---

The Nerd Of Microsoft หนังสือว่าด้วยประสบการณ์การทำงานของหนุ่มตี๋ผู้มีความฝันอยากสร้างเกมหลังจากได้ลองเล่น มาริโอ้... สิบกว่าปีต่อมาเขาก็บินลัดฟ้าไปอยู่อเมริกาเพื่อร่ำเรียนวิชาเขียนเกม ไม่มีทั้งภาษา หน้าตาก็เอเชีย มีเพียงความมุ่งมั่นเท่านั้นที่เป็นแรงขับ และให้ผลตอบแทนด้วยความสำเร็จ ชีวิตในบริษัทยักษ์ใหญ่อันดับต้น ๆ ของโลกจึงเริ่มขึ้น


หัวใจของหนังสือเล่มนี้คือความเป็นคน การมีอยู่ของชีวิตผู้เอาความคิดแปลงให้กลายเป็นโค้ด เรียงต่อกันให้เกิดคำสั่ง ภายใต้แอปพลิเคชั่นต่าง ๆ คนเหล่านี้มีชีวิต วิธีคิด ที่ไม่เหมือนกัน เป็นการรวมชาติพันธุ์ต่าง ๆ เขาด้วยกันเพื่อสร้างบางอย่างให้เป็นสากล

---

การเล่าเน้นไปที่ประสบการณ์การทำงานร่วมกับผู้คนในรูปแบบต่าง ๆ มีความฮา น้ำตาเล็ด แก้เผ็ด ขัดแย้ง และแบ่งปันกันอย่างลงตัว สามารถสร้างอารมณ์ร่วมให้กับผู้อ่านได้ดี จนบางทีก็อดเอาใจช่วยไปด้วยไม่ได้ ยิ้มตามบ้าง โศกเศร้าตามบ้าง สามารถคลี่กางกลุ่มคนที่อยู่ร่วมกันได้อย่างเห็นภาพและรู้สึกผูกพันธ์ แม้ตัวละครจะเยอะจนบางทีไม่มีบางตัวก็ได้ ทำให้เห็นได้ว่า ผู้เล่ามีของเยอะ อาจถูกตัดทอนไปตามกระบวนการบรรณาธิการหรือเป็นการรักษาไว้ซึ่งธีมหลักของเรื่องไม่ให้แตกประเด็นไปมากมาย การย่อเวลาเกือบห้าปีให้เหลือเพียงสามร้อยหน้า ความยากไม่ใช่เรื่องที่จะนำมาใส่ แต่เป็นการตัดเพื่อคัดเอาสิ่งสำคัญมาเล่าต่างหาก ซึ่งตรงนี้หนังสือทำได้ดีในระดับน่าชมเชย


ชอบความหลายหลายของอารมณ์และเรื่องเล่าที่ถูดแทรกเข้ามา ให้ฮาบ้าง ซึ้งบ้าง คมคายบ้างได้พอเหมาะ ไม่ฟูมฟายมากมายเมื่อเศร้า แม้จุดไคลแมกซ์ของเรื่องจะทำได้มากกว่านี้ ก็ยังคุมโทนไม่ให้เรื่องกระโดดได้ดี (แต่เผอิญผมซาดิสต์ เลยคิดอยากให้ลากไปให้เศร้ากว่านี้) 


สำหรับคนที่คิดว่าเรื่องนี้ท่าจะอ่านยากนั้น คงต้องคิดเสียใหม่ เพราะผู้เขียนภาษาที่ใช้ง่ายต่อการเข้าถึง คุณจะไม่เจอภาษาต่างดาวหรือตรรกะอัจฉริยะใด ๆ ให้ปวดหัว ผู้เขียนเลือกการเปรียบเทียบแบบง่าย ๆ มาให้เข้าใจ อธิบายกระชับเพื่อไม่ให้เรื่องย้วยยาวเกินไป บางตอนมีการเล่าสลับตัดแบบฟิคชั่นได้น่าสนใจ และที่ชอบที่สุดคือบทช่วงท้ายที่ขมวดปมและปล่อยคลี่คลายได้แบบพองาม ถึงแม้รู้อยู่แล้วว่าตัวเอกจะเลือกเดินทางใด แต่ก็เขียนให้เห็นวิธีตัดสินใจได้เป็นอย่างดี

---

 

