บาร์ยามราตรีคึกคักด้วยผู้คน
เสียงพูดคุยและหัวเราะดังในอากาศเหมือนเสียงของฝูงผึ้งมากมาย…เคล้าด้วยเพลงจากวงเครื่องสายตรงมุมห้อง โน้ตบางตัวที่แปร่งเพี้ยนกลับฟังดูนุ่มหูในบรรยากาศที่ไม่มีใครคิดสนใจเรื่องใด…ทุกคนก็ล้วนอยากจะปล่อยให้ความรื่นเริงครอบงำจิตใจในยามค่ำคืนที่แสงไฟสว่างกว่าดวงดาวแบบนี้
ร่างสูงใหญ่ในชุดเครื่องแบบสีเข้มก้าวเข้ามาในบาร์…เส้นผมสีทองดูสว่างตัดกับความมืดและสีของเครื่องแบบ มันถูกมัดไว้…แต่ก็มองเห็นได้จากใต้หมวกสีดำสนิท เสียงของผู้คนดูจะบางเบาลงไปเกินครึ่งเมื่อนัยน์ตาสีฟ้าเย็นชานั้นกวาดมองไปรอบๆ…สีหน้าเรียบนิ่งราวกับทุกคนในห้องไม่มีค่าพอจะให้สนใจ เครื่องแบบนาซีระดับสูงที่เจ้าตัวสวมอยู่ยิ่งทำให้น่าเกรงขามพอๆ กับที่ทำให้ดูดีจนคนมองแทบลืมหายใจ บรรยากาศเครียดขึงนั้นยังคงไม่จางหายจนกระทั่งเจ้าของบาร์รีบเข้ามาต้อนรับ…โต๊ะตรงมุมไร้ผู้คนโดนจัดไว้รอชายหนุ่มผู้นี้อยู่แล้ว
เสียงพูดคุยและดนตรีกลับมาเติมเต็มห้องอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไป…ธอร์หมุนแก้วใส่น้ำสีอำพันเข้ม เสียงน้ำแข็งกระทบดังเบาๆ ให้เขาได้ยินเพียงคนเดียว…มันไม่ใช่รสนิยมของพวกนาซีระดับสูงในการจะมาบาร์ที่วุ่นวายและมีแต่ชนชั้นกลางแบบนี้ แต่ชายหนุ่มก็แวะเวียนมาที่นี่บ่อยๆ ในวันที่เบื่อหน่ายกับพวกผู้ดีที่แสแสร้ง…บาร์นี้มีซิงเกิ้ลมอลต์วิสกี้รสชาติเยี่ยมและบรรยากาศที่ไม่มีใครคิดสนใจอะไรอย่างที่เขาต้องการ
ชายหนุ่มจิบน้ำสีอำพันเข้ม…พอใจกับรสชาติเข้มข้นของมัน ร่างสูงใหญ่เอนพิงพนักเก้าอี้…ปลายนิ้วของมืออีกข้างถอดหมวกลงวางบนโต๊ะ เครื่องแบบที่ตนสวมใส่อยู่เรียกความสนใจและหวาดเกรงได้จากทุกคนที่พบเห็น ซึ่งธอร์ก็รู้ว่าตัวเองชอบข้อเท็จจริงนี้…เขาชอบเป็นฝ่ายมีอำนาจ เพราะนั่นหมายความว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามคำสั่งของตน
รู้สึกได้ถึงสายตาเชิญชวนที่คอยลอบมองมาจากทุกทาง…ธอร์หัวเราะหึในลำคอเพราะรู้ดีว่าคนพวกนี้ไม่มีทางจะกล้าพอเข้ามาสนทนากับตน และมันก็ไม่ใช่รสนิยมของเขาในการจะมาหาคู่นอนในที่แบบนี้ ชายหนุ่มจิบวิสกี้…ไม่สนใจแม้แต่จะมองตอบ หากสายตาของเขาก็ประสานเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ
และไม่รู้ทำไม…มีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ไม่อยากถอนสายตา
คนคนนั้นคือชายหนุ่ม…ร่างบางเปลือยท่อนบน ผิวขาวยิ่งขาวจัดในแสงสลัวแบบนี้ สกินนีย์ยีนส์สีดำซีดๆ ที่เจ้าตัวสวมอยู่นั้นมีรอยขาดรุ่ยเล็กน้อยตรงเข่า…ขอบกางเกงที่ร่นต่ำนิดๆ ทำให้เห็นชัดเจนว่าชายหนุ่มมีโครงร่างเพรียวบางเพียงใด เส้นผมสีดำสนิทยาวระต้นคอ…ดูรุ่ยร่ายเหมือนเจ้าของไม่ได้ใส่ใจจะทำให้ดูเรียบร้อย นัยน์ตาที่จ้องมองเขานั้นวับวาว นิ้วเรียวแตะริมฝีปากสีเรื่อของตัวเองราวกับกำลังชั่งใจ…ริมฝีปากที่มีรอยยิ้มสนุกสนานอยากลองดีระบายอยู่
ธอร์หัวเราะหยันๆ ออกมานิดนึงแล้วเลิกสนใจ…ชายหนุ่มเคยเห็นสายตาแบบนี้มานักต่อนักแล้ว ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาคิดสนใจ…แต่มันก็แค่นั้น ประกายแค่นี้น้อยนิดเกินจะติดเป็นเปลวเพลิงใดๆ
“เลี้ยงผมสักดริงค์ได้ไหม?”
