ตั้งแต่จำความได้ผมก็เห็นพ่อต้องทำงานวิจัยตลอด หมกตัวอยู่ในห้องทำงานตลอดทั้งวัน แล้วตกดึกก็ค่อยออกมาหาอะไรกิน หรือบ้างครั้งก็ไม่ออกมาเลย

ความรู้น้อยใจที่สุมอยู่ในอกเพิ่มขึ้นทุกวันๆจนเริ่มชิน

แต่อีกความรู้สึกก็แทรกเข้ามานั่นก็คือ

พ่อมักจะพูดถึงสตีฟ โรเจอร์สให้ฟังบ่อยๆ แม้แต่ยามกล่อมนอนผม ไม่มีครั้งไหนที่พ่อไม่พูดถึงหมอนั่น

สตีฟเป็นวีรบุรุษสงครามที่ช่วยโลกเอาไว้ผมรู้แค่นั้น แต่กับพ่อแล้วสตีฟเป็นมากกว่านั้น ผู้ชายคนนั้นเป็นทั้งฮีโร่ เพื่อน และคนพิเศษ พ่อให้ความสนใจสตีฟราวกับว่าผมไม่ได้อยู่ตรงนั้น พ่อมัวแต่พูดถึงเรื่องของหมอนั่นจนผมรู้สึกรำคาญ

ดวงตาของพ่อยามที่นึกถึงผู้ชายคนนั้นช่างดูอ่อนโยน และสุกสกาว แตกต่างต่างจากตอนที่มองผมลิบลับ

ผมจ้องมองสิ่งมีชีวิตขนนุ่มที่นอนขดอยู่บนเก้าอี้ไม้ไม่วางตา ในใจเริ่มคิดขึ้นมาว่าไอ้สิ่งมีชีวิตหน้าขนดกตัวนี้มันน่ารัก น่าเอ็นดูตรงไหนกัน ถึงทำให้สตีฟหลงนักหลงหนา

วันนี้บุคคลที่ทำให้ผมหัวหมุนได้กลับไม่อยู่ เพราะต้องไปทำภารกิจลับแถวๆชายแดนเม็กซิโก ก็เลยวานให้ช่วยดูแลแมวตัวนี้ให้หน่อย แถมยังย้ำหนักย้ำหนาว่าต้องให้อาหารตรงเวลา สางขนให้ด้วย เกาคางด้วย ให้ดื่มนมบ้างล่ะ

"เหมี๊ยว" เสียงร้องจากสิ่งมีชีวิตตัวเล็กเรียกให้โทนี่ออกจากภวังค์ความคิดตัวเอง นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองสิ่งมีชีวิตตรงหน้านิ่งๆ หวังจะทำให้มันกลัว 

มันลุกจากเก้าอี้ เดินเปรียวมาคลอที่ขาผมไปมา เสียงครางดังอย่างพอใจแล้วม้วนตัวนอนลงข้างๆขาของผม

อยากจะโยนมันทิ้งออกหน้าต่างเสียเหลือเกิน แต่ติดตรงที่ว่าถ้าทำแบบนั้นสตีฟอาจจะโกรธก็ได้

ผมยกเอาเจ้าแมวขนส้มขึ้น หวังจะโยนมันขึ้นที่สูง แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อลูกแก้วสีใสจ้องมาที่ผม มันร้องเหมียวๆเหมือนถูกใจ นั่นเลยทำให้ผมต้องปล่อยมันลงพื้นโดยสวัสดิภาพ

"ให้มันได้อย่างนี้สิ" ผมถอนหายใจ เบื่อตัวเองเหลือเกินที่ทำอะไรที่ตั้งใจเอาไว้ไม่เคยสำเร็จสักอย่าง