หญิงสาวท่าทางเซื่องซึมจัดอยู่ในหมวดหมู่ลูกค้าที่คุ้นหน้า แต่ผมไม่เคยสนทนา อันที่จริงผมหลีกเลี่ยงบทสนทนาส่วนตัวกับคนแปลกหน้าเสมอหากไม่เข้าตาจน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา คนเช่นเธอมีตัวตนต่อผมก็แต่ในจักรวาลขนาดเท่าร้านกาแฟออร์แลนโดแห่งนี้เท่านั้น ไม่ว่าพวกเขาจะนั่งอยู่ที่นี่ก่อนหน้าหรือจะแกร่วไปเรื่อยก็ช่าง ทันทีที่ผมออกกะและก้าวเท้าออกจากร้านตอนตีห้าครึ่งเป๊ะ ผู้กำกับเวทีที่อยู่ที่ไหนสักที่จะดีดนิ้วดังเป๊าะเป็นสัญญาณให้หรี่ไฟและปิดม่าน แน่นอนว่าทีมงานฝ่ายควบคุมย่อมไม่ทำตามเพราะละครยังไม่จบ แต่กระนั้นตัวผมก็คือผู้ชมที่ลุกจากไปเพราะกลัวกลับไปให้อาหารสัตว์เลี้ยงไม่ทันอยู่วันยังค่ำ ไม่ได้สนหรอกว่าเบื้องหน้าเบื้องหลังเวทีจะอลหม่านเพียงใด

แล้วทำไมผมถึงรินกาแฟฟรีที่เพิ่งต้มใหม่หมาดให้เธอน่ะหรือ ผมไม่ได้จะอ้างว่าตนเองมีน้ำจิตน้ำใจ รักการบริการ หรือแม้แต่อวดเบ่งว่าเหนือกว่าเลยสักนิด แต่เป็นเพราะว่าเห็นและได้ยินเธอถอนหายใจสลับกับหาวเสียงดังอยู่ใกล้ๆ ในวันที่ร้านเงียบเหงาเป็นพิเศษตอนตีสอง ทุกครั้งที่เธอแสดงท่าทางเหนื่อยล้าและเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ประกอบ ผมกับเค.จะหันมาสบตากันชั่วครู่เหมือนรู้กัน แต่เราสองคนยังไม่ขยับไปไหนจนกระทั่งผมต้มกาแฟดื่มเองกาหนึ่งนั่นแหละ เพื่อนร่วมงานของผมทำมือเป็นสัญลักษณ์เลขสามพลางพยักเพยิดไปยังลูกค้า บอกใบ้ว่าหล่อนดื่มอเมริกาโน่ร้อนไปสามแล้ว ผมทำทีว่าเดินไปเก็บจานครัวซองต์เปล่า กระแอมเบาๆ และสื่อสารด้วยสายตาว่าเธออยากได้กาแฟเพิ่มอีกไหม — รอยคล้ำใต้ตาของเธอเข้าขั้นวิกฤต สายตาก็ว่างเปล่าเหมือนมนุษย์ที่ทำงานล่วงเวลาทั้งหลายบนโลกนี้ เธอยิ้มเจื่อนๆ แต่ก็พยักหน้าเมื่อผมบอกว่าฟรี

คุณนายเจ้าของร้านคงไม่ว่าอะไรหากหล่อนไม่ได้เปิดร้านเพื่อเอากำไรนักหนาแต่แรก แต่ไม่รู้ว่าหล่อนจะถือสาที่ผมทำให้ภาพลักษณ์ของร้านเหมือนร้านขายอาหารอเมริกันที่เสิร์ฟกาแฟหรือเปล่า ตลอดทั้งสัปดาห์ ผมเติมเครื่องดื่มร้อนให้เธอเงียบๆ เมื่อถึงเวลาตีสอง บางครั้งก็มอบขนมที่ต้องเหลือทิ้งและเป็นโควตาส่วนของผมให้เป็นอภินันทนาการด้วย เค.คงเดาว่าผมตั้งใจจะจีบลูกค้าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เมื่อเธอไม่เอ่ยปาก (เป็นข้อดีของเธอที่ผมรัก) ผมจึงไม่จำเป็นต้องแก้ต่าง แม้จะรู้ตัวดีว่าการกระทำเช่นนั้นมีอันตรายของมันอยู่ ไม่เหมือนการแอบโยนเสื้อคลุมที่มีเงินในกระเป๋าให้เด็กกวาดปล่องไฟแล้วรีบวิ่งหนีไปเหมือนเมื่อสองร้อยปีก่อน ในเมื่อกิริยาอาการเล็กๆ น้อยๆ อาจไม่มีความหมายอะไรเลยหรือไม่ก็มีความหมายไปทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับมนุษย์ผู้หญิง ไม่ว่ากี่ร้อยกี่พันปีก็ยังเป็นเช่นนี้อยู่