เสียงแผ่วที่จะได้ยินนั้นติดจะหวานนิดๆ เหมือนเด็กหนุ่ม…ธอร์เลิกคิ้ว ร่างบางที่เห็นเมื่อครู่ก้าวเข้ามายืนข้างๆ แล้ว เรียวปากส่งยิ้มยั่วเย้ามาให้…นัยน์ตาสีเขียวอมฟ้าพราวระริกอย่างมั่นอกมั่นใจว่าตนจะต้องชนะ นั่นจึงทำให้คนมองหัวเราะเบาๆ อย่างเยาะหยัน…พูดตัดรอนง่ายๆ
“คิดว่าคงไม่ได้”
รอยยิ้มยังคงระบายบนเรียวปาก แต่แววตาอยากเอาชนะจุดวาบทันที…พราวระริกอย่างพึงใจ มือเรียวเอื้อมมาหยิบหมวกของเขาที่วางไว้บนโต๊ะไปสวมเล่น…ร่างบางเอนตัวเข้ามาแนบชิดจนแทบจะก่ายเกยขึ้นมานั่งตัก น้ำเสียงแผ่วเบาไม่ปกปิดกระแสเชิญชวน “ไม่เอาน่า..อย่าใจร้ายไปหน่อยเลย”
ธอร์หัวเราะหยันๆกับคำพูดนั้น…ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนตรงหน้ามองว่าเกมนี้สนุกน่าเสี่ยงและไม่คิดจะถอย แต่เขาไม่คิดจะลงไปเล่นด้วยให้เสียเวลา ชายหนุ่มไม่แสดงท่าทีใดๆ ราวกับคนข้างกายไม่มีตัวตน…แต่ก็แปลกใจที่ตัวเองไม่ยักรำคาญอีกฝ่ายอย่างที่มักจะเป็นกับคนอื่น ทำแค่เพียงเอื้อมมือไปหยิบหมวกตัวเองคืน พูดเสียงรู้ทัน “พอเถอะ…ฉันไม่สนใจหรอกนะ”
“แน่ใจหรือ…?” ชายหนุ่มผมดำหัวเราะเบาๆ…แผ่วเบาอย่างนึกสนุก รั้งหมวกเอาไว้บ้างเพื่อบังคับให้เขาต้องฟังตน…เอนตัวเข้ามากระซิบ “…เพราะคุณไม่ได้ไล่ผมแบบจริงจังเลยนะรู้ไหม?”
ว่าจบ…มือเรียวที่ทาเล็บสีดำสนิทก็เพิ่มแรงรั้งจนได้หมวกกลับมาครองไว้อีกครั้ง ยิ้มมั่นใจด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายเถียงตนไม่ได้พร้อมๆ กับที่โอบแขนรอบคอร่างสูงเพื่อสวมหมวกคืนให้เจ้าของ…แต่ก็ไม่ได้ละออกแม้ว่าจะทำได้สำเร็จแล้ว ดวงตาสีเขียวมีแววมั่นอกมั่นใจปนคาดหวังนิดๆ…ทำให้ธอร์อดหัวเราะกับท่าทางที่เหมือนลูกแมวจอมหยิ่งแต่ก็อยากให้มีคนเล่นด้วยแบบนี้ไม่ได้
“ก็ได้…” ชายหนุ่มผมทองยอมรับด้วยรอยยิ้มไม่ใส่ใจบางๆ…ตกลงใจว่าจะยอมเล่นด้วยสักหน่อย ชายหนุ่มหยิบกล่องเล็กทรงสี่เหลี่ยมที่ทำจากเงินแท้ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ หยิบบุหรี่ในกล่องออกมา…จุดไม้ขีดที่ปลายมวนแล้วสูดลมหายใจ ควันสีเทาอ่อนจางลอยในอากาศพร้อมกับคำพูดเรียบเรื่อย…กระแสมั่นใจอย่างฝ่ายที่เหนือกว่าปนอยู่ชัดเจน “นายชื่ออะไรล่ะ?”
