คนเรามักไม่เคยพอใจกับสิ่งที่มีเสมอและฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น แม้จะโล่งใจที่ได้ฝึกงานตำแหน่งเจ้าที่ห้องสมุดตามที่ได้ยื่นไป แต่ลึก ๆ แล้วสิ่งที่ตรงตามความสนใจอันดับต้น ๆ ของฉันเห็นจะเป็นงานด้านกราฟิก แม้จะไม่ถนัดก็ตามแต่ฉันก็อยากที่จะลองฝึกฝนและเรียนรู้สายงานในด้านนี้ ซึ่งเมื่อได้คุยกับแพรวตอนที่ได้รับอีเมลตอบกลับจากทางหอศิลปจึงรู้ว่าที่นี่รับนิสิตเอกเราเข้าฝึกงานทั้งตำแหน่งเจ้าหน้าที่ห้องสมุดและกราฟิก ในตอนนั้นมวลความรู้สึกเสียดายจึงเกิดขึ้นมาในใจแต่ความกล้าบ้าบิ่นอะไรสักอย่างก็ก่อตัวขึ้นมาด้วยเช่นกัน 

          ฉันรวบรวมความกล้า (ที่มีไม่มากนัก) ส่งอีเมลไปหาคุณปัทมาซึ่งเป็นคนคัดเลือกนิสิตฝึกงานว่าหากฉันสนใจฝึกงานตำแหน่งกราฟิกจะสามารถเปลี่ยนไปทำตำแหน่งนั้นได้หรือไม่ด้วยใจที่ทั้งคาดหวังว่าจะได้รับคำตอบที่ต้องการไปพร้อม ๆ กับความสั่นกลัวหากไม่เป็นอย่างที่หวัง แต่โลกก็ไม่ได้ใจร้ายกับฉันอย่างที่กังวลเพราะไม่กี่อึดใจถัดมาฉันก็ได้รับอีเมลตอบกลับจากคุณปัทมาว่าให้ลองสอบถามเพื่อนที่ฝึกตำแหน่งกราฟิกดู หากมีคนสนใจแลกก็สามารถเปลี่ยนหน้าที่กันได้ เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงรวบรวมความกล้าอีกครั้งและทักอายซึ่งฝึกตำแหน่งกราฟิกไปว่าเพื่อนสนใจที่จะสลับหน้าที่กันหรือไม่ด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะหากเพื่อนปฏิเสธฉันก็คงแอบเสียดายไม่น้อยที่จะไม่ได้ฝึกงานในสิ่งที่อยากลองทำ แต่เป็นโชคดีของฉันที่เพื่อนสนใจที่จะแลกและสลับหน้าที่กัน ฉันจึงแจ้งคุณปัทมาเพื่อให้คุณปัทมาดำเนินการเรื่องเปลี่ยนตำแหน่งฝึกงานของฉันจาก ‘เจ้าหน้าที่ห้องสมุด’ เป็น ‘เจ้าหน้าที่กราฟิก’ 

          หลังจากได้ฝึกงานในตำแหน่งที่ต้องการแล้วคุณปัทมาก็ได้แจ้งช่องทางการติดต่อหัวหน้าฝึกงานของฉันไว้ให้ซึ่งนั่นก็คือ “พี่ไนซ์” และหลังจากนั้นไม่นานพี่ไนซ์ก็ได้แจ้งว่าให้ฉันและเพื่อนฝึกงานตำแหน่งกราฟิกเข้าไปที่หอศิลปในวันที่ 1 มิถุนายน เพื่อแจกแจงรายละเอียดของงานที่ฉันและเพื่อนต้องทำ และนั่นก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าชีวิตการฝึกงานค่อย ๆ เริ่มขยับเข้ามาใกล้ฉันอีกก้าวแล้ว...