" เดี๋ยว หนู รอด้วย " 

ชายคนหนึ่งวิ่งตามหลัง แทบจะหอบแฮ่กๆตอนที่เธอหันมามอง 

เขาเป็นนักวิจัยทางดาราศาสตร์ เขาตามหาซากของดาวหางดวงนี้มานาน นับตั้งแต่ตอนที่มันเฉียดใกล้ชั้นบรรยากาศ และตกลงสู่ป่าสนแถวนี้

" ของในถังนั้น ฉันซื้อต่อได้ไหม" เขายื่นข้อเสนอ 

เด็กหญิงส่ายหน้า ย่าบอกว่าดาวตกทำให้คำอฐิษฐานเป็นจริง เธอจึงจะนำไปให้น้องชายที่ป่วยอยู่บนเตียง เผื่อว่าขาของเขาจะหายดี 

" ไม่ได้เชียวหรือ ขอร้องล่ะ" นักดาราศาสตร์ตาละห้อย 
"มันจะทำประโยชน์ให้มวลมนุษยชาติได้มากมายเลยนะ " 

" มวลมนุษยชาติ ? หน้าตาเป็นยังไงคะ" เธองุนงง คำนี้ยากเกินไป เธอตัวเล็กเกินกว่าจะเข้าใจ 
" เหมือนน้องชายหนูรึเปล่า ? "

" จะว่างั้นก็ได้ " เขาตอบ " คล้ายๆน้องชายเธอ แต่มีเยอะมาก สักล้านๆคนน่ะ" 

ด้วยเหตุนั้น เธอจึงยกดวงดาวให้เขาโดยไม่ลังเล นักดาราศาสตร์ดีใจมาก แต่เขาก็ละอายใจที่ได้มาง่ายๆ

" ไม่เอาเงินหรือ " 

" ไม่ค่ะ " เธอยืนยัน 

น้องชายอีกล้านๆคนไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินเพื่อเธอหรอก เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน 

แต่อย่างไรก็ดี เธอก็ควรมีอะไรไปฝากน้องชายคนเดียวของเธอบ้าง

คืนนั้นเด็กหญิงจึงเติมน้ำเต็มถัง แล้วยื่นให้เขาจากริมหน้าต่าง

" อะไรน่ะพี่ " น้องชายงุนงงเช่นกัน

" คำอฐิษฐานน่ะ " เธอตอบ

" ดาวไม่ร่วงลงมาแล้ว พี่เลยเอาท้องฟ้ามาให้เธอแทน "

ที่ผิวน้ำสะท้อนภาพแสงดาวพร่างพราวบนฟ้า 

ห้วงจักรวาลสั่นไหวในถังน้ำสังกะสีใบนั้น

" ขอให้หายไวๆนะ "

เต็มไปด้วยความปรารถนาเล็กๆ

ที่ระยิบระยับเหมือนดวงดาว