1. เบนมักเป็นคนทำข้าวของพัง ขณะที่เรย์เป็นคนที่ซ่อมแซมทุกอย่างได้เสมอ เวลาจะโยนงานที่ใช้ไม่ได้ทิ้ง เขาจะฉีกกระดาษเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ส่วนเรย์เป็นคนประเภทที่เก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้โดยแทบไม่เคยทิ้งขว้าง มีเหตุผลที่ว่าทำไมพวกเขาแทบไม่ต้องตกลงด้วยวาจาว่าจะมานั่งเล่นกันในห้องของเขา เพราะห้องของเธอเหมือนโกดังเก็บของ และเพราะเธอสามารถซ่อมข้าวของให้เขาได้

"ฉันคุ้นเคยกับการโดนทิ้งดีน่ะ" เธอตอบสั้น ๆ ระหว่างที่ขะมักเขม้นกับการตรวจดูเครื่องเล่นแผ่นเสียงมือสองของเขา เบนอยากถามว่าเธอเรียนรู้วิธีการซ่อมที่ละเอียดอ่อนขนาดนั้นมาจากไหนกัน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาอยากจะถามเธอ แต่คำตอบนั้นเพียงคำตอบเดียวทำให้คำถามทั้งหลายหมดความสำคัญไปชั่วขณะ เขานั่งมองเธออย่างบื้อใบ้ พลางสงสัยว่าคนโง่ที่ไหนถึงทิ้งเธอได้ลง

เมื่อเครื่องเล่นแผ่นเสียงกลับมาใช้ได้ เขาเปิดเปียโนคอนแชร์โต้หมายเลขสามของรัคมานินอฟให้เธอฟังในบ่ายวันถัดมา เบนเดาว่าเธอคงคิดว่าเขาเป็นพวกหัวสูงตามเคย แต่เขาไม่รู้ว่าจะขอบคุณเธอยังไงอีกนอกเหนือจากเลี้ยงข้าวเธอไปแล้วหนึ่งมื้อ (เธอใจอ่อนเสมอเมื่อเป็นเรื่องของกิน เขาใจอ่อนเสมอเมื่อเป็นเรื่องของเธอ) "ตอนเด็กๆ ผมชอบผล็อยหลับไปพร้อม ๆ กับเพลงนี้" เบนเอ่ย เรย์ส่งเสียงอือฮึตอบรับในลำคอ ตกอยู่ภวังค์อย่างที่เขาเคยเป็น


2. "ผมมักเห็นตัวเองเป็นไอติมรสวานิลลาตลอดเลย" เบนขมวดคิ้วขณะจ้องมองไอศกรีมหลากรส เรย์แทบจะแนบหน้าลงไปติดกับตู้กระจกอย่างกระตือรือร้น เขาเดาว่าเธอคงกำลังหาทางชิมให้ครบทุกรสภายในถ้วยเดียวและราคาเดียวแน่ ๆ แต่สุดท้าย หลังจากคิดอยู่นาน เธอสั่งไอศกรีมรสวานิลลาใส่โคนขนมปัง เบนเลิกคิ้วมองเธอด้วยความประหลาดใจอย่างไม่ปิดบัง "วานิลลาก็ไม่ได้แย่อะไรนี่" เรย์ว่า "ก็คงงั้น" เบนตอบ

"จริง ๆ แล้วผมชอบรสสตรอเบอร์รี่" เบนขยี้ผมแก้เขิน เขารู้ว่ามันฟังดูแย่กว่ารสวานิลลาอีก เรย์ใช้หลังมือเช็ดรอยไอศกรีมที่เลอะรอบ ๆ ริมฝีปากของตัวเองอย่างส่ง ๆ แล้วมองกลับมาหน้าตาย "งั้นเหรอ" เธอว่า ก่อนทำท่าครุ่นคิด "ความจริงฉันชอบรสช็อกโกแลต"

คราวถัดมา พวกเขาลองชิมสตรอเบอร์รี่กับช็อกโกแลตฟองดู แล้วสรุปได้ว่าทั้งสองรสชาติออกจะเข้ากันดี


3. "ฉันอยากอยู่ในที่ที่ฝนตกตลอดเวลา" เรย์เอ่ยขึ้นมาในวันหนึ่งที่ฝนตกหนักจนย้อมเมืองทั้งเมืองเป็นสีเทา เธอเท้าแขนกับขอบหน้าต่าง ปลายจมูกเล็ก ๆ แตะกระจกเย็นเฉียบ เบนนอนเหยียดร่างบนโซฟา มือข้างหนึ่งลูบแกรี่ที่ตัวสั่นเทาและครางหงิง ๆ เพราะตกใจเสียงดังจากพายุ เจ้าหมาของเขามักพ่ายแพ้ต่อเสียงจากธรรมชาติมากกว่าเสียงเอะอะของเมืองเสมอ "แต่ไม่ใช่ที่นี่" เธอพูดต่อ "ฉันอยากอยู่ในที่ที่ฝนตกเสมอ แต่มีแค่เสียงฝน แล้วก็ต้นไม้สีเขียว" เบนหลับตาแล้วลองนึกภาพตาม เขาไม่รู้ว่าที่นั่นคือที่ไหน แต่เขาอยากจะพาเธอไปที่นั่น หรืออย่างน้อย อยากให้เธอเอ่ยปากชวนให้เขาไปด้วยกันสักวันหนึ่ง

เรย์ไม่ชอบถือร่ม — เธอใส่เสื้อกันฝนสีเขียวเข้มกับรองเท้าบู๊ตเหมือนนักสำรวจในป่าใหญ่ เบนคลุมร่มตามหลังเธอ ย่ำไปบนฟุตบาธที่น้ำเจิ่งนองขณะที่ฝนโปรยปรายลงมาเบา ๆ เขาแตะไหล่เธอให้หยุดเมื่อถึงที่ที่เขาตั้งใจพาเธอมา เรย์ขมวดคิ้ว หยาดน้ำฝนจับอยู่บนแพขนตาหนา "เลือกสักต้นสิ" เบนพยักเพยิดไปยังหมู่ต้นไม้ในกระถางขนาดกะทัดรัดที่เรียงรายกันอยู่หน้าร้าน เขามั่นใจว่ารอยยิ้มของเธอในวินาทีถัดมาเจิดจ้าพอที่จะทำให้ฝนหยุดตกและเขาเห็นสายรุ้ง

เรย์เลือกดอกเดซี่มาปลูกที่ระเบียง "ฉันไม่เคยปลูกต้นไม้มาก่อนเลย" เธอบอก เบนตอบเธอไปว่าไม่ต้องกังวล เธอแค่ต้องหวังให้แดดออกมากขึ้นก็เท่านั้นเอง