และถ้ายิ่งมึงเลือกมาทำงานบริการในโรงเรียน วันหยุดหน่ะหรอ .. ลืมไปได้เลยยยย
ตามปกติถ้าไม่ใช่สัปดาห์นรก ก็จะมีแค่การไปรับนักเรียนใหม่ที่สนามบิน (แต่ถ้าได้ไฟล์ทดึกสุดแล้วดีเลย์ก็คือหายนะ ให้รีบทำบุญโดยด่วน) 

แต่ถ้าเป็นสัปดาห์นรก คุณจะได้เบิ้ล การทำDay duty หรือเรียกว่า เวน .. ไอ้เวน ให้กุทำงาน 

ซึ่ง Day duty เรามีหน้าที่ที่จะรายงานความเคลื่อนไหวของโรงเรียนในกรุ๊ปไลน์ ตั้งแต่รายการอาหาร สระว่ายน้ำเป็นอย่างไร ห้องสมุดมีคนกี่คน แม้กระทั่งก๊อกน้ำห้องไหนเสีย คนที่ดำรงตำแหน่งนี้ในแต่ละวัน จะมีหน้าที่คอยรับใช้นักเรียน เช่น นักเรียนลืมกุญแจไว้ในห้อง เราก็จะต้องไปออฟฟิศเพื่อนำกุญแจมาเปิดให้

สัปดาห์ที่ผ่านมาไม่ใช่สัปดาห์นรกของจูน แต่ .. นรกมาเยือนได้ เสมอ .. 

วันเสาร์ ตามตารางจูนมีรับนักเรียนเพียงแค่คนเดียว คือ 16.00 เป็นเวลาที่เหี้ยมาก คือ จะออกไปไหนก็ไม่ได้ อยากไปไหนทั้งวันก็ไม่ได้ 

แต่ก็ ไม่เป็นไร อย่าบ่น ..จูนปฏิบัติหน้าที่อย่างดีไม่มีตกหล่น(แหน่ะ ชมตัวเอง) 

แต่ หลังจากการส่งนักเรียนเสร็จ หายนะแม่งมา คือ ....

นักเรียนของตารางพรุ่งนี้ เสือกมา วันนี้ .. และมันมารอหน้าห้องโรงเรียนแล้วววววววววว .. 

ห้องห่าไรก็ยังไม่ได้เตรียม เรียกว่า แทบช่วยแม่บ้านกวาดห้อง 

ยังโชคดีที่นักเรียนใหม่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยกล้าหือ ไม่กล้ามีปากมีเสียง น่ารักมากเด็กๆ 

แต่อย่าคิดว่า มีความหายนะแค่นี้แล้วยังเสือกจะมาเล่า 

ยังมีอีกในวันเดียวกัน ทุกวันศุกร์ จะมีการส่งใบ Stay out Permission นักเรียนที่จะออกไปค้างที่อื่นต้องยื่นใบนี้ให้ออฟฟิศ และจะต้องกรอกไอดีไลน์ และ เบอร์โทรศัพท์ 

ในกรณีที่ไม่ได้ไปค้าง แค่ไอดีไลน์ก็พอ แต่อยู่ๆ ผู้จัดการก็เสือกอยากได้เบอร์โทรศัพท์เด็กคนนี้

ก็เลยเป็นหน้าที่ของ จูน พนักงานภาคผนวก ในการไปตามหา 

ซึ่งตามหานักเรียนปุ๊บ นางก็พูดว่า "ผมไม่มีเบอร์ที่นี่ครับ" 

จูนค่ะ พนักงานภาคผนวก ผู้เป็นจิตใจโอบอ้อมอารี "ไม่เป็นไร ฮีซู เดี๋ยวเราเขียนเบอร์เราเอง" 

เนื่องจาก .. วันเสาร์เสือกเป็นวันที่จะมีการย้ายห้อง ของ .. ฮีซู 

แต่ยังจำกันได้มั้ยคะว่า อีฮีซูแม่งออกไปเที่ยว และกลับตอน 2 ทุ่ม ซึ่ง 

และเราต้องเตรียมห้องให้นักเรียนใหม่ภายใน 5 โมงเย็น 

แต่ผู้จัดการวางใจ ยังไงเราก็โทรแจ้งได้ โทรคุยอธิบายได้ 
แต่ยังจำกันได้มั้ยคะว่า เบอร์ที่อยู่ในใบนั้นคือ .. เบอร์กู ..............................................................

ผู้จัดการโทรมา นี่นั่งข้างๆ เสือกลืม รับโทรศัพท์อย่างใสซื่อ 

ผู้จัดการ "....... ทำไมให้เบอร์ตัวเอง ทำไมซนแบบนี้" (รู้ว่าอยากด่าว่า อิห่า แต่กลัวเสียใจ) 

จูน "ก็เด็กมันไม่มีเบอร์ที่นี่อ่ะ จะไม่ให้มันไปหรือไง" (เถียง) 

ผู้จัดการ "โอเคๆ  คราวหน้าอย่าทำอีก เดี๋ยวบอก ผู้อำนวยการว่า โทรเท่าไหร่เด็กก็ไม่รับละกัน" 

ผู้จัดการนางก็จัดการบอกกล่าวเรียบ แต่ .. 

ผู้อำนวยการ "เดี๋ยวฉันโทรเอง ......" 

โทรหากูยับ .... โทรไม่รับ ก็ส่งข้อความมาหา

สุดท้ายสวรรค์ยังมีตา จูนปิดความลับได้ค่ะ แต่ ต้องไปช่วยเขาย้ายของ 

อิห่าฮีซู กางเกงในใส่แล้วกองไว้ที่พื้น นี่ก็ไปจัดการเก็บกวาดให้ ..

วันเสาร์จบ ความหายนะไม่จบ .. 
6 โมงเช้าแห่งวันหยุด 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..

ก๊อก ก๊อก ก๊อก .. 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..แม่งเคาะนานมากกว่ากูจะเปิด

ยามมาเคาะเรียก"ว่าไง เจซี" 
"นักเรียนลืมกุญแจ" "ชั้นไหน บลาาาาาาาา" 
ไปจัดแจงหยิบกุญแจ จัดการให้เขา แล้วนึกขึ้นได้ว่า ..

"ไอ้เหี้ยเจซี วันนี้ไม่ใช่เวรกุ" 

บ่นให้เพื่อนฟังว่า สัปดาห์นี้หายนะมาก ไม่ได้พักได้ผ่อน 

เพื่อนถามว่า "มึงมีแม่เหล็กดูดความฉิบหายถูกแมะ"

มารู้อีกทีคือ .. ยามจำเลขห้องคนอื่นไม่ได้ กูเลยโดนตลอด