1 มิถุนายน 2564

          ภาพในหัวที่ความกลัวของฉันแต่งแต้มและจินตนาการเกี่ยวกับวันแรกของการฝึกงานไว้ว่าฉันคงกังวลจนทำตัวไม่ถูก แต่พอเอาเข้าจริงกลับไม่ได้รู้สึกเครียดหรือตระหนกอะไรในเรื่องนี้ขนาดนั้น คงต้องยกความดีความชอบให้ปัญหาชีวิตกระมังที่ประดังประเดเข้ามาจนทำให้ฉันปลงตกและรู้สึกว่าความกังวลเรื่องการฝึกงานกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปในทันตา ซึ่งมันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดติดจะงงเสียด้วยซ้ำเพราะการไปออฟฟิศครั้งแรกเกิดขึ้นและจบลงในเวลาไม่ถึงสามชั่วโมงจนฉันแอบรู้สึกเสียดายค่าเดินทางอยู่ไม่น้อย 

          วันที่ฉันและเพื่อนฝึกงานในตำแหน่งเดียวกันอย่างแพรวและพิมต้องเข้าไปยังออฟฟิศนั้นเป็นช่วงที่หอศิลปวัฒนธรรมกรุงเทพ ปิดให้บริการสำหรับบุคคลทั่วไปเนื่องจากสถานการณ์ Covid-19 อีกทั้งพนักงานคนอื่น ๆ อยู่ในช่วงการทำงานแบบ Work from Home เมื่อไปถึงจึงไม่ค่อยได้พบใครมากนัก พี่ไนซ์ให้ฉันและเพื่อนมาในวันนี้ก็เพื่อที่จะแจกแจงไฟล์ต่าง ๆ ที่ต้องใช้ในการทำงานอย่าง ฟอนต์, Color guide, ไฟล์ขนาดงานที่ต่างกันในแต่ละแพลตฟอร์ม ฯลฯ รวมถึงบรีฟและมอบหมายงานที่ต้องทำชิ้นแรกนั่นก็คือ โปสเตอร์กิจกรรมการศึกษา ซึ่งมีระยะเวลาในการทำเพียงสองวัน เมื่อมอบหมายงานเสร็จเรียบร้อยพี่ไนซ์จึงปล่อยให้กลับบ้าน ระยะเวลาที่ใช้สำหรับการเข้าออฟฟิศจึงอยู่เพียงแค่ราว ๆ สามชั่วโมงเท่านั้นเนื่องจากไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการแจกแจงข้อมูลงาน โดยการฝึกงานของฉันในช่วงนี้จะเป็นแบบ Work from Home แต่เนื่องจากพี่ไนซ์เข้าออฟฟิศทุกวันอังคาร ในทุก ๆ วันอังคารจึงเป็นวันที่ฉันต้องเข้าออฟฟิศด้วยเช่นกัน

         เวลาก็เดินมาจนถึงวันที่ต้องส่งงานชิ้นแรก แน่นอนว่าเดดไลน์เป็นตัวกระตุ้นและตัวขับเคลื่อนทางความคิดชั้นยอด ในช่วงแรกภายในหัวของฉันขาวโพลน ว่างเปล่าและไม่รู้ว่าจะทำโปสเตอร์ให้ออกมาในรูปแบบใด แต่สุดท้ายเมื่อเดดไลน์มาเยือนงานก็เสร็จราวกับเสกได้ พี่ไนซ์ได้ทำการส่งต่อภาพโปสเตอร์ที่ฉัน แพรว และพิมได้ออกแบบไปให้พี่คนอื่นดูเพื่อนำคอมเมนท์ที่ได้มาปรับแก้งาน หลังจากนั้นพี่ไนซ์ก็กลับมาพร้อมกับบอกให้ฉันแก้ไขงานในจุดที่ยังบกพร่อง ตอนแรกความรู้สึกเฟลเล็ก ๆ ก็เกิดขึ้นในใจที่ต้องแก้งานอยู่คนเดียวแต่ฉันก็พยายามสลัดความคิดนั้นทิ้งและหันมาโฟกัสกับการทำงาน ฉันแก้งานชิ้นนี้อยู่หลายรอบซึ่งส่วนหนึ่งก็มาจากตัวฉันเองที่ผิดพลาดในการเช็คข้อมูลให้ละเอียด แต่อีกส่วนเห็นจะเป็นการที่ฝ่ายข้อมูลเปลี่ยนเนื้อหาที่ต้องใช้ไปมาอยู่บ่อยครั้งจึงเป็นอีกจุดที่ทำให้เกิดการแก้ไขในรูปแบบซ้ำ ๆ แต่สุดท้ายงานชิ้นนี้ก็สิ้นสุดลงในการปรับแก้ครั้งที่สิบ ฉันแอบปาดเหงื่อแต่ก็รู้สึกโล่งและดีใจมากกว่าที่ไม่มีครั้งที่สิบเอ็ดตามมา..