พอเกิดอคติขึ้นมา ปฐมพรจะทำอะไรก็ผิดไปหมด เสียงร้องไม่ดี เนื้อเพลงสัมผัสแย่ เฮ้ย...ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งปฐมพร (ผู้กลายเป็นพราย) จะกลายมาเป็นศิลปินคัลท์ที่มีสาวกอยู่ทั่วทุกหัวระแหง ไอ้ที่เคยคิดว่าเขียนเนื้อร้องไม่สัมผัสกันเอาซะเลย กลายเป็นว่า โห...เป็นกวีที่ไม่สนใจฉันทลักษณ์...

ปล่อยให้อดีตเป็นอดีต หยิบอัลบั้ม ไม่ได้มามือเปล่า มาฟังในวันนี้ พร้อมกับตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมสมัยนั้นไม่ชอบอัลบั้มนี้?

ฟังหลายรอบก่อนจะตอบคำถามตัวเอง

ได้คำตอบง่ายมาก สมัยก่อนไม่ชอบเพราะอัลบั้มนี้ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นป็อปร็อกธรรมดา ฟังในวันนี้เปลี่ยนไปเพราะรับรู้ความงามของเพลงพรายในช่วงหลังจากทำอัลบั้มนี้แล้ว เลยเปิดใจให้อัลบั้มนี้มากขึ้น แต่ก็ไม่ใช่อัลบั้มโปรดอยู่ดี

สมัย ไม่ได้มามือเปล่า ออกมามีเพลงฮิตอยู่หนึ่งเพลงถ้วนคือ “ไม่ได้มามือเปล่า” ยอดจำหน่ายไม่ได้มากมาย (ต่อให้เป็นพรายก็ไม่ได้มียอดจำหน่ายมากมาย) จำได้ว่าสมัยนั้นไปดูคอนเสิร์ตปฐมพร ปฐมพรที่ลานสวป. ม. รามคำแหงด้วย (มีวงไฮร็อกซึ่งตอนนั้นยังไม่ได้ออกอัลบั้มเป็นวงแบ็คอัป) คนดูมากมายไม่แน่ใจว่ากี่คน น่าจะเกือบหมื่นคน (เป็นฟรีคอนเสิร์ต) ตอนดูก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะเล่นดีอะไรนักหนา มีของฟรีให้ดูก็ดู

ตัดกลับมาปัจจุบัน ฟังอัลบั้มนี้แล้วรู้สึกอย่างไร

“ไม่ได้มามือเปล่า” เป็นเพลงป็อปติดหูง่าย ท่วงทำนองนวลเนียนไม่แปลกใจที่เป็นเพลงดังในช่วงนั้น แต่เพลงถัดมา “รักพูดไม่เป็น” ค่อนข้างจะถูกกับรสนิยมโดยส่วนตัวเล็กน้อย คือมีความหนักแน่นของดนตรีร็อก (ไม่เหมือนเพลงแรกที่ออกป็อปแบบกะให้ติดตลาด) เสียงกีตาร์ออกแบบการเล่นมาดีมาก จำไม่ได้ว่าสมัยนั้นเพลงนี้ได้รับการตอบรับแค่ไหน การทำเพลงหนัก ๆ แรง ๆ ในอัลบั้มนี้ออกมาดีแม้ว่ากีตาร์ไม่เด่นมาก แต่ก็มีความน่าสนใจในการเล่นมากพอดู

เพลงที่กีตาร์เด่นหน่อยก็ “มายา” ท่อนริฟฟ์แบบเมทัลยุคต้น 70 ยิ่งใช้สไตล์การร้องทำนองเดียวกับท่อนริฟฟ์แบบเดียวกับแบล็คซับบาธยุคแรก ได้ฟังแล้วก็นึกถึง “ไอออนแมน” ขึ้นมาทันที

มิน่า เมื่อก่อนถึงอคติกับปฐมพร 

ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะต้องคิดดักเอาไว้เลยว่าเพลงนี้มันต้องลอกแหง ๆ ได้แรงบันดาลใจใกล้ชิดเกินไปหน่อยมั้ย? แต่เป็นตอนนี้กลับเฉย ๆ คือก็ยังคิดถึงเพลง “ไอออนแมน” อยู่นะ แต่ไม่ค่อยคิดอะไรมากมาย ปล่อยไปเถอะ