ดังนั้นตอนที่เธอเดินยิ้มกว้างมายังเคาน์เตอร์ก่อนถึงเวลาเลิกงานของผมเป็นครั้งแรก ผมจึงไม่ประหลาดใจนัก เรื่องนี้จัดได้เป็นความผยองของเพศชาย — ทั้งแวมไพร์และมนุษย์ ซึ่งไม่มีวันหายไปโดยง่ายพอกัน ลูกค้าสาวคนนั้นสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเอ่ยคำพูดรัวเร็วว่า “คือฉันได้ยินว่าพรุ่งนี้คุณหยุด พอดีฉันมีตั๋วหนังฟรีอยู่ เลยอยากชวนไปดูน่ะค่ะ” ไม่ต้องเดาเลยว่าเธอไปได้ยินจากใคร เค.ยักไหล่แบบมีพิรุธให้เมื่อผมหันไปจ้องเขม็ง แม้จะบอกไปว่าผมดูแต่หนังรอบดึก แต่ตั๋วฟรีของเธอก็เป็นแบบไม่ระบุรอบและเรื่อง

เธอจะรู้หรือเปล่าว่าสิ่งที่กำลังทำเป็นอันตรายต่อตัวเองยิ่งกว่าใคร ผมปฏิเสธอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้และคิดว่าเธอคงถอดใจไปแล้วตอนก้าวใกล้ถึงประตู แต่หญิงสาวเดินฉับๆ กลับมาราวกับเป็นคนละคน สลัดตัวตนง่วงเหงาหาวนอนที่ครอบงำกายหยาบมาตลอดสัปดาห์ทิ้งหมดจด เธอพูดสั้นๆ ว่า “เป็นเพื่อนค่ะ ดูหนังแบบเพื่อน” ท่าทางเหมือนจะฉุนๆ นิดหน่อย เพราะงั้นผมจึงตอบตกลง

“คุณหน้าซีดๆ นะคะ หนังมันชวนพะอืดพะอมจังเลยเนอะ ฮ่าๆ” เธอยิ้มแหย มือจ้วงป็อปคอร์นที่เหลือเต็มถังเพราะผมไม่กิน หญิงสาว (ซึ่งจากนี้ผมขอเรียกว่าลิน มาจากลินเนียสเพราะว่าเธอเป็นนักพฤกษศาสตร์) คงคิดว่าผมไม่สบายใจกับฉากเลือดท่วมในหนัง อันที่จริงก็ถูกครึ่งหนึ่ง เพราะไม่มีแวมไพร์ดีๆ ที่ไหนไม่ท้องร้องโครกครากเมื่อถึงฉากนองเลือดได้หรอก ยิ่งเลือดสีสดบนพื้นหลังสว่างจ้ายิ่งทำเอาน้ำลายสอไปหมด ลินบอกว่าอยากดูเรื่องนี้เพราะดอกไม้สวยดี จึงรู้สึกเก้อเล็กน้อยที่มันออกมาเป็นคนละม้วน อย่างไรเสียการปล่อยให้เธอเข้าใจผิดว่าผมวิงเวียนเพราะกลัวเลือดย่อมดีกว่าเพราะหิวเลือดอยู่แล้ว

อย่างที่ทราบ วันนี้เป็นวันหยุดของผม ส่วนลินสรุปโครงงานวิจัยที่เดินทางมาทำที่นี่เสร็จสิ้นแล้ว ค่ำคืนนี้เราสองคนจึงไม่ต้องหวนกลับไปยังร้านกาแฟอีก และในวันพรุ่งนี้ก็จะมีผมเพียงคนเดียวที่กลับไปที่นั่น เราจับมือร่ำลาหน้าโรงหนัง เธอบอกให้ผมหาถุงมือมาใส่เสียบ้าง มือจะได้ไม่เย็นเฉียบ ส่วนผมได้แต่อวยพรให้เธอโชคดี

ผมกลับบ้าน ดื่มเลือดสำเร็จรูป เล่นกับแมวและเต่า ก่อนจะเข้านอน เป็นแบบนี้ทุกวันไม่มีเปลี่ยน แต่ตอนที่หัวถึงหมอนก็อดรำคาญใจไม่ได้ว่ามนุษย์นีี่ลึกลับและอันตรายจริงๆ