เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องสั้นThe masterplankaweesiri
"8"
  • คืนนี้เป็นคืนที่มืดมิดและเงียบเหงา
    ฉันเดินคนเดียวท่ามกลางซอยที่มืดมิดและตรงยาวออกไป ระหว่างข้างทางนั้น มีแต่บ้านที่ผุพัง ฉันได้หันมองออกไปทางขวามือของฉัน มันเป็นบ้านหลังหนึ่งที่ใหญ่โตเท่าคฤหาสน์

    ระหว่างที่ฉันมองออกไป ฉันก็เห็นต้นไม้สูงที่เอนตัวไปมาตามลม กระจกทุกบานของบ้านหลังนั้นเต็มไปด้วยรอยแตก รอยแตกของมันเหมือนจะกรีดเข้ามาในหัวใจฉันได้ แล้วฟ้าก็แลบขึ้น ทำให้ฉันเห็นว่าในบ้านหลังนั้นมีแต่ความว่างเปล่าทุกอย่างดูโล่งไปหมด

    ฉันเดินตรงต่อไปสู่เบื้องหน้า ทำไมวันนี้มันมืดและเงียบวังเวงขนาดนี้ ฉันมองออกไปทางซ้าย

    มันเป็นป่าใหญ่ที่ดูเหมือนจะกลืนกินวิญญาณฉันเขาไป ในป่านั้นมีเสียงของลมกระทบกับต้นไม้เสียงของมันเหมือนกำลังกรีดร้องออกมาอย่างโหยหวน ภูเขาสูงที่อยู่หลังป่านั้นมันมีถ้ำที่เหมือนโพรงมรณะที่ใครเดินเข้าไปก็พร้อมจะหายไปในความมืด บริเวณนั้นมีต้นไม้ใหญ่โตมากมาย ทำให้นึกถึงอสูรกายที่ตัวสูงที่เอนตัวไปมาได้ แต่มันก็แค่ต้นไม้ .....

    ฉันรีบเดินต่อไปในคืนที่ทุกอย่างดูมืดไปหมดความรู้สึกฉันระหว่างเดินนั้น เหมือนมีฝีเท้าที่ใหญ่เดินตามมา สัมผัสของเสียงนั้น มันดังเหมือนเสียงของหัวใจฉันในตอนนี้ ตุบ ตุบ ตุบ ทุกครั้งที่ฉันหยุดเดินฉันจะรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ข้างหลังฉัน ฉันสัมผัสได้ถึงลมที่เย็นตรงต้นคอ มันเย็นเยือกไปถึงกระดูก


  • ไม่รู้เพราะความมืดมิดทำให้ฉันคิดไปเองหรือป่าว แต่ฉันรู้สึกกลัว ในซอยนี้เต็มไปด้วยความกลัว ทำไมอยู่ๆฉันถึงเริ่มต้นเข้ามาในซอยนี้ ฉันสับสนไปหมด

    ในระหว่างที่ฉันสับสนนั้น ฉันได้เดินต่อไป เสียงฝีเท้านั้นก็ยังคงตามมาอยู่ ฉันตัดสินใจหยุดเดินและกลั้นใจที่จะหันกลับไปมอง....

    สิ่งที่ฉันเห็นฉันแทบไม่เชื่อด้วยสายตา ทุกอย่างนั้นดูว่างเปล่าและมืดมิดไปหมด ทุกอย่างทั้งป่าและบ้านฉันมองไม่เห็นมันอีกต่อไป และเสียงฝีเท้านั้น มันกลับดังขึ้นเหมือนมันใกล้จะถึงตัวฉัน

    ฉันตัดสินใจที่จะวิ่งต่อไปเรื่อยๆ วิ่งไปให้สุดแรง
    ทุกครั้งที่วิ่งมันเหมือนฉันจะได้ยินเสียงเท้านั้นวิ่งตามมาเร็วขึ้น
    ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะวิ่งต่อไปเรื่อยๆ

    นั้นไงแสงสว่างฉันเจอมันแล้ว
  • แสงนั้นมันสว่างซะจนมองไม่เห็นอะไรเลย มันเหมือนแฟลชจากกล้องที่กระทบผ่านตา พอแสงนั้นหายไป

    ฉันก็เห็นตัวเองนั้นนอนอยู่บนเตียงนอน สภาพของฉันนั้นดูสงบมาก เหมือนคนกำลังนอนหลับ
    หรือฉันจะตายไปแล้วหรอออ ไม่จริงฉันยังไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำเลย เวลาของฉันมันมาถึงเท่านี้หรอออ ฉันได้แต่ยืนมองตัวเองและคิดถึงอดีตที่ผ่านมา ฉันนึกถึงพ่อแม่ครอบครัวของฉันที่กำลังร้องไห้ เพื่อนของฉัน คนที่ฉันรัก กำลังมาในงานศพฉัน ทำไมพวกเขาดูเศร้าจัง ความตายมันเป็นของทุกคนอยู่แล้ว อย่าเศร้าเลยย น้ำตาฉันเริ่มไหลฉันเริ่มกลัว กลัวยิ่งกว่าเส้นทางที่เดินผ่านมามันเหมือนทุกอย่างกำลังจะหายไป

    ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างออกมาจากรอบตัวฉัน
    ฉันรู้ดีว่านี้เป็นสัญญาณของอะไรสักอย่าง
    ฉันต้องไปแล้วนะทุกคนน ที่ผ่านมามีความสุขมากกก แสงนั้นสว่างวาบและภาพก็ตัดกลับมาที่


    ฉันเห็นใครสักคนกำลังเดินอยู่ในซอยที่มืดมิด และฉันกำลังวิ่งตามเขาไป....

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in