แจ็ค ได้คิดหางานอดิเรกทำในยามที่เขานั้นทุกข์ร้อนใจเขาค้นพบการเขียนหนังสือเพื่อให้ตัวเองได้ระบายในสิ่งที่เขาเก็บไว้ในใจ

เขาได้คิดริเริ่มหา ideaในการเขียนหนังสือ สักเรื่องแต่ภายในหัวของเขาเต็มไปด้วย idea ที่ล้มเหลวเขาใช้เวลาอยู่หลายสัปดาห์

และในคืนหนึ่งขณะที่เขากำลังนั่งคิดหา ideaไปพร้อมกับเสียงฝนตกที่โหมกระหน่ำก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูตามด้วยเสียงเรียกชื่อ แจ็คดังมาจากประตูบ้านแจ็ค รีบมาเปิดประตูแจ็คคุ้นเคยกับเสียงนี้เป็นอย่างดีเมื่อเปิดประตู แจ็ค ได้พบกับ ลินดาเธอเปียกโชกไปด้วยฝนทั้งตัวแจ็ค ได้พาเธอเขามาในบ้านพร้อมกับนำเสื้อผ้ามาให้เธอเปลื่ยนแจ็ค รู้สึกประหลาดใจว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่ถึงจะมีความคิดที่ขัดแย้งกับตัวเองแต่ แจ็ค ก็มีความสุขที่ได้พบเธออีกทั้งคู่ นั่งคุยกันตามประสาคนที่รู้จักและไม่ได้พบเจอกันมานาน

แจ็คถามลินดาว่า

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละทั้งที่ฝนตกหนักขนาดนี้ มีธุระอะไรสำคัญหรอ” ลินดาตอบด้วยใบหน้าที่สดใส

แจ็คบอก”เดียวสิเรายังไม่เข้าใจเลยมันหมายความว่าไง”

ลินดาบอกกับแจ็คว่า

ทำให้ไฟในบ้านนั้นดับความมืดเข้าปกคลุมทำให้มีแต่ความมืดมิดเวลาเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา

คราวนี้ แจ็ค ได้หลุดจากภวังค์ของความฝันเขารู้สึกตัวอีกที เขาก็ตื่นจากโต๊ะเขียนหนังสือที่เขาเผลอฟุบหลับไป 

แจ็ค ดูนาฬิกา เวลาผ่านไปครึ่ง ชม.ตั้งแต่ช่วงที่เขาเผลอหลับแจ็ค ได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่เขารู้สึกและพบเจอในฝันมันทำให้เขาได้ idea ใหม่ในการเขียนแจ็ครู้ว่าการเขียนเรื่องนี้ถึง ลินดามันต้องมีผลกระทบต่อใจเขาแน่ๆแต่ถึงยังงั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะเขียนมันถึงลินดา

แม้จะใช้เวลานานหลายเดือนสุดท้ายแจ็คก็ได้เขียนหนังสือจนจบแจ็ค ได้ไล่อ่านต้นฉบับที่เขาได้เขียนในเช้าวันหนึ่งพร้อมกับกาแฟคู่ใจเวลาผ่านหลายชั่วโมงจนมาถึงต้นฉบับหน้าสุด

ต้นฉบับหน้าที่(930)

ขอบคุณลินดาที่เป็นแรงผลักดันให้ฉันมาเสมอถึงแม้บางครั้งความรักจะเจ็บปวดแต่มันก็ยังคงสวยงามอยู่ดี

แจ็ค พูดในขณะที่รถกำลังแล่นไปพร้อมกับรอยยิ้ม

#themasterplan