ประเภท: Black Tea
ส่วนประกอบ: ใบชา
จุดเด่น: กลิ่นเหมือนดิน, ไม้หลังฝนตกใหม่ๆ กลิ่นชื้นๆ รสดินๆแต่ไม่ขมเลย ถ้าชงเข้มมากจะเห็นน้ำมันลอยบนผิวน้ำ




ผมเก็บบางอย่างได้ จากป่าฝนดินแดนพลัดหลง
มันไม่มีชื่อเรียก หรือกลุ่มชนที่เคยตั้งชื่อให้ได้สาบสูญไปแล้ว
หรือไม่... ขอบเขตความรู้ของผมอาจคับแคบเกินไป
ผมไม่รู้จะเรียกมันว่าอย่างไร
นิยามมันได้แค่ลูกบาศก์สีดำ


มันถูกสลักเสลาด้วยลวดลายอย่างจีนในราชวงศ์ฉิน
ผมนึกถึงสุสานขนาดใหญ่ของราษฏรชั้นแรงงาน
ซึ่งถูกบันทึกในอีกชื่อว่ากำแพงเมืองจีน ช่างน่าประหลาดใจ


ใครบางคนบอกให้ผมทิ้งไปเสีย
เจ้าลูกบาศก์เหมือนมีอาถรรพ์

มันจะเชื้อเชิญความโชคร้ายและภัยพิบัติให้มาถึง
ด้วยสีดำทะมึนทึบของมัน
ด้วยปริศนาไม่น่าไว้ใจของมัน
หรือแม้กระทั่งกลิ่นอายเบาบางเจืองจางของมัน
ผมไม่ควรเก็บไว้นาน เหตุการณ์ไม่ดีอาจเกิดขึ้น
ใครบางคนเอ่ยทิ้งท้ายก่อนรีบจากไป


แต่หารู้ไม่.. ผมมันพวกอยากรู้และไม่กลัวตาย
ใช้ชีวิตโดยปราศจากคำว่าเสียดายทุกย่างก้าว
ผมตัดสินใจ บิดเปลี่ยนมุม
ราวกับว่ามันเป็นรูบิกเก่าคร่ำ ของเล่นชิ้นงามจากอดีตกาล


แสงสีเขียวสว่างวาบลอดผ่านลวดลายแกะสลัก
บางสิ่งอย่างแผ่กระจายเร็วรี่
ผมจะเสียใจภายหลังมั้ยนะ ที่ไม่ทิ้งมันไปเสีย
ต้นมอสมวลมากวิ่งปรี่จากปลายนิ้วลุกลามเรื่อยตามความยาวแขน
กระจายออกเป็นวงกว้าง พื้นไม้ปาเก้จอมปลอม ฝ้าผนังหลังคาจากโรงงาน
แม้ไม่ใช่ธรรมชาติก็ถูกมันกลืนกินสิ้นทั้งหมด
ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือได้รับบาดแผล แค่ขยับไม่ได้และกลิ่นไอประหลาดพลันชัดเจน


กลิ่นแปร่งแปลก คุ้นเคย และบางอย่างติดขัดอยู่ในห้วงความคิด
ผมเคยได้กลิ่นนี้ ในห้วงความคำนึงหนึ่งใดสักแห่ง
ต้นสนต้นใหญ่พุ่งทะลุพื้นไม้ปาเก้ที่ถูกคลุมด้วยมอสต้นแล้วต้นเล่า
เม็ดฝนร่วงหล่นจากเพดานราวห่ากระสุน เปียกชื้น
ผมจำได้แล้ว... ใช่ ผมจำได้
กลิ่นอายนี้ ความชุ่มชื้นนี้ สดชื่นเกินกว่าจะหวั่นกลัว
ผมหลับตา ปล่อยให้การรับรู้ด้านอื่นๆเปิดการทำงาน
นานเป็นนาที เป็นชั่วโมง ผมไม่อาจรู้


แล้วผมก็ตื่นขึ้น โดยมีลูกบาศก์ปริศนาในมือ
กับห้องสี่เหลี่ยมจากไม้จอมปลอม
ดั่งเดิม .