แต่พอยซันดัง ทำยอดจำหน่ายอัลบั้มได้ระเบิดระเบ้อ มีเพลงฮิตหลายเพลง ออกทัวร์ระดับสนามกีฬา ส่วนไนโตรแพ้ภัยตัวเองต้องแยกย้ายไปคนละทาง

อย่างที่บอกข้างต้น บางทีความสามารถที่พอเหมาะไม่ต้องเลิศเลอล้ำมนุษย์เพียงนำเสนอถูกที่ถูกเวลาก็ทำให้ประสบความสำเร็จได้

ปลายทศวรรษ 80 เป็นช่วงเวลาของแฮร์แบนด์ ดนตรีแกลมเมทัลกลายร่างเป็นวงป็อปสนุกสนาน มีเพลงบัลลาดหวานบาดใจเอาไว้เปิดเป็นเพลงฮิตในเอ็มทีวีพร้อมด้วยโฉมหน้าที่ตกแต่งหนาเตอะแทบนึกหน้าจริงไม่ออก บางคนเห็นใบหน้าคนเหล่านั้นแล้วอาจจะนึกว่าเป็นอิตถีเพศก็เป็นได้!

วงพอยซันตั้งวงราวปีค.ศ. 1984 และได้ออกงานแรกปีค.ศ. 1986 ชื่ออัลบั้มว่า ลุคว็อทเดอะแคทแดรกด์อิน ประสบความสำเร็จ มีเพลงฮิตหลายเพลงเช่น “ไอ วอนท์ แอ็กชัน” “ทอล์ค เดอตี ทู มี” และเพลงบัลลาด “ไอ โวน’ท ฟอร์เก็ท ยู” ยอดจำหน่ายงานชุดนั้นผ่าน 2 ล้านแผ่นไปอย่างง่ายดาย

หลายคนเชื่อว่าอัลบั้มแรกของวงพอยซันประสบความสำเร็จพราะภาพลักษณ์มากกว่าจะเป็นที่บทเพลง พวกเขาแต่งหน้ากันจัดจ้านราวกับอิตถีเพศ ปล่อยผมยาวสยาย ปกคลุมร่างกายด้วยสเปนเด็กซ์ซึ่งไม่ว่ายังไงก็ต้องยอมรับว่าพอยซันดูดีในชุดแบบนั้น

เพราะโดนปรามาสไว้มาก พอยซันจึงต้องทำอัลบั้มเพื่อลบคำสบประมาท และผลก็คืออัลบั้มลำดับที่สอง โอเพนอัปแอนด์เซย์...อาห์ห มองผ่าน ๆ อาจคิดว่าไม่แตกต่างกับอัลบั้มแรกเท่าไหร่ แต่ถ้าฟังรายละเอียดของอัลบั้มจะเห็นพัฒนาการและความลงตัวระหว่างป็อปกับเมทัลและทำให้อัลบั้มนี้เป็นจุดสูงสุดของอาชีพพวกเขาอย่างแท้จริง เวลาเอ่ยถึงแฮร์เมทัลก็ต้องเอ่ยถึงผลงานชุดนี้ เมื่อฟังงานชุดนี้ พร้อมดูรูป ดูการแสดงสด และมิวสิควิดีโอ จะนึกคำจำกัดความของแฮร์เมทัลได้เกือบทั้งหมด

คำจำกัดความของอัลบั้มนี้คือ “สนุก” และอาจจะเป็นนิยามหนึ่งของบรรดาแฮร์เมทัลในช่วงนั้นว่าต้องทำเพลงสนุก พอยซันเลือกเปิดอัลบั้มด้วย “เลิฟ ออน เดอะ ร็อก” ภาคการผลิตที่ดูดีมีระดับกว่าเดิมช่วยให้เพลงไม่ค่อย “บาง” อย่างในงานชุดแรก และพวกเขาเลิกเสแสร้งทำตัวเป็นวงเฮฟวีเมทัล พวกเขายอมรับแนวทางของตัวเองว่าต้องการทำเพลงป็อป ท่อนริฟฟ์ง่ายกว่าเดิม โครงสร้างดนตรีไม่ซับซ้อนออกมาตามขนบป็อป “เวิร์ส-คอรัส” เป็นหลัก ริฟฟ์กีตาร์ไม่ได้แรงอย่างชุดแรก (จะว่าไปออกจะเหมือนกันไปแทบทุกเพลงด้วยซ้ำ) แต่สิ่งที่ดีขึ้นกว่าเดิมคือการเขียนเนื้อเพลงที่กระชับ ตรงเป้า มีท่อนฮุคติดหู มีประโยคเด็ดคนจำง่าย เหมาะสำหรับเปิดทางวิทยุหรือเอ็มทีวีสำหรับโปรโมท เมื่อได้การผลิตที่ดีมาช่วยเสริม ทอม เวอร์แมน โปรดิวเซฮร์ช่วยทำให้เสียงออกมาสะอาดและได้สมดุล ปกติจะรู้สึกว่าทอมชอบทำเสียงที่สะอาดจนแห้งแล้งเกินไป แต่ความแห้งสะอาดนั้นกลับออกมาดีในอัลบั้มนี้

