"ทำไมฮยองเอากุกกี้มาไว้ตรงนี้" เสียงเล็กบ่นแวดๆ พลางชี้ไปที่ตุ๊กตากระต่ายยัดปุยนุ่นสีขาวที่ตั้งอยู่บนตู้เย็น เจ้าตัวนั่งไม่ติดและยังพยายามเขย่งเท้าเอื้อมมือเอาตุ๊กตาตัวนั้นให้ได้

ยุนกิอยากกรอกตารอบที่ร้อยให้กับความน่ารำคาญของเด็กตรงหน้า อยากเดินหนีกลับไปดูอนิเมะที่เปิดค้างไว้เหลือเกิน "ฮยองแค่เอามันมาตากไว้เอง" ทำได้แค่พูดเสียงนุ่มๆกลับไปเพราะไม่อยากมีเรื่องกับแม่ ด้วยเหตุที่ว่าทำหลานสุดที่รักร้องไห้ขี้มูกโป่ง 

"ฮยองทำอะไรกุกกี้อะ!" เด็กน้อยพองแก้มขัดใจ

"เฮ้อ ฮยองแค่เห็นว่ามันเปื้อนคราบน้ำลายของจองกุก ฮยองเลยเอามันไปซัก หรือว่าจองกุกว่าไม่ดี" เขาเลิกคิ้วถามก่อนจะเอื้อมไปหยิบเจ้ากระต่ายใกล้มือส่งให้เด็กตรงหน้า พร้อมกับนั่งลงพอที่จะให้จองกุกเผชิญหน้ากับตัวเองได้

"ง๊า ขอโทษครับ" เด็กน้อยพูดเสียงเบา ใบหน้าเล็กก้มงุดติดอกตัวเอง นั่นทำให้เขาหัวเราะออกมา

"ไม่เป็นไรหรอก แต่จองกุกไม่ควรขึ้นเสียงใส่ผู้ใหญ่นะครับ มันไม่น่ารักเลย"

"อื้อ" พยักหน้าอย่างน่ารักจนเขายิ้มตามไม่ได้ "ฮยองครับ" 

"หืม?"

จุ๊บ

"ขอบคุณนะครับ" 

จองกุกผละออกมายิ้มให้ รอยยิ้มสดใสของเด็กตรงหน้าทำเอายุนกิใจใส่สั่นแปลกๆ จนอยากจะโขกหัวตัวเองลงพื้นให้กับความคิดบ้าๆ