ชอบตอนแข่งทำเบียร์ ซึ่งเล่าให้เห็นบรรยากาศได้ดี ความเป็นทีม วางแผนและเอาใจช่วย กับตอนท้าย ๆ ที่ไปสัมภาษณ์คนอื่นบ้างเป็นการแสดงถึงการเติบโต จากเคยเป็นคนถูกสัมภาษณ์ ตอนนี้กลับต้องมาสัมภาษณ์ มุมมองต่าง ๆ เขียนออกมาได้ดี และเชื่อว่าเป็นประโยชน์ต่อเด็ก ๆ ที่กำลังจะก้าวเข้าสู่การทำงานจริง ๆ


บางส่วนที่คิดว่ายังทำได้ไม่ดีนัก ข้อแรกคือแบบอักษรที่มีการกระโดด เว้นวรรคไม่ถูกต้อง ทำให้สะดุด โดยเฉพาะบทที่แปด ซึ่งมีการกระโดดเยอะ รวมถึงการตัดคำตรวจทานไม่ดีนัก มีประโยคซ้ำ และคำซ้ำซ้อน ๆ กันในหลายจุด ซึ่งคิดว่าน่าจะมาจากการตรวจทานและระบบการจัดพิมพ์ (ทำให้นึกถึงเรื่อง The Circle ที่มีการพิมพ์ผิดเยอะมาก ที่น่าขำคือ The Circle เป็นหนังสือโปรดของ โสภณผู้เขียนด้วย)


อีกเรื่องที่น่าเสียดาย ในบางตอนนั้นอ่อนเกินไปทั้งที่มาดีแล้ว เช่นตอนที่เปิดเรื่องเล่าแบบทิ้งปม ตัดสลับ ซึ่งสร้างความอยากรู้อยากอ่านได้ดีแล้ว แต่ตอนพีคกลับไม่ได้ทำให้ประหลาดใจสมดังที่รอ คิดว่าถ้าเล่นอารมณ์ให้ดีกว่านี้ตอนนี้น่าจะตอนที่สร้างความจดจำให้หนังสือเล่มนี้ได้เลยทีเดียว ตัวละครบางตัวน่าสนใจเช่น เลียม แต่กลับไม่ค่อยได้ทำอะไร น่าเสียดาย 

 

---

 
เมื่อหน้าสุดท้ายของหนังสือถูกอ่านไป สิ่งที่ผมได้คือเส้นทางของความฝัน คิดว่าหนังสือเล่มนี้เป็นแรงบันดาลใจให้คนที่มีความฝันที่แสนไกลไม่ย้อท้อ เชื่อว่าทุกอย่างเป็นไปได้ และไม่จำเป็นต้องเก็บฝันไว้จนวันตาย ทุกอย่างเกิดขึ้น คงอยู่และดับไป เมื่อถึงเวลาต้องปล่อยไปก็ให้เตรียมฝันใหม่มาทดแทน ชีวิตไม่ได้มีแค่ความฝัน ความรัก ความห่วงใย และคนในครอบครัวก็เป็นสิ่งสำคัญ



ความฝันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เรามักเห็นเพียงปลายยอดของความสำเร็จและคิดว่ามันเป็นทุกอย่างของคน ๆ นั้น ซึ่งไม่ใช่หรอก ความสำเร็จของทุกคนมักมีความเจ็บปวดเป็นฐานอยู่เสมอ เป็นกลุ่มก้อนของภูเขาน้ำแข็งที่รวมความเศร้าและน้ำตาไว้ใหญ่กว่าหลายเท่า กระบวนการแห่งความสำเร็จไม่มีคำว่าโชค การทำซ้ำ และความพยายามอาจไม่พอต่อการคว้าดาวมาก็ได้
 


การเดินทางอันแสนไกลมักจบลงด้วยการกลับมา ณ จุดเริ่มต้น แม้ทุกอย่างจะผ่านพ้นไป มีคลื่นลูกใหม่มากลบลบเส้นทางเดิมเสมอ แต่ความทรงจำที่ผ่านมาทุกอย่าง จะคงอยู่กับผู้เดินทาง แม้ไม่รู้ว่ามันจะเป็นประโยชน์อะไรกับใครในอนาคต แต่การได้เล่าสิ่งที่ตนเองผ่านมา แค่นั้นก็มีค่ามากเกินพอแล้ว 

---

ลิง 12.4.17

เรื่องราวอื่น ๆ ที่