เบร็ท ไมเคิลส์ไม่ใช่นักร้องประเภทเสียงสุดยอดทรงพลัง แต่ลองนึกดูว่าถ้าเป็นบรู๊ซ ดิกคินสัน หรือว่ารอนนี เจมส์ ดีโอ มาร้องยังไงก็ไม่ได้อารมณ์แบบนี้ ทำดนตรีสนุก มีท่อนฮุคติดหู  ท่อนริฟฟ์ไม่แรงมาก เนื้อเพลงสะท้อนความเป็นวัยรุ่นยุคนั้น ปาร์ตี้ เซ็กซ์ และความสนุกสนาน ขณะเดียวกันเริ่มรู้สึกรู้สากับชีวิตจริงที่ไม่ค่อยโสภาเท่าไหร่ ต้องทนทำงานไปวัน ๆ (อย่างล้างจาน) แต่ว่ายังมีความมั่นใจว่าชีวิตจะต้องมีอะไรดี ๆ อยู่บ้าง อันเป็นจุดเด่นของวัยรุ่นไปจนถึงอายุ 20 ต้น ๆ ทั้งหลาย อย่างที่เบร็ทเคยบอกว่าเขาเขียนเกี่ยวกับเรื่องใกล้ตัว สิ่งที่เขาพบเห็น เช่น “ฟอลเลน แองเจิล” คือการค้นพบความจริงของวัยรุ่นว่าชีวิตมันไม่ได้มีแต่ความสนุกสนาน ต้องรับผิดชอบอะไรมากมายหลายอย่างในชีวิต มีเพลงสำหรับปาร์ตี้สนุกสนานอย่าง “น็อทธิน’ บัท อะ กู้ด ไทม์” เพลงเกี่ยวกับวัยรุ่นที่หัวแข็งอยากทำอะไรแตกต่างจากมาตรฐานสังคมเช่น “แบด ทู บี กู้ด” ที่ขาดไม่ได้ก็คือเพลงบัลลาด สุดฮิตแห่งทศวรรษ 80 “เอเวอรี โรส แอส อิทส์ โธรน” ที่เบร็ทเขียนจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในช่วงนั้นพอดี

อัลบั้ม โอเพนอัปแอนด์เซย์...อาห์ห เป็นสัจธรรมของวงการแฮร์เมทัลอย่างหนึ่งว่า ไม่จำเป็นจะต้องมีฝีมือที่เลอเลิศ เพียงแค่ทำเพลงให้คนฟังสนุกได้ก็เพียงพอแล้ว ถ้าพูดถึงในแง่ฝีมือแล้วงานชุดนี้ค่อนข้างธรรมดาสามัญ และออกจะด้อยด้วยซ้ำถ้าหากเอาไปเทียบกับวงที่ร่วมรุ่นกันอย่างซินเดอเรลลา ไนโตร ทำให้คนกระแนะกระแหน ถากถางความสามารถทางดนตรีของพวกเขาค่อนข้างมาก แต่ถ้ามองย้อนไป เสน่ห์ของแฮร์แบนด์ไม่ได้อยู่ที่ดนตรีเพียงอย่างเดียว ภาพลักษณ์และความสนุกสนานต่างหากที่สำคัญ

นี่คืออัลบั้มอีกชุดหนึ่งที่มีเสน่ห์มาก สำหรับคนหลงใหลแฮร์เมทัล