เราออกจากร้านอาหารเร็วหน่อยในวันนั้น รุ่นพี่ที่ร้านยอมแลกกะกับฉันเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้เขาจะกลับไทยแล้ว เราเดินไปบนถนนที่ลมพัดแรงมาก เขายื่นเสื้อกันหนาวตัวเก่าให้ฉันห่มไว้ เราเล่าเรื่องต่างๆก่อนจากกัน แล้วฉันก็เล่าความลับให้เขาฟังว่าครั้งหนึ่งฉันเคยอยู่ในเนเวอร์แลนด์ 

"อะไรนะ" เขาเห็นเป็นเรื่องขำ

"ฟังก่อนสิ.." 




ฉันบอกเขาว่าตำนานเล่าขานที่พวกเรารู้กันนั้น ถูกดัดแปลงไปมากทีเดียว ฉันจะเล่าให้ฟังถึงคนที่ฉันชอบมากที่สุดในนั้น เขาอาจจะรู้จัก...เธอชื่อไทเกอร์ ลิลลี่ เป็นเจ้าหญิงผิวแทน ผมดำสนิท หน้าตาน่ารัก มีคนมาเล่าว่าเธอขี้หึง ซึ่งความจริงไม่ใช่ เธอเด็กเกินไปที่จะรู้จักการหึงหวง เธอรู้แค่ว่าเธอชอบปีเตอร์แพนมากๆ และไม่พอใจทุกครั้งที่หนุ่มน้อยไม่สนใจเธอ 




"ทำไมเธอถึงชอบปีเตอร์แพนขนาดนั้น" เขาถามแทรกขึ้นมา

"เพราะเขาช่วยเธอเอาไว้ในตอนที่เธอคิดว่าเธอจะต้องถูกฆ่าตายแน่ๆ จากวินาทีนั้นทุกๆความนึกคิดของเธอก็มีแต่เรื่องของเขา" 




แล้วเจ้าหญิงที่มีพร้อมทุกอย่าง ก็ติดสอยห้อยตามเด็กชายผู้ไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนหนึ่ง
ทั้งคู่ไปกวนประสาทโจรสลัดด้วยกัน คุยเล่นกับนางเงือกด้วยกัน ไปไหนไปกันตลอดเวลา จนกระทั่งปีเตอร์แพนรู้จักเวนดี้

เขาชอบเวนดี้มาก
หรืออาจจะเพราะเขาหลงใหลในอะไรที่ไม่คิดว่ามีอยู่จริง เช่น 'การเติบโตเป็นผู้ใหญ่' 


กาลเวลาที่โลกนั้นผ่านไปเนิ่นนาน ในขณะที่เวลาที่เนเวอร์แลนด์ยังคงสงบนิ่งและเป็นนิรันดร์
ความคิดถึงที่มีต่อเวนดี้ของปีเตอร์แพนก็คงเป็นนิรันดร์ไม่ต่างกับที่ที่เขาอยู่อาศัย 

เขามาบอกกับไทเกอร์ ลิลลี่ว่าเขาจะจากไปที่โลกนั้น เขาจะไม่กลับมาอีก 

"จะไปทำไม เวลาที่โลกนั้นเดินตลอด ป่านนี้ยัยเวนดี้ก็คงตายไปแล้ว" เจ้าหญิงน้อยไม่พอใจ

"เราจะไป เราคิดดีแล้ว" เขาพูดเพียงเท่านั้น
ด้วยดวงตาเป็นประกายแน่วแน่ 

ไทเกอร์ ลิลลี่จึงต้องยอมแพ้ 
ก่อนจากกันเธอมอบดอกลิลลี่ไทเกอร์ให้เขา 

"ดอกไม้สีส้มนี้จะไม่มีวันเหี่ยวเฉาเหมือนดอกไม้ที่โลกนั้น" เธอบอก "ถ้าเมื่อไหร่เธอคิดถึงฉัน ให้วางดอกไม้ไว้ใต้หมอน เมื่อนั้นโลกของเราจะเชื่อมหากัน...ถึงจะเป็นแค่ในความฝันก็ตาม" 
ปีเตอร์แพนเก็บดอกไม้ไว้ในกระเป๋าเสื้อ กอดเจ้าหญิงน้อยเป็นครั้งสุดท้าย 

