19/02/21
คุณจะบอกว่าอยากลืมเรื่องทั้งหมดและอยากให้ผมลบความทรงจำเหล่านั้นน่ะนะ เป็นไปไม่ได้หรอก หน้าที่ของผมแค่รับคุณไปส่งยังจุดหมาย และอาจจะรับฟังเรื่องของคุณเท่านั้น แต่อย่ากังวลไปเลย ผมรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับตัวคุณ
"คุณรู้ว่าทำไมผมถึงมาที่นี่"
รู้ดียิ่งกว่าตัวคุณเองด้วยซ้ำ คุณอดทนดีจริงนะ กว่าจะมาถึงนี่ได้ใช้เวลาเอาเรื่อง แต่คุณคงอยากมาที่นี่นานแล้ว มีคนเข้ามาให้ความหวังคุณ และจากคุณไปอย่างง่ายดาย มันดูเหมือนเรื่องเล็กน้อยและเป็นปกติของชีวิตมนุษย์ แต่ดูเหมือนคุณจะปล่อยวางเรื่องนี้ไม่ได้ เหมือนกับหลาย ๆ คนที่ผมเคยเจอมา มันเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ที่สุดท้ายคุณต้องมาที่นี่
"ผมอยากหนีจากความเจ็บปวดนี้ ผมไม่อยากใช้ชีวิตอีกต่อไป โลกสกปรกนั้นทำร้ายผม ตอนนี้ผมเป็นอิสระจากสิ่งทั้งปวง"
ผมยังไม่เห็นว่าคุณจะออกห่างจากความเจ็บปวดนั่นสักเท่าไร คุณยังคงเจ็บปวดเหมือนเดิมแค่เปลี่ยนสถานที่จากที่หนึ่งไปสู่อีกที่หนึ่ง ไล่ตามหาอิสระจากที่หนึ่งเพื่อไปถูกพันธการยังอีกที่หนึ่ง แต่นี่อาจเป็นที่ของคุณก็ได้ใครจะรู้
"ผมไม่รู้... ผมอาจคิดผิดไป แต่ไม่เสียใจในสิ่งที่ทำ"
ใช่เลย คุณจะไม่เสียใจเก้อหรอก เพราะยังไงเธอก็ไม่กลับมารักคุณอีก เธอจะไม่สนใจคุณอีก คุณด้อยค่ายิ่งกว่าเศษฝุ่นบนโต๊ะทำงานของเธอเสียอีก เธอไม่รับรู้ถึงการจากมาของคุณ ปราศจากความยินดียินร้ายใด ๆ ไม่ต่างจากการเดินเหยียบมดโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะก้าวเดินต่อไปอย่างปกติไปยังบ้านของคนรัก คนที่คุณพึงปราถนาอยากเป็น คนที่คุณอิจฉาริษยา คนที่ทำทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนที่เธอเคยทำกับคุณ คนที่เธอรีบทิ้งคุณไปหาอย่างร้อนรน คนที่ทำให้เธอมีความสุขโดยลืมว่าคุณเคยมีตัวตนอยู่ คุณเป็นคนที่เธอเคยหลงชอบ ผมคงใช้คำว่ารักไม่ได้ เพราะเธอไม่เคยรักคุณจริง หรือเธออาจจะรักคุณก็ได้ แต่ไม่เท่าเขา... คุณไร้ความหวังโดยสมบูรณ์ ณ ที่นี่ ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่น่าจะทำให้คุณมีความสุขได้ง่ายขึ้น
"ผมเจ็บปวดจากความหลังและความหวังที่ประเดประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อนทุกคืนวัน แต่หลังจากนี้ผมคงหลีกหนีมันพ้น"
คุณไม่ต้องกังวล ความหวังจะทำอันตรายคุณในยามวิกาลไม่ได้อีก แต่ความหลังล่ะก็ไม่แน่... และเมื่อใดที่คุณสัมผัสถึงมัน ผมสาบานได้ว่าคุณจะเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป ไม่ว่าจะเจ็บปวดเพียงใด ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปไหน
ผมยิ้มกว้างเงียบ ๆ คนเดียวโดยไม่ให้ใครเห็น...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in