แต่ครั้งนี้มันรู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูกเหมือนกัน เวลาประมาณ 7 โมงเช้า ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว เพราะระยะทางจากโรงแรมถึงบริเวณใต้สะพาน Auckland ค่อนข้างไกล และผมต้องเดินด้วยเท้าทั้งสอง เมื่อผมเดินมาถึงบริเวณจุดบริการนักท่องเที่ยว ใช้เวลาเดินประมาณ 15 นาที เหนื่อยเอาเรื่องเลยขอนั่งพักสักหน่อย เมื่อหายเหนื่อย ก็เข้าไปในออฟฟิศก็เจอกับเจ้าหน้าที่ชายร่างใหญ่ พูดด้วยสำเนียงกีวี ซึ่งฟังไม่รู้เรื่องครับ แต่ก็พอเดาออก ผมต้องเซ็นเอกสารต่างๆ มากมาย ซึ่งต้องบอกก่อนว่าการที่เราจะต้องมาทำกิจกรรมแบบนี้ เจ้าหน้าที่จะต้องให้ผู้ที่จะกระโดดเซ็นรับรองว่า เต็มใจกระโดด ไม่ได้ถูกบังคับเพราะถ้าเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงทางบริษัทจะไม่รับผิดชอบ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ถ่ายภาพเพราะตื่นเต้นมากๆ จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ถามว่า คุณมาจากประเทศอะไร ผมบอกว่า ประเทศไทยครับ เจ้าหน้าที่ทำหน้าประหลาดใจ เพราะว่าไม่ค่อยมีคนไทยมาทำอะไรแบบนี้ เมื่อเรื่องเอกสารเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงเวลาเตรียมตัวเดินขึ้นไปบริเวณใต้สะพาน Auckland ในการกระโดดครั้งนี้ไม่ได้มีแค่ตัวผมคนเดียว มีชาวอเมริกัน ชาวอังกฤษ ชาวออสเตรเลีย มาร่วมทริปด้วย

                           สะพาน Auckland ซึ่งบริเวณใต้สะพานคือที่กระโดดบันจี้จัมพ์

หลังจากเจ้าหน้าที่ได้แนะนำขั้นตอนต่างๆ อย่างละเอียดเพื่อความปลอดภัยขั้นสูงสุด กลุ่มของเราก็เริ่มเดินทางจากตีนสะพานตามทางไปเรื่อยๆ ยิ่งเดินยิ่งสูง ยิ่งเดินยิ่งสูง สูงเรื่อยๆ อาการของผมเริ่มออกครับ คือมือเริ่มสั่น หัวใจเต้นแรง พร้อมกับเสียงรถเคลื่อนที่ผ่านด้านบนสะพาน ดังตึงๆ แต่ก็ต้องรักษาหน้าชาวไทยไว้หน่อย ในที่สุดเมื่อเดินมาถึงจุดกระโดด เจ้าหน้าที่ก็เรียกชื่อทีละคนๆ คนแรกคือชาวอเมริกัน ซึ่งระหว่างเดินผมได้พูดคุย ก็ได้รู้ว่าคนอเมริกันคนนี้เป็นนักกระโดดบันจี้จัมพ์มืออาชีพ ซึ่งเขาบอกว่าเดินทางไปทั่วโลกเพื่อกระโดดบันจี้จัมพ์ และสำหรับที่ Auckland ยังไม่ใช่ที่สุดของบันจี้จัมพ์ ถ้าให้หวาดเสียวที่สุดต้องไปที่ Bungy Jumping & Canyon Swings Queenstown เมือง Queenstown อยู่ทางตอนใต้

นี่แค่ธรรมดานะ ทำไมผมเริ่มหวั่นๆ กลัวๆ อย่างบอกไม่ถูกครับ อาการที่ไม่สามารถบรรยายได้ ทั้งกลัว ทั้งเสียดายตังค์ เมื่อคนแรกชาวอเมริกันขึ้นไปนั่งเตรียมผูกเชือกที่ข้อเท้าทั้งสอง หัวใจผมยิ่งเต้นแรงขึ้นไปอีก เพราะคิวต่อไปคือผมเอง ผมมองสังเกตคนแรกอย่างไม่กระพริบตา (จำชื่อไม่ได้) ทุกขั้นตอนพยายามจำให้ได้ เมื่อชาวอเมริกันก้าวเท้าลงมาไปยังบริเวณขอบทาง หรือจุดที่เราต้องกระโดด เจ้าหน้าที่บอกว่าให้มองไปที่กล้องเพื่อถ่ายภาพเท่ๆ ก่อนจะกระโดด จากนั้นนับ 1-3 ไม่ทันถึง 3 มันกระโดดพุ่งลงไปยังกับกระโดดสระว่ายน้ำ ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ทุกสายตามองตามลงไปยังข้างล่าง เวลาเพียงเสี้ยววินาทีก็ถึงด้านล่าง จากนั้นเจ้าหน้าที่จะดึงเชือกขึ้นมา(ใช้เครื่องดึงนะ) สำหรับคนที่กระโดดลงไปให้กระตุกเชือกที่ข้อเท้าเพื่อพลิกตัวกลับมาตำแหน่งเดิม ไม่ให้ห้อยหัว จากนั้นผมก็ได้ยินเสียง "Who's next" ผมก็ยกมือแล้วก็เดินขึ้นไปบนแท่นนั่ง สำหรับผูกข้อเท้า ณ ตอนนี้ อาการต่างๆ กลับมาอีกครั้ง กลัว ตื่นเต้น อยากตะโกนออกมาเป็นภาษาไทย ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด เจ้าหน้าที่ก็บอกวิธีต่างๆ เพื่อความปลอดภัย ถึงเวลาของผมแล้ว "step forward" เจ้าหน้าที่บอกกับผม

                                                        ก่อนจะโดดขอภาพเท่ๆ ซะหน่อย

และเมื่อเจ้าหน้าที่นับ 1-3 จบ ผมเกิดอาการนิ่งครับ มองลงไปข้างล่าง เจ้าหน้าที่นับอีก 1-2 and 3 ........... to be continued