เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เด็กบ้าไปเซิร์นVichayanun Wachirapusitanand
Day 3: จำชื่อคนแม่งยาก
  • สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยทำได้ดีเลยคือการจำชื่อคนครับ หากเราอยากคบใครสักคนเป็นเพื่อน เราควรรู้จักและจดจำชื่อของเพื่อนคนนั้น เวลาเรียกหากันจะได้เรียกถูก อันนี้คือสัจธรรมอย่างหนึ่งของการเข้าสังคมของมนุษย์ดาวโลกซึ่งมนุษย์ดาวโลกเช่นผมทำได้ไม่ค่อยดีนัก เช่นเดียวกับการจำชื่ออาณาจักรสัตว์หรือดิวิชันของพืชในชีววิทยา

    วันนี้คือวันปฐมนิเทศสำหรับ summer students ของพวกผมครับ ซึ่งนอกจากพวกผมที่เป็นนักเรียนไทยสี่คนแล้วก็ยังมี summer students อีกหลากเชื้อชาติ รวม ๆ แล้วก็มีประมาณ 20 กว่าคนที่มาปฐมนิเทศในครั้งนี้ summer students เหล่านี้มาจากหลายสาขาครับ เช่นฟิสิกส์ วิศวกรรมไฟฟ้า วิศวกรรมคอมพิวเตอร์ วิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ฯลฯ เนื่องจากโครงการต่าง ๆ ในเซิร์นไม่ได้มีแค่การศึกษาวิจัยฟิสิกส์อย่างเดียว แต่ยังมีการออกแบบอุปกรณ์การทดลองให้มีความแม่นยำมากขึ้นและมีประสิทธิภาพมากขึ้นเรื่อย ๆ รวมไปถึงการออกแบบและปรับปรุงระบบการจัดเก็บและเรียกใช้ข้อมูลที่ได้จากการทดลองอีก เรียกได้ว่าหากเซิร์นมีแต่นักฟิสิกส์ ไม่มีวิศวกรในสาขาต่าง ๆ ที่คอยช่วยหนุนหลังให้พวกเรา เราก็จะไม่มีวันได้ค้นพบอนุภาคใหม่ ๆ รวมไปถึงองค์ความรู้อื่น ๆ ของฟิสิกส์อนุภาคแน่ ๆ

    การจดจำใบหน้าคนทั้งหมดยี่สิบกว่าคนภายในวันเดียวนี่ สำหรับผมถือว่ายากแล้วนะครับ แต่การมานั่งจำชื่อคนทั้งหมดยี่สิบกว่าคนยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ยิ่งเมื่อยี่สิบกว่าคนที่ว่านั่นมาจากทั่วทุกมุมโลก สำหรับสมองน้อย ๆ ของผมที่ไม่ถนัดความจำเลย งานนี้ยากยิ่งกว่าการคำนวณหนัก ๆ เช่นการเขียนพจน์ Lagrangian สำหรับกระบวนการ Electroweak อีกนะครับ

    ก่อนอื่นเลย ผมพอจะจำเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกสามคน (หรือนักศึกษาไทยในโครงการที่ไปด้วยกันกับผม) ได้อยู่บ้าง ทั้งสามคนนี้ชื่อกัน วินโดว์ และเฉินหลง วินโดว์เป็นรุ่นน้องเรียนฟิสิกส์ กันเป็นรุ่นน้องโรงเรียนผมที่ตอนนี้เรียนวิศวะ ส่วนเฉินหลงเป็น "รุ่นน้อง" ที่ซิ่วจากหมอมาเรียนวิศวะ อันนี้ผมจำได้ เพราะเรารู้จักกันมาตั้งแต่ได้รับเลือกเข้าโครงการนี้แล้ว

    ส่วนคนอื่น ๆ อีกร่วมยี่สิบคนที่ไม่ได้มาจากเมืองไทยเหรอ จำชื่อได้สักครึ่งนึงก็บุญแล้วครับ

    ดังนั้น บนสนทนาระหว่างผมกับ summer student คนอื่น ๆ จะเป็นไปในทำนองนี้ครับ

    "เอ่อ... ชื่ออะไรนะครับ"
    "ชื่อ xxx จ้ะ"
    "อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เราชื่อท๊อปนะ เหมือนท๊อปควาร์กเลย"
    "โอ้ ยินดีที่รู้จักค่ะ"
    (ผมหันไปคุยกับคนอื่น ๆ และกลับมาหา xxx คนเดิม)
    "เอ่อ... ชื่อ yyy ใช่มั้ยครับ"

    หรือ

    "เอ่อ... นายเป็น summer student ใช่ป่ะ"
    "ใช่ เราเจอกันแล้วไง ตอนปฐมนิเทศอ่ะ"
    "เออลืม"

    สำหรับชื่อเพื่อนใหม่หลาย ๆ คน เอาแค่อ่านออกเสียงก็ยากแล้วครับ

    "นายชื่ออะไรนะ"
    "ชื่อ &#*&$@#!@"
    "หา?"
    "เรียกเราว่า &#* ก็ได้นะ"

    และฝรั่งก็มีปัญหาเวลาเรียกชื่อคนไทยอย่างเรา ๆ เหมือนกันครับ

    "เธอชื่ออะไรนะ"
    "เรียกเราว่าท๊อปก็ได้"
    "เออ ดีแล้ว ฉันได้ยินชื่อจริงเธอตอนเธอแนะนำตัวแล้วฉันรู้สึกแบบว่า 'อะไรเนี่ย' "
    "เออจริง ปกติชื่อสกุลคนไทยก็ยาวงี้แหละ เราถึงต้องมีชื่อเล่นกัน"

    และนี่คือบรรดาเพื่อน ๆ อีกยี่สิบกว่าชีวิตที่เข้าร่วมโครงการ summer students พร้อม ๆ กันกับผมนะครับ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in