฐานที่ฉันเป็นคนขี้อายและไม่ได้กล้าแสดงออกมากนักเรื่องเล็กน้อยอย่างเช่นเรื่องนี้จึงนับว่าเป็นเรื่องยากสำหรับฉันอยู่พอตัว ฉันได้แต่คิดอยู่ในใจว่าทำไมคำว่าวันพรุ่งนี้มันช่างดูน่ากลัวเสียเหลือเกินกับความเปลี่ยนแปลงหลาย ๆ อย่างที่ประดังประเดเข้ามาพร้อม ๆ กัน

23 มิถุนายน 2564

          เช้าที่ไม่อยากลืมตาตื่นก็มาถึงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันเข้างานตามเวลาปกติในทุก ๆ วันคือสิบโมงครึ่ง นั่งทำงานไปสักพักการประชุมก็เริ่มต้นขึ้น และด้วยสถานการณ์ Covid-19 การประชุมจึงเป็นการนั่งล้อมวงแบบเว้นระยะกัน ณ โต๊ะทำงานของทุกคน บางคนก็เลื่อนเก้าอี้ไปใกล้ ๆ บ้าง แต่ก็มีบางคนนั่งล้อมกันที่โต๊ะใหญ่ตรงกลาง การประชุมดำเนินไปโดยที่พวกฉันไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรนอกเสียจากการนั่งฟังโดยที่ฉันก็ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้างเนื่องจากโต๊ะที่พวกฉันนั่งนั้นค่อนข้างอยู่ไกล ความกลัวที่คิดล่วงหน้าไปเองต่าง ๆ นา ๆ พอเอาเข้าจริงก็ไม่ได้มีอะไรน่ากลัวอย่างที่จินตนาการไว้เพราะในการประชุมบทบาทที่พวกฉันมีนั้นเพียงแค่แนะนำตัวให้พี่ ๆ ในที่ทำงานรู้จักว่าเป็นเด็กฝึกงานตำแหน่งกราฟิกจากมหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒเท่านั้น เห็นทีสิ่งที่น่ากลัวกว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นคงเป็นความคิดไปเองของตัวฉันเสียมากกว่า 

          ในช่วงบ่ายของวันไม่มีอะไรมากไปกว่าการนั่งออกแบบโปสเตอร์สินค้าของ bacc shop ตามเดิม แต่ฉันก็แอบเกร็งอยู่ไม่น้อยเวลานั่งทำงานเนื่องจากโต๊ะด้านหลังของพวกฉันคือพี่แอม ซึ่งฉันไม่แน่ใจว่าพี่แอมทำงานตำแหน่งใดแต่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าพี่ไนซ์อีกทอดหนึ่ง ส่งผลให้เวลาทำงานฉันค่อนข้างไม่กล้าทำอะไรเลยแม้จะเป็นการเปิดอินเทอร์เน็ตเพื่อหาเรฟในการทำงานก็ตามเพราะกลัวพี่เขาคิดว่าฉันแอบนั่งเล่นไม่ได้ทำงาน แต่อย่างไรแล้ววัน (ที่คิดว่าไปเองว่า) ยากก็จบลงไปอีกหนึ่งวันโดยที่ฉันก็กำลังพยายามปรับตัวให้ชินกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้

30 มิถุนายน 2564

          ในที่สุดสิ่งที่อยากให้เกิดขึ้นก็มาถึงเสียทีนั้น ฉันออกแบบโปสเตอร์สินค้าเสร็จทั้งเดือนสิงหาคมและเดือนธันวาคม ก่อนงานจะเดินก็ตามสเต็ปเดิมดังที่เคยกล่าวไปว่าการบรีฟงานของที่นี่ค่อนข้างหละหลวม ฉันได้ลงมือออกแบบสินค้าไปหลายวันแล้วแต่ธีมของงานที่ในตอนแรกคิดว่าไม่มีก็เพิ่งได้รับมาส่งผลให้เกิดการปรับแก้ก่อนส่งไปเล็กน้อย เมื่อออกแบบงานเสร็จฉันก็ได้ทำการส่งงานที่ออกแบบให้พี่ไนซ์ดู ในตอนแรกเหมือนพี่ไนซ์จะให้ปรับแก้แต่เมื่อเปิดงานไปเรื่อย ๆ พี่ไนซ์จึงให้เปลี่ยนแค่ข้อความหัวข้อโปสเตอร์เท่านั้น จึงนับว่าเป็นความโชคดีอะไรสักอย่างที่ฉันก็ยังงงอยู่เหมือนกัน