แม้ฝนจะตกกระหน่ำ

หรือแดดจะร้อนระอุ

เขาก็ยังคงอยู่ข้างเธอ แล้วพูดต่อไปเรื่อยๆ

"แกนี่ พูดมากเนอะ" เธอเคยว่าเขาอย่างไม่จริงจังนัก

เขาก็จะยิ้ม แล้วเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ต่อไปไม่รู้จบ 

จนกระทั่งวันนึงที่เขาหายจากเธอไป 

เสียงรอบข้างก็ดูดังกว่าปกติ

เธอจึงรู้ว่าเธอไม่เคยใส่ใจเสียงรอบตัวอื่นเลย เพราะหูของเธอต้องการรับฟังเพียงเสียงของเขาเท่านั้น

เสียง...ที่ไม่ได้ทุ้มต่ำนุ่มลึกอะไร..ทว่าเธอก็รักมัน...เพราะมันคือเสียงของเขา 

เขาไม่อยู่ตรงนี้อีกแล้ว

ผู้หญิงข้างหลังซุบซิบนินทา

ใครบางคนกดปากกา

อีกคนคัดจมูกคล้ายเป็นไข้หวัด 

เธอหนวกหู...อยากจะหนีไปให้ไกล

ให้สุดขอบโลก

แต่เธอก็กลัวเหลือเกินว่าอวกาศจะมีเสียงที่ดังเกินไป

หรืออาจเป็นความคิดของเธอที่มีต่อเขานั้นเองก็ได้ ที่เสียงดังเกินใคร