เรามักเห็นลูกหลานครอบครัวไทย มักจะต้องหลบหลีกแนวคิดที่ไม่ตรงกับพ่อแม่หรือพยายามประนีประนอมกับการออกความเห็นในบางเรื่องกับครอบครัวของตัวเอง เอาแค่ประเด็นการเมืองแบบการเมืองปัญหาสังคม ไม่ต้องถึงเรื่องส่วนตัวที่จะcome outกับครอบครัว แทบไม่ต้องพูดถึง

ทำไม ? เพราะสถาบันครอบครัวไทยอยู่บนเผด็จการใช่ไหมอะ เราอยู่กับการเลี้ยงดูลูกหลานแบบเผด็จการ แต่ไม่ใช่เผด็จการในรูปแบบที่เราด่ากันทุกวันนี้อะ มันแนบเนียนไปกับชีวิตประจำวันเรา ตั้งแต่เกิด จนเราชินชากันจนไม่รู้ตัวหรือเปล่า สิ่งที่เราไม่กล้าจะลุกขึ้นสู้เพื่อความเห็นของเรา หรือสิ่งที่เราเลือกเพราะเราถูกกดทับกันมานานจนเราไม่รู้ตัว

อันนี้เราไม่โทษใครนะ ในแง่ของลูกหลานที่ไม่ลุกขึ้นสู้ เพราะเราเข้าใจว่าการแตกหักมันคืออะไร ใช่ค่ะ เราเลือกแตกหัก เราเลือกที่จะแสดงออกว่าเราเลือกอะไร และไม่เอาอะไร เราเข้าใจว่าถ้าเราเลือกแล้วมันย้อนกลับไม่ได้จริงๆ กับสิ่งที่เราเคยได้รับเหมือนในอดีต ดังนั้นเราเข้าใจจริงๆกับคนที่เลือกประนีประนอม เราจะไม่ตัดสินว่าใครดีหรือใครไม่ดีอะ ทุกคนมีสิทธิเลือกที่จะไปทางไหน เพราะสำหรับเราถ้าเราไม่แสดงออกเราก็ทุกข์ แต่ถ้าแสดงออกก็ยังทุกข์แต่มันไม่อึดอัดสำหรับเรานะ แต่เราก็ไม่สามารถมีครอบครัวแบบในอดีตได้อีกต่อไป เหมือนมันมีราคาที่ต้องจ่ายทั้ง2ทาง

คือเรากำลังตั้งคำถามและอยากให้ทุกคนได้มีโอกาสที่จะเลือกได้ว่าอยากแสดงออกแบบไหน และในทุกๆแบบ ทุกคนไม่ควรต้องทนทุกข์กับสิ่งที่เลือก 

ในไทยเผด็จการมันไม่ได้เพิ่งมามีตอนรัฐประหารแต่มันซ่อนตัวมาตั้งแต่สถาบันครอบครัวแล้ว