ผมจะเขียนบล็อกตอนนี้สั้น ๆ นะครับ เดียวลืม

วันนี้ตอนเย็นครับ ผมเดินมาขึ้น shuttle bus รอบสุดท้ายตอนหกโมงเย็นตามปกติ ที่ไม่ปกติคือ คนขึ้นรถเต็มก่อนที่ผมจะได้หย่อนตูดลงที่นั่งบนรถ และคนขับเขาเหมือนจะ strict ไม่ให้ผมยืนโหนรถเหมือนที่ทำกับรถเมล์ไทย เพราะว่าเขามีป้ายระบุชัดเจนว่ารถคันนี้นั่งได้กี่คน และยืนได้กี่คน ในกรณีนี้คือยืนได้ 0 คนนะครับ ซึ่งผมก็ไม่แปลกใจ เพราะรถเขาไม่มีที่โหนให้เลยสักอัน

แน่นอนครับ ผมเป็นมนุษย์ ผมไม่ใช่หุ่นยนต์ ผมไม่พอใจ เลยโวยวายเล็กน้อยจนรู้ตัวว่าตอนนี้กูมีทางเลือกสองทาง คือ หนึ่ง นั่งรถเมล์ซึ่งต้องเสียเงิน 2 CHF หรือสอง เดินกลับซึ่งก็ต้องเสียเวลายี่สิบสามสิบนาที (ไม่นับเวลาหลงทาง) ยิ่งวันนี้เป็นวันจันทร์ ยังไม่ได้ซื้อกับข้าวเข้าห้องเลย แม่งเอ๊ย เอาไงดี

ระหว่างที่ผมเดินออกไป ลุงคนขับก็พยายามกวักมือเรียกผม ผมซึ่งยังพอมีความหวังเลยเดินกลับไป และได้ข้อสรุปว่าเขากำลังโทรเรียกเพื่อนของเขาให้ส่งรถมารับผมกับผู้ร่วมชะตากรรมอีกสองคนที่ป้าย ให้รออีกสองสามนาที

ฮาเลลูยาห์ กูไม่ต้องเดินกลับแล้ว นั่งรถกลับที่พักโลด