ในความว่างเปล่าของช่วงชีวิตวัยรุ่นนั้นเต็มไปด้วย ความเศร้าหมองที่ไม่อาจอธิบายให้ใครเข้าใจได้ ความหมองหม่นของอนาคตที่อยู่ข้างหน้าที่พยายามทำให้เด่นชัดเพียงใด กลับยิ่งมืดมนเข้าไปนับวัน ทั้งความเปล่าเปลี่ยวในเส้นทางที่ตนนั้นเลือกเดิน และความฝันและความหวังที่จางหายไปกับกาลเวลา

ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นก็ทำได้เพียงเก็บไว้ในใจ เก็บเอาไว้เพื่อปดป้องตนเองจากผู้อื่น ความอ่อนแอภายในที่มิอาจบอกผู้อื่นให้รับรู้ได้ ความเหนื่อยล้าของร่างกายพักผ่อนก็ยังหายได้ แต่การเหนื่อยทางใจพักผ่อนมากเท่าใดก็มิอาจที่จะหายเหนื่อยได้ ทำได้เพียงพยายามหาบางสิ่งบางอย่างมาเติมเต็มมัน

การก้าวต่อไปนั้นแสนที่จะดูยากขึ้นทุกๆวัน ทำได้เพียงแค่ค่อยๆลดตัวลงนั่งพักเพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งจะมีแรงเพื่อจะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า