"อรุณสวัสดิ์ครับ ท่านพี่ลูอิส"

"อรุณสวัสดิ์ริออส"

เขาทำใจดีสู้เสือทักทายด้วยใบหน้าเรียบนิ่งก่อนจะเดินไปทำธุระของตัวเอง...

"ไม่เป็นไรแล้วเหรอ?"

ทว่าอีกฝ่ายก็ยังชวนคุย

"ครับ ไม่เป็นไรแล้ว"

"มีอะไรก็บอกพี่ชายได้นะ"

"ครับ...จริงสิ..."

ทีแรกคิดจะตอบรับไปผ่านๆ แต่ก็นึกถึงคำถามที่อยากถามขึ้นมาได้...

"มีอะไรเหรอ?"

ริออสลังเลใจที่จะถามเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็พูดมันออกมา "ข้า...น้ำหนักตัวเบาเกินไปหรือครับ?"

"ทำไมถึงกังวลเรื่องนี้ล่ะ..." พอได้ยินคำถามน่ารักๆของน้องชายลูอิสก็อดยิ้มขำไม่ได้

"ก็..." ริออสไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี แต่ลูอิสก็รีบชิงตอบคำถามน้องชายออกมาก่อน "อันที่จริงแล้วข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเจ้ายอมให้ข้าอุ้มสักครั้ง ข้าจะต้องรู้แน่นอนว่าเจ้าหนักหรือเบา ฉะนั้นลองให้ข้าอุ้มดีไหม?"

"นั่นมัน..."

"เอาน่า ตอนเจ้ายังเด็ก ข้าก็เคยอุ้มนะ" ลูอิสลุกขึ้นมาจากโต๊ะ ท่าทางพร้อมสู้รบปรบมือ(ในทางที่ดี)กับน้องชายมาก

"แต่ตอนนี้ข้าโตแล้ว มันค่อนข้างน่าอายนะครับ..." ริออสให้เหตุผลอย่างตรงไปตรงมา พร้อมกับถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ถามออกไป

"ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย ข้าเองก็อยากสนิทสนมกับเจ้า พี่น้องสนิทสนมกันไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

"แต่ว่า..."

.

.

.

เมย์ชงชาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงนำแก้วที่อุ่นเอาไว้วางลงบนถาดพร้อมกับกาน้ำชา การฝึกฝนมาหลายปีทำให้เธอทำทุกอย่างได้อย่างแม่นยำและรวดเร็ว ขนมที่เสิร์ฟคู่กับชาวันนี้คือพายแอปเปิ้ล ด้วยรสหวานหอมอมเปรี้ยวของผลไม้ แน่นอนว่าต้องทำให้คนที่กำลังฟื้นตัวอย่างคุณหนูริออสรู้สึกสดชื่นด้วยแน่ๆ เธอเชื่อแบบนั้น

เมื่อเตรียมเรียบร้อยเธอก็นำสำรับชาทั้งหมดไปที่ห้องสมุด ห้องสมุดที่นี่นั้นมีขนาดค่อนข้างใหญ่ ดังนั้นเมื่อเคาะประตูแล้วเธอจึงเดินเข้ามาทันที แล้วพบเข้ากับภาพที่ค่อนข้างหน้าดูชมไม่น้อย

ดูเหมือนคุณหนูจะสดชื่นเสียยิ่งกว่าขนมที่เธอเตรียมให้ซะอีกค่ะ

"เมย์ซัง..." ริออสที่ถูกอุ้มอยู่ เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

"จะรินชาเอาไว้ให้นะคะ ไม่ต้องสนใจข้าหรอกค่ะ"

เธอจัดสำรับไว้บนโต๊ะก่อนจะออกไปเงียบๆ

พี่น้องนี่ดีจังเลยนะคะ...

+++++++++++++++++++++++

[แถม]

ไรท์ : สรุปว่าหนักไหม?

ลูอิส : หนักพอๆกับเด็กผู้หญิง *หัวเราะ*