ผมกลับมาถึงบ้านพร้อมกับชุดเบอร์เกอร์ อาหารมื้อง่ายๆที่คนอย่างผมซื้อมาได้ พอเปิดห้องเข้ามาก็ต้องรีบลูบแขนทันที เพราะข้างในนี้เย็นมาก แทบจะสิบองศาได้มั้ง พอเข้ามาก็พบว่าเจ้าตัวยุ่งนอนขดอยู่บนโซฟา ตาก็ดูทีวีไป ส่วนมือก็หยิบขนมขึ้นมากินเอาๆ 

ผมถอนหายใจออกมาแล้วเดินผ่านโซฟาเข้าไปในครัว แต่ไม่ลืมปรับแอร์ให้เพิ่มขึ้น เหมือนจะได้ยินเสียงครวญครางจากปากเล็กถึงอุณหภูมิ จากนั้นก็เงียบไป

"แฮร์รี่" ผมเรียกคนรักตามปกติ เมื่อถึงเวลามื้อเย็น วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ต้องกินเบอร์เกอร์โง่ๆ ประทังชีวิตไป แอบสงสารแฮร์รี่นิดหน่อยที่ต้องออกมาจากบ้านหลังโตเพื่อมาใช้ชีวิตอยู่กับเขา อยู่กับคนที่การงานไม่ค่อยมั่นคง แถมมีแต่อดกับอด

ร่างบางที่ตอนนี้แทบจะไม่ค่อยใกล้เคียงกับคำนั้นก็เถอะเดินหลังคู้เข้ามาในครัว สภาพแทบจะดูไม่ได้เลย ผมเผ้าชี้โด่เด่ราวกับคนเพิ่งตื่น แฮร์รี่นั่งเท้าคางพลางมองมาที่ผมแล้วยิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบตามปกติ

"เป็นไง" แฮร์รี่ถามพลางยกแก้วโค้กขึ้นมาดื่ม 

"ก็เหมือนเดิม อยู่แต่ในสำนักงานจนเบื่อ"

"ฉันก็บอกแล้วว่าให้ไปทำงานที่ออสคอร์ป นายมันคนมีความสามารถ"

"มันไม่ใช่แนวน่ะ" ผมตอบแล้วลงมือกัดแฮมเบอร์เกอร์เข้าปาก ในหัวก็คิดถึงเรื่องงานที่ตัวเองทำอยู่ คำนวณถึงรายจ่ายในเดือนนี้ท่าจะเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม แค่กับค่าไฟนี่ก็มากโขแล้วนะ

แฮร์รี่เดินออกจากครัวไปโดยบอกว่าอิ่มแล้ว แต่มือเล็กนั่นก็ยังหยิบโค้กติดไม้ติดมือไปด้วย กลับไปประจำหน้าทีวีเหมือนทุกวัน ห่อตัวเหมือนเค้กโรล พร้อมกับท่านอนพิศดารห้อยหัวลง ปากเล็กก็หัวเราะไปตามประสาคนดูรายการตลก