เปิดโอกาส - Short Story - เรื่องสั้น

" เปิดโอกาสให้กับตัวเองได้พบเจอสิ่งใหม่ๆบ้าง "

เบื่อมั้ยกับการใช้ชีวิตประจำวันแบบเดิมๆ ซ้ำๆ ชีวิตที่มี Routine มันก็ดูเป็นชีวิตที่มั่นคงดีนะ มีงานประจำ มีรายได้ประจำ มีสิ่งที่ต้องทำตลอดเวลา รู้อนาคตของตัวเองว่าเดี๋ยวจะทำอะไรต่อ เพราะมันเป็นการทำแบบเดิมซ้ำๆ เหมือนเครื่องจักร และก็คงไม่มีอะไรน่าท้าทายเอาซะเลย

เราเคยอยู่ในจุดที่ชีวิตเต็มไปด้วยหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ ต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่ ชีวิตติดกรอบ เวลาเป็นเงินเป็นทอง แทบจะหาเวลาพักผ่อนให้กับตัวเองไม่ได้เลย ตอนแรกก็รู้สึกดีนะ คิดว่ายิ่งเราขยันมาก เราก็ควรจะได้ผลตอบแทนมากตามมาด้วย และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แน่นอน เราทำงานเยอะขึ้น เราก็มีเงินมากขึ้น แค่เวลาในชีวิตหายไปนิดหน่อย คงไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวอนาคตก็ได้พักเองแหละ
พอทำไปเรื่อยๆ เริ่มเกิดคำถามกับตัวเองว่า แล้วอนาคตที่เราจะได้พักผ่อนอยู่ตรงไหนกันนะ เราไม่ได้กำหนดเวลาที่ชัดเจนนี่หน่า เราทำแบบนี้เรื่อยๆ ในทุกๆวัน
วันนี้ เราบอกตัวเองว่า " พรุ่งนี้เราจะได้พักผ่อน "

แต่ลองนึกย้อนดู เมื่อวาน เราก็พูดแบบเดียวกันนี่หว่า ท้ายที่สุดก็ไม่มีวันพักผ่อนจ้า
เรากลับมาถามตัวเองว่าความฝันของเราคืออะไรเหรอ คงไม่ใช่การทำงานแบบไม่ได้พักผ่อนแบบนี้ในทุกๆวันใช่ไหม เรานึกถึงความฝันของตัวเองในวัยเด็ก เราเคยฝันว่า โตขึ้นเราจะเก็บเงิน และเดินทางรอบโลก
มาวันนี้เราได้ทำฝันข้อแรกสำเร็จแล้วนั่นคือเก็บเงิน แต่เราไม่มีโอกาสได้เดินทางสักที เพราะภาระที่อยู่เบื้องหลัง เรากลัวทุกอย่าง เราไม่แน่ใจว่าถ้าเราตัดสินใจทำตามความฝันของตัวเอง มันจะดีหรือเปล่า หรือมันอาจจะแย่กว่าที่คิด ถ้าเราหลงทางเราจะทำยังไง แล้วถ้าเราโดนปล้นละ เราอาจไม่เหลืออะไรในชีวิตเลยก็ได้ งานที่ทำอยู่ก็หายไป ฝันก็เดินไปไม่ถึง เรากลัวไปหมดทุกอย่าง ไม่มีทางให้เราเลือกเดินแบบมีความสุขบ้างเลยเหรอ
จนเรานั่งไตร่ตรองดูดีๆ เดี๋ยวก่อนนะ แล้วทำไมเราไม่ทำตามความฝัน ในขณะที่ยังทำงานอยู่ละ เราไม่จำเป็นต้องทิ้งงานทั้งหมดที่ทำสักหน่อย แค่ตัดบางส่วนไม่ค่อยสำคัญ และเห็นว่าคนอื่นสามารถทำแทนได้ เราไม่จำเป็นต้องโลภมาก ในการที่จะโกยงานทุกอย่างมาไว้ที่ตัวเอง ทำคนเดียวไม่ไหว ก็แบ่งให้คนอื่นทำบ้างก็ได้ กระจายรายได้ กระจายความเสี่ยง
เราเลือกเปิดโอกาสให้ตัวเองโดยการลาพักร้อน และออกเดินทาง แต่ยังไม่ได้เดินทางรอบโลกนะ ใจเย็นๆก่อน ภูมิต้านทานด้านการเดินทางของเรา ยังอ่อนแออยู่มาก เราควรค่อยๆขยับไปทีละ Step

เราเลือกหนีห่างเมืองแห่งความเจริญ ไปยังหมู่บ้านเล็กๆ ไกลปืนเที่ยง
ที่นี่ไม่มีแม้แต่สัญญาณโทรศัพท์ เราจะไม่ได้รับข่าวสารหรืองานใดๆจากหัวหน้าทั้งนั้น รวมทั้งไม่มีเวลามานั่งเล่น Facebook หรือ Instagram ด้วย ทุกครั้งที่เราเผลอไปอยู่ในโลกโซเซียล เรามักเจอแต่โพสต์ที่เกี่ยวธรรมชาติ ป่า ภูเขา แม่น้ำ ทะเล และแอบคิดขึ้นในใจว่าอยากมีโอกาสได้ไปสัมผัสอะไรแบบนั้นสักครั้งจัง
ตอนนี้เรามาอยู่ในที่ที่เราเคยคิดว่าอยากมาอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องกลับเข้าไปอยู่แค่ในโลกโซเซียลอีกแล้ว
เรากวาดสายตามองไปรอบๆ นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่เราเคยเห็นอะไรแบบนี้ ความทรงจำล่าสุด ก็คือสมัยประถมที่เรายังอยู่บ้านนอก วิ่งเล่นบนทุ่งหญ้าเขียวขจี มันเป็นเวลาที่เนิ่นนานมากเลยนะ เรามัวแต่ทำอะไรอยู่ ความฝันเราเกือบหล่นหายไปโดยที่เราไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ เรามีความสุขกับช่วงเวลานี้มากๆ เราคิดว่านี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่เราจะเปิดโอกาสให้ตัวเองได้ทำอะไรที่อยากทำบ้าง เหรอ
"โอกาสไม่ได้เข้ามาหาเราบ่อยๆ และบางครั้งเราก็ควรออกไปหาโอกาสเองบ้าง"
มันอาจจะดีกว่าเดิม หรือแย่กว่าเดิมก็ได้ แต่อย่างน้อยเราก็ได้ให้โอกาสกับตัวเองแล้ว อย่าหยุดอยู่กับที่เลย มันไม่สนุกน่ะ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น