มีหลายเพลงแสดงตัวตนของปฐมพรอยู่บ้างใน “ฉันแอบอยู่” ที่ขึ้นมาช้า ๆ ฟังเนื้อหามาจากภวังค์ภายในแล้วนึกถึง “พราย” ช่วงท้ายเร่งความเร็วให้หนักแน่นเป็นร็อกที่มันส์และมีกลิ่นอายโปรเกรสซีฟเจือจาง หรืออย่าง “เกลียดกลางคืน” นี่คือพราย เช่นเดียวกับอีกหลายๆ เพลง “มายา”, “ทรมาน” (ในซีดีพิมพ์ชื่อเพลงเป็น “ทรมาร”) และ “ปิศาจ (1)”

เพลงพวกนี้มีลีลาการทำเพลงน่าสนใจ โครงสร้างเพลงไม่ตายตัว มีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างดนตรีระหว่างท่อนแต่ละท่อน แต่ละเพลงใส่เสียงเปียโน/คีย์บอร์ด วางไลน์ประสานเอาไว้สวย ทำให้เพลงน่าสนใจมากกว่าเพลงป็อปร็อกทั่วไป

งานชุดนี้เป็นงานชุดแรกของปฐมพร ปฐมพร ซึ่งหลายคนลงความเห็นว่ามันไม่ค่อยเป็น “พราย” เท่าไหร่ (ก็แหงล่ะ สมัยนั้นยังไม่ตายเป็นพราย) แต่ฟังดี ๆ ก็ไม่ต่างจากพรายในยุคหลัง เพียงแต่เรียบเรียงดนตรีให้รื่นหูหน่อย เอาดนตรีป็อปฉาบหน้าไว้



หลังจากออกอัลบั้มชุดนี้ ปฐมพรประกาศว่าจะเลิกร้องเพลงตลอดชีวิตในการแสดงสดครั้งหนึ่ง

ผ่านไปสักหน่อย จนเกือบลืม (จริง ๆ ก็ไม่นานเท่าไหร่) เขาก็ประกาศว่าปฐมพรตายกลายเป็นพราย

ปล่อยให้ไม่ได้มามือเปล่ากลายเป็นอดีตที่อยู่คู่กับพราย

ปฐมพร ปฐมพร – ไม่ได้มามือเปล่า

(รถไฟดนตรี, 2532)

คนทำงาน

• ศิลปิน ปฐมพร ปฐมพร : ควบคุมการผลิต/ร้องนำ แต่งคำร้อง-ทำนอง-เรียบเรียง


• นักดนตรี ต้อย อั๋น เต้อ : เปียโน / คีย์บอร์ด / เบสซินธิไซเซอร์ แดง : กีต้าร์เบส ตึ๋ง : กีตาร์/ โปรแกรมกลอง ต๋ง : กลอง


• ร้องประสาน : อ้อย อ๋อย จอย


• คำร้อง / ทำนอง : ประชา พงศ์สุพัฒน์ / ปฐมพร / ตึ๋ง


• เรียบเรียงดนตรี : ตึ๋ง ปฐมพร พฤษภา


• ผสมเสียง : แกรี่ เอ็ดเวิร์ด / อุกฤษ พลางกูล


• อำนวยการผลิต : ระย้า


• บันทึกเสียง วอยซ์ สตูดิโอ


• ขอบคุณ : สโมสรผึ้งน้อย / ครอบครัวสวันตรัสจ์ / คุณวิชชุ / คุณอำนวยพร / มดเล็กๆตัวหนึ่ง /วรวุฒิ อักษรสุวรรณ์ สำหรับทุกอย่าง / ทวีสิทธ์ จรรโลงศิลปะ / ขอบคุณพิเศษ พฤษภาความเจ็บปวดที่ได้รับ

ลำดับเพลง

1. ไม่ได้มามือเปล่า


2. รักพูดไม่เป็น


3. ก็เท่านั้น


4. หวง


5. ฉันแอบอยู่


6. ตัดใจ


7. เกลียดกลางคืน


8. มายา


9. ทรมาร


10. ปีศาจ(1)