day 8 - crooked

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์          
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด        
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน

กลอนบทนี้น่ะ เตือนใจได้ดีเสมอ

เธอไม่เคยรู้ใจฉัน เหมือนที่ฉันไม่เคยรู้ใจจริงของเธอ

บางครั้งเธอเหมือนจะรู้สึกเหมือนกัน แต่ทันทีที่คิดแบบฉัน เธอก็พังมันในพริบตา

"มึงจำคนที่กูบอกว่าเขามาจีบได้ป่ะ" เธอเอ่ย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเขินอาย เหมือนครั้งก่อนที่เธอพูดถึงเขา

"อือ" ฉันพยักหน้า เดาประโยคต่อไปได้ไม่ยากเย็น

"เลื่อนขั้นเป็นคนคุยละ"

"อืม"

"มีอารมณ์ร่วมมากกว่านี้หน่อยดิ" เธอตัดพ้อ

"กูดีใจกับมึงมากๆ" ฉันเอ่ย จงใจใช้น้ำเสียงเย็นชา ไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆ

"พยายามมากกว่านี้หน่อยดิสัส" เธอหัวเราะ คงคิดว่าฉันแค่แกล้งแหย่

แต่ไม่ใช่

เธอรู้ไหมการกลั้นไม่ให้ร้องไห้ออกมามันยากแค่ไหนน่ะ

เธอห่างฉันออกไปอีกแล้ว ทั้งๆที่เราไม่เคยใกล้กันเลย

และในขณะเดียวกัน เราก็ไม่เคยไกลกันซักครั้งนึง