ในขณะที่มีหนังสมัยใหม่มากมายถูกแปะป้ายไว้ว่าเป็นมิวสิคัล คำว่า modern-day musical ถูกโยนไปโยนมาให้ว่อน พร้อมกับคำตัดพ้อว่า ทำไมมิวสิคัลที่ออกมาหลัง ๆ เป็นหนังเกี่ยวกับเพลงโดยตรง (Once, Sing Street) หนังที่อิงนิยาย/นิทาน (Les Misérables, Into the Woods) หรือไม่ก็หนังแอนิเมชั่น (Frozen, Moana) ไปซะหมด หนังมิวสิคัล "แท้" อย่าง The Sound of Music หรือ Moulin Rouge! หรือ Singin' in the Rain ไปไหนหมด

ดูเหมือน La La Land จะเป็นคำตอบให้กับคำถามเหล่านั้น

หนังเรื่องนี้อธิบายว่าตัวเองเป็นมิวสิคัลอย่างไม่ต้องเหนียมอายหรือปกปิด ตั้งแต่เปิดเรื่องมาก็มีเพลงเลย แล้วก็เล่าเรื่องผ่านบทเพลงในหลาย ๆ ฉากจนจบ หนังไม่สนใจว่าการที่อยู่ ๆ ฉากหลังจะมืดลง มีสปอตไลท์ส่องลงมาที่ Ryan Gosling และเขาเริ่มร้องเพลงนั้นมันจะเฉิ่มและโบราณ

ข้อดีของมิวสิคัลอย่างนึงคืออิสระในการกำกับภาพ เพราะหัวใจของหนังมิวสิคัลนั้นคือการ abstract เนื้อเรื่องออกมา แล้วนำเสนอผ่านภาพและเสียงโดยไม่ต้องคำนึงถึงความเป็นจริง ถ้าคนคุยกันอยู่ดี ๆ แล้วโพล่งออกมาเป็นเพลงได้ ทำไมจะเดินอยู่ดี ๆ แล้วจะจับมือกันลอยขึ้นไปบนฟ้าแล้วเต้นรำบนก้อนเมฆท่ามกลางหมู่ดาวไม่ได้ และ La La Land ก็ใช้อิสรภาพนี้อย่างเต็มที่ หลาย ๆ ฉากที่เน้นไอเดียมากกว่าความสมจริงนั้นออกมาดูดี อย่างเช่นฉากเต้นรำบนท้องฟ้าที่เขียนถึง และฉากช่วงใกล้จบที่ขอไม่สปอยล์ แต่ทำออกมาสวย เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในเทพนิยาย เพียงแค่เทพนิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีฉากหลังเป็นปราสาทหรือหุบเขา แต่เป็นมหานคร Los Angeles

เมืองแห่งดวงดาว

เราลองฟัง City of Stars หลังจากรู้ว่าเพลงนี้ได้รางวัลลูกโลกทองคำหมวด Best Original Song แล้วคือชอบมาก

มันชวนเคลิ้ม ชวนให้นึกถึงเพลงเก่า ๆ ที่โรแมนติกแบบมีคลาส

ที่ชอบคือเพลงนี้เล่นอยู่ตลอดเรื่อง ทั้งตอนที่ Sebastian เดินอยู่บนท่าเรือแล้วคิดถึง Mia เขาก็ผิวปากเพลงนี้ ตอนที่ Sebastian ดูเอ็ตกับ Mia ก็เป็นเพลงนี้ ฉากอื่น ๆ ก็มีทำนองนี้ (และ Late for the Date ซึ่งชอบมากเหมือนกัน) เล่นอยู่เบา ๆ เป็นฉากหลัง เหมือนเป็นเพลงที่ผูกหนังทั้งเรื่องเข้าด้วยกัน อย่างที่ผู้แต่งเพลง Justin Hurwitz ให้สัมภาษณ์ไว้ว่า "โทนของเพลงนั้นมีความหวังและหดหู่ในเวลาเดียวกัน" เหมือนกับชีวิตของตัวละครในเรื่องที่มีสมหวัง และผิดหวังสลับกันไป

นอกจากเพลงเพราะแล้ว ภาพยังสวยอีกด้วย

หนังเรื่องนี้ใช้สีได้สะใจมาก ทั้งเสื้อผ้าสีสด พื้นหลังนีออนในหลาย ๆ ฉากทำให้เล่นกับแสงได้สนุก มีฉากนึงตอนต้นเรื่องที่ Mia ใส่เสื้อสีน้ำเงินเดินอยู่ในเมืองตอนกลางคืนแล้วมาหยุดเดินตรงที่พื้นหลังเป็นไฟสีแดง มันสวยมาก เฟรมนั้นมันเตะตาเรามาก

ในโปสเตอร์ก็เหมือนกัน เสื้อสีเหลืองสดของนางเอกมันตัดกับสีน้ำเงินเข้มได้อร่อยสุด ๆ แล้วมีอีกฉากนึงที่ไฟเป็นสีเขียวอ่อนแล้วนางเอกใส่ชุดสีม่วง สีมันจะมาเป็นคู่ ๆ แล้วเข้ากันมาก

หัวใจของ La La Land คือการเดินตามความฝันของคนสองคน โดยมีโรแมนซ์ระหว่างสองคนนั้นเป็นตัวเกี่ยวเนื้อเรื่องเข้าด้วยกัน Mia มีความใฝ่ฝันจะเป็นนักแสดง แต่ที่เราคิดว่าน่าสนใจมากกว่าคือความฝันของ Sebastian ที่ต้องการจะรักษาดนตรีแจ๊ซไว้ไม่ให้สูญหายไปกับกาลเวลา

ที่น่าสนใจเพราะมันมี meta หลายระดับ อย่างแรกคือความพยายามที่จะรักษาดนตรีแจ๊ซของ Sebastian นั้นมองได้ว่าเป็นตัวแทนของผู้กำกับ Chazelle เองที่ต้องการจะทำแบบเดียวกัน ทั้งจากหนังเรื่องนี้และเรื่องก่อนหน้า Whiplash ที่วนเวียนอยู่กับมือกลองในวงแจ๊ซ

ระดับที่สองคือความพยายามของตัวหนังเองที่รักษามิวสิคัลแบบดั้งเดิมไว้ ดราม่าในองก์ที่สองของหนังมาจากการที่ Sebastian ละทิ้งความฝันของตนเองไปร่วมวงดนตรีที่เอาเครื่องดนตรีอีเลคโทรนิคส์และแนวเพลงสมัยใหม่มาใช้ ในที่สุดเขาก็ต้องมาเผชิญหน้ากับปัญหาสุดคลาสสิกว่าจะทำงานที่มั่นคงแต่ไร้หัวใจ หรือจะเสี่ยงทำตามความฝันของตน หนังเรื่องนี้เปรียบเทียบความฝันกับดนตรีแจ๊ซดั้งเดิม และหนังก็นำเสนอไอเดียนี้ออกมาใน genre ดั้งเดิมที่ "กำลังจะตาย" อย่างมิวสิคัล

La La Land คือหนังที่ภาพสวย เพลงเพราะ เป็นมิวสิคัลที่ไม่เชย มีดราม่าบ้าง ตลกบ้าง แต่ก็ไม่มากเกิน

ถ้าใครดูหนังแล้วลองอ่านเวอร์ชั่นที่มีสปอยล์เลอร์ (และอินเนอร์กว่านี้... นิดนึง) ได้ที่นี่ครับ