แทนที่จะเล่าเรื่องที่ตัวเองนึกออกออกไปตรง ๆ เรากลับเลี่ยงที่จะพูดถึงแล้วเล่าเรื่องข้างบนนั่นด้วยน้ำเสียงติดตลกแทน เอาเข้าจริงเราพอจำได้ราง ๆ นะว่าเคยเกิดเรื่องอะไรกับเราในวัยเด็กบ้าง ทั้งเรื่องที่เราออกไปรับรางวัลศิลปะตรงหน้าเสาธง ช่วงที่เราบ้าโดดหนังยางทุกพักเที่ยง รักแรกตอนประถม และการได้แอบมองใบหน้าอาบแสงไฟของเขาในค่ายลูกเสือ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวเหล่านั้นเราก็มักจะนึกถึงเรื่องราวอื่น ๆ ที่อยากจะลืม อย่างวันที่เราป่วยจนอ้วกในชั้นเรียน งานกีฬาสีที่ไม่ได้อยู่สีเดียวกับเพื่อนสนิท หรือแม้กระทั่งวันที่เราลืมเอาสมุดการบ้านมาส่ง เรื่องน่าอายวัยเด็กที่พอโตขึ้นก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่สำหรับเด็กเนิร์ดขี้อายอย่างเราในตอนนั้น เราไม่อยากพูดถึงมันอีกเลย

วิธีการลืมของเรานั้นง่ายมาก แค่แกล้งว่าลืม ไม่พูดถึงเรื่องตอนเด็ก ๆ ไปเรื่อย ๆ นานเข้ารายละเอียดต่าง ๆ ก็จะค่อย ๆ  จางหายจนแทบจะลืมไปจริง ๆ ว่ามันเคยเกิดขึ้นกับเราด้วย โตขึ้นมาเราก็ยังเป็นนักลืมอยู่ เรามีภาพลักษณ์เป็นคนลืมง่ายและอยู่กับโล่นี้มานาน ข้างหลังโล่นี้เรารู้สึกปลอดภัยที่ไม่ต้องแชร์เรื่องราวของตัวเองกับใคร จนพอมีเรื่องน่าอายเกิดขึ้นเราก็แค่ทำเป็นลืมมัน และลืมมันไปจริง ๆ ในที่สุด

น่าเสียดายที่เรื่องที่อยากจำก็พลอยจะจางลงไปด้วยเหมือนกัน

การแกล้งเป็นคนขี้ลืมมันทำให้เรากลายเป็นคนลืมง่ายไปแล้วจริง ๆ ทั้งลืมว่าเคยทุกข์ยังไง และก็ลืมว่าเคยสุขยังไง ระหว่างที่พิมพ์เราก็นึกถึงเรื่อง Ethernal Sunshine of the Spotless Mind ที่ตัวละครตัดสินใจลบความทรงจำของกันและกันเพราะไม่อยากทนทุกข์กับอดีตที่เคยมีร่วมกับคนรักเก่า แต่การลืมได้อย่างหมดจดนั้นไม่ทำให้เราเจ็บปวดอะไรเท่ากับการที่แม้จะพยายามนึกและโหยหาความทรงจำนั้นมากแค่ไหนก็เรียกคืนมาได้แค่ภาพอันเลือนราง

เรานึกเสียดายเรื่องที่เราจำได้ว่าเคยมีความสุขกับมันแต่ลืมไปแล้วว่าเพราะอะไรและมีใครที่อยู่ด้วยกัน และยิ่งเสียดายมากขึ้นไปอีกเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีแค่ตัวเราเองเท่านั้นที่จะสามารถมีความทรงจำแบบนั้น ในมุมมองนั้น ด้วยความรู้สึกนั้นได้ จนบางครั้งเรานึกสงสัยว่า ในช่วงหนึ่งของชีวิต เราได้ทำลายสิ่งที่มีแค่เราเท่านั้นที่จะสามารถมีได้ อย่างไม่นึกเสียดาย ได้ยังไงกันนะ