ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ที่การเข้าสังคมเป็นมือที่ยื่นมาบีบให้เขาหายใจไม่สะดวก หากให้นึกย้อนจากจุดนี้ เขาไม่คิดว่าจะมีวินาทีใดในชีวิตที่รู้สึกสบายใจในการเป็นตัวเองเวลาอยู่ท่ามกลางคนอื่นได้อย่างแท้จริง… นั่นทำให้เขาเศร้าตลอดเวลา — น่าจะเป็นเหตุผลหนึ่ง

เป็นธรรมชาติของการอยู่ร่วมกับมนุษย์คนอื่นอยู่แล้ว ที่เราจำต้องระแวดระวังพฤติกรรม, สงวนท่าทีของตน… สำหรับเขา มันแผ่ขยายมากดทับการดำรงอยู่ของตัวเขาเอง กล่าวคือ เมื่อใดก็ตามที่เกิดการตอบโต้, ปฏิสัมพันธ์, หรือสังสรรค์กับผู้คนจำนวนมาก เขามักจะวาดหวังให้ตัวเองไม่ได้อยู่ตรงนั้น

เป็นความอ่อนแอเฉพาะบุคคลกระนั้นหรือ? เชื่อเถอะเขารู้ดี เขานึกอิจฉาคนที่เข้าสังคมได้ดี เป็นมิตรได้กับทุกคนอยู่เสมอ อะไรที่ทำให้เขาผิดแผกไปจากคนอื่น? เขาเดาว่าเพราะตนไม่ได้ชื่นชอบตัวเองมากนัก นั่นคือ เขาไม่คิดว่าตัวเองมีค่าอะไร คนไม่มีค่าไม่ควรได้รับความสนใจจากใคร — ถูกไหม? คนไม่มีค่าไม่ควรมีสิทธิ์มีเสียงใดหรอก

คำถามที่คุณอาจถามเขาต่อได้ก็คือ — แล้วอะไร/ทำไม เขาจึงไม่ชอบตัวเอง

เขาตอบไม่ได้หรอกคุณ, เขามักจะนึกถึงภาพของเชือกที่เกี่ยวกระหวัดรัดพันกันเป็นปม ปุ่มป่ำ ยากจะคลี่คลาย… คงไม่มีใครไปตะโกนถามเชือกว่าทำไมมันจึงพันกันยุ่งเหยิง — ถูกไหม?

เราคงจะถามกันต่อไปได้เรื่อยๆ โดยไม่มีคำตอบใดที่อาจตอบคำถามเหล่านั้นได้ครบถ้วน หากจินตนาการถึงคนแพ้แสงแดดที่ไม่อาจออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันนอกบ้าน (ซึ่งปิดผ้าม่านไว้อย่างมิดชิด) เขาคงสนใจว่าคนผู้นั้นคิดอย่างไร ทรมานอย่างไร เผชิญกับภาวะทางอารมณ์แบบไหน มากกว่าทำไมจึงถูกสาปด้วยโรคพิลึก เขาไม่คิดว่ามันมีเหตุผลที่ครบถ้วนนักอยู่เบื้องหลังคำสาปของเรา

เขาไม่รู้สึกว่าโลกใบนี้มีที่ให้คนอย่างเขาอยู่

ลองดูไปรอบๆ ตัวคุณสิ… มีคนเช่นเขาเสียกี่คนกันที่คุณสังเกตเห็น คนที่นั่งเงียบอยู่ในมุม, คนที่พูดได้เพียงน้อยคำแม้คุณจะโยนประโยคมากมายเข้าใส่, คนที่ไม่อาจสร้างความสัมพันธ์ที่มีความหมายกับคนรอบกายได้เลย

ใช่ — นั่นเองที่เป็นความทรมานของเขา การรู้สึกว่าตนปฏิบัติการได้ต่ำกว่ามาตรฐานมนุษย์คนอื่น ทับซ้อนเข้าไปในปมปัญหามากมายของเขา เหนือปัญหาสามัญธรรมดาที่ใครๆ ต่างก็เผชิญ การหวาดระแวงสังคมดูจะโบกกระพือความหนักหนาสาหัสของพวกมันทั้งหมดให้หนักหนาสาหัสไปอีกขั้น

ไม่มีที่ใดให้เขาหันหน้าเข้าหาเพื่อทุเลาความทรมาน นอกจากภายในตัวของเขาเอง

เป็นไปได้ที่เขาอาจอ่อนแอเกินไปสำหรับโลก… ประสบการณ์ทั้งหมดของเขา -ปัญหาและตัวการที่ทำให้มันมิอาจทุเลา- อาจเป็นเพียงกลไกการคัดสรรตามธรรมชาติที่จะกำจัดคนเช่นเขาให้หมดสิ้นไปก็เป็นได้

ไม่มีที่ให้ยืนหรือ, แล้วทำไมจะต้องมีที่ให้กับคนเช่นเขาด้วยเล่า — จริงไหม?