“โอ…ไม่ล่ะ เวลาของคุณหมดไปแล้ว” รอยยิ้มยั่วเย้านั้นกว้างขึ้นอย่างพึงใจ นิ้วเรียวกับปลายเล็บสีดำสนิทไล้ตามแนวกรอบหน้าของเขาราวกับหยอกล้อ ก่อนจะเลื่อนมาหยิบมวนกระดาษของเขาไป…แตะบนเรียวปากแดงเรื่อเพื่อละเลียดควันขม ก่อนจะพูดเบาๆ…เสียงท้าทายสนุกสนาน “ถ้าคุณอยากรู้…ก็คงต้องตามหาผมเองแล้วล่ะ”
ธอร์หรี่ตา…เขาไม่ชอบการถูกท้าทายหรือเป็นฝ่ายที่ต้องไล่ตาม และอีกฝ่ายก็มองออก…รอยยิ้มยั่วเย้าจึงดูหวานขึ้น แนบร่างเข้าชิด…จงใจให้ผิวขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัสผ่านสายตาของเขา ริมฝีปากแตะเบาๆ ที่ข้างแก้มราวกับจะให้กำลังใจอย่างล้อเลียน…กระซิบแผ่ว กลั้วหัวเราะนิดๆ
“พยายามเข้าละกันนะ”
ว่าจบ…ร่างบางก็ลุกขึ้น มือเรียวดับบุหรี่ลงในถาดแก้วบนโต๊ะ ส่งยิ้มเย้าๆ ทิ้งท้ายให้ก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินจากไป…ธอร์หรี่ตากับการท้าทายนี้ก่อนจะตัดสินใจทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนคุมเกมนี้
ชายหนุ่มผมดำตกใจจนลืมตอบโต้เมื่อข้อมือของตนโดนกระชากจากด้านหลัง…เขาเซตามแรงรั้ง แผ่นหลังชนเข้ากับผนังและขยับเขยื้อนไม่ได้เพราะร่างสูงใหญ่ที่โน้มเข้ามาชิด…กักเขาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงนั้น มือใหญ่เชยคาง…แรงยึดรุนแรงไม่ถนอม ก่อนที่เรียวปากจะประทับเข้ากับริมฝีปากของเขา…จูบลึกล้ำ ดุดันรุกรานราวกับไม่ใส่ใจว่าจะรู้สึกอย่างไร และชายหนุ่มผมดำก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายคงคิดเช่นนั้นจริงๆ…แต่ถึงจะถูกปฏิบัติด้วยอย่างไม่แยแสแบบนี้ เขาก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารสจูบนี้ร้อนแรงและชวนให้เสพติดเสียยิ่งกว่าสิ่งใด
ธอร์เลื่อนริมฝีปากลงมาตามลำคอระหง…ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหอบหายใจตอนที่ตนขบเม้มผิวขาวตรงต้นคอ ปลายนิ้วเรียวนั้นจิกบนบ่าของเขา…ผ้าเนื้อดียับย่นแต่ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตนกำลังอยู่ในมุมมืดของบาร์ราคาถูกที่วุ่นวาย…ทุกสัมผัสที่เขาได้รับจากร่างตรงหน้าทำให้ไม่เหลือความคิดใด ยิ่งได้สัมผัสมากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องการมากกว่าเดิม
ชายหนุ่มผมทองถอนริมฝีปากในที่สุด…แต่ยังไม่ปล่อยร่างในอ้อมแขน หัวเราะหยันๆ กับแววตาของอีกฝ่าย…สีน้ำทะเลวาวระริกอย่างออดอ้อน…ลูกแมวดื้อดึงในตอนแรกกลับกำลังเว้าวอนแล้วในตอนนี้ การร้องขอที่เขาไม่คิดจะตอบรับ…ต้องการสั่งสอนคนตรงหน้าให้ได้รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนคุมเกม
“นายไม่มีสิทธิ์จะมาท้าทายฉัน” เสียงทุ้มกระซิบ…ไล้ปลายนิ้วไปตามเรียวปากแดงช้ำ มองรอยสีกุหลาบตรงต้นคออีกฝ่ายที่เห็นได้ในแสงสลัวแล้วหัวเราะหึ “แล้วก็ไม่ต้องห่วง…ฉันหานายเจอแน่”
พูดจบ ร่างสูงก็ถอยห่าง…พอใจกับนัยน์ตาวาวโรจน์ของคนตรงหน้า ยิ้มสาแก่ใจบางๆ ตรงมุมปากเพื่อยั่วให้คนมองโมโหมากขึ้น ก่อนที่จะหันหลังให้แล้วเดินไปยังทางออก ใช้เวลานั้นในการจัดเนื้อผ้าที่ยับย่น…สะดุดใจกับคอเสื้อที่ไม่เรียบร้อย เขาจัดมัน…ก่อนจะเห็นว่ามือเรียวที่เคยโอบรอบคอเขานั้นทิ้งรอยข่วนจางๆ ไว้บนผิวตนเช่นกัน แผลไม่ถึงกับได้เลือด…แต่ก็คงแดงชัดแน่ในวันพรุ่งนี้
ธอร์หัวเราะออกมาเบาๆ…เขาไม่ชอบเสียเวลากับเรื่องน่าเบื่อ แต่อะไรบางอย่างบอกเขาว่าชายหนุ่มที่ได้พบในวันนี้จะไม่เป็นเรื่องเสียเวลาแน่นอน และไม่ว่าอีกฝ่ายจะรู้หรือไม่…แต่ตอนนี้โอกาสจะหนีไม่มีอีกแล้ว
เกมเริ่มขึ้นแล้ว…และเขาจะไม่แพ้แน่นอน
Fin.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in