บนฟ้าที่คลุมเคลือของเดือนต้นหนาวและปลายฝน, เมฆสุดปลายฟ้าที่ปิดบังวิสัยทัศน์อยู่ไกลห่าง,ดวงดาวที่ส่องแสงรำไรอยู่ปลายขอบฟ้าและเม็ดฝนปรอยที่สัมผัสบนฝ่ามือหนา

ในวันที่ทุกอย่างมืดและเงียบสนิทในตอนท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่ตัวอยู่เหลืออยู่คือตัวผมและตัวผมเอง

อดีตในวันวาน ทุกความรู้สึก ความทรงจำ ช่วงเวลาในอดีตที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ การเลือนลางของความทรงจำ ความผิดพลาดในอดีตที่มีแต่กาลเวลาเป็นผู้แก้ไข แผลลึกที่ยังคงฝังอยู่ในใจยังคงเจ็บปวด

ในวันที่ทุกอย่างจบลงสิ่งที่เหลืออยู่แค่ตัวผมเองกับตัวผมในอดีตที่ยังคงมีชีวิตอยู่ในความทรงจำ ความทรมาณที่ยังคงดำเนินต่อไปในใจของผมนั้นล้วนแต่เป็นอดีตที่ยังคงหลอกหลอนตัวผมในทุกๆวัน