และไม่กลับมาอีกเลย






ฉันบอกเขาว่าเด็กแทบทุกคนจำต้องลาจากเนเวอร์แลนด์ แต่ไม่ใช่ไทเกอร์ ลิลลี่ เพราะเธอเป็นเจ้าหญิงสูงศักดิ์ เธอจึงมีสิทธิที่จะเป็นเด็กไปตลอดกาลได้ 
วันที่ฉันจากมาที่โลกนี้ ฉันถามไทเกอร์ ลิลลี่ว่า ได้เจอปีเตอร์แพนบ้างไหม

เธอส่ายหน้า บอกฉันเศร้าๆว่า "แม้แต่ในฝัน ก็ไม่เคยเจอเลยสักครั้งเดียว"   


ปีเตอร์แพนอาจลืมเธอไป ตั้งแต่วินาทีแรกที่มาถึงโลกนี้ก็เป็นได้ 
และคงทิ้งดอกไม้แทนใจไป...อย่างไม่ใยดี

แต่ฉันจำไทเกอร์ ลิลลี่ได้ ฉันไม่เคยลืมหน้าเศร้าๆของเธอในวันนั้น เธอบอกว่าเธอเหงาที่เพื่อนจากไป...แต่ฉันรู้ดีว่าเธอรู้สึกกับแพนมากกว่านั้น

เธอรู้สึกมากกว่านั้น เธอเจ็บปวด เธอสับสน ฟุ้งซ่าน ....แต่เธอไม่เข้าใจ

เพราะเธอยังเด็กเกินไป..เธอจึงทำแค่ปล่อยความรู้สึกแปลกๆนี้ให้ผ่านพ้น แล้วใช้ชีวิตร่าเริงตามประสาเด็ก



แต่ฉันออกจากเนเวอร์แลนด์มานานแล้ว
...ฉันจึงเข้าใจความรู้สึกนี้ดี 
ทั้งๆที่ไม่เคยอยากจะเข้าใจ



ฉันเล่าความลับจนจบแล้ว ตอนนี้เองที่เขานิ่งไป 

เขาอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกกลบด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือ เขารับสาย กรอกเสียงอ่อนโยนลงไป รอยยิ้มอบอุ่นของเขาทำให้ฉันรู้สึกเศร้า...อาจเพราะมันเป็นรอยยิ้มที่เขาเคยมีให้ฉัน ซึ่งฉันรู้ดีว่ามันควรเป็นของคนอื่น ฉันแค่ยืมผู้หญิงคนนั้นมาเท่านั้น 
เราก็แค่คนสองคนที่มาเจอกันในระยะเวลาสั้นๆ...เหมือนจะมีอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ว่างเปล่าจนหนาวไปทั้งใจ 


"เดินทางกลับดีๆนะ" ฉันบอกลาง่ายๆเมื่อเดินมาถึงหน้าหอพัก "พรุ่งนี้เราทำงาน คงไม่ได้ส่ง"

"อืม" เขาตอบรับเพียงแค่นั้น 

ร่างสูงเดินจากไป ฉันยังคงมีเสื้อกันหนาวเก่าๆของเขาพาดไหล่ไว้..เขาบอกว่าให้ฉันไปเลย เพราะขี้เกียจขนกลับไทยแล้ว

ส่วนฉันไม่มีดอกไม้เป็นที่ระลึกให้เขาเหมือนที่ไทเกอร์ ลิลลี่ทำ แม้ว่าเราทั้งคู่ต่างรู้ว่าจะไม่มีวันออกมาเจอกันอีกต่อไปเมื่ออยู่เมืองไทยก็ตาม 





แต่ถึงจะไม่มีดอกไม้ ฉันก็จะฝันถึงเขาต่อไปอีกหลายคืนทีเดียว...


นี่คือสิ่งที่ฉันแน่ใจ