ผมไม่เคยหุงข้าวครับ

จริง ๆ นะครับ ก่อนมาที่เซิร์น พอผมรู้ว่าหากต้องการประหยัดเงิน ผมควรต้องทำกับข้าว ผมก็ใช้เวลาหนึ่งเดือนก่อนไปเพื่อฝึกทำกับข้าวกับแม่ไปสองสามเมนู เช่น ไข่เจียว ผัดผักง่าย ๆ แบบใช้ไมโครเวฟ มาม่า และอื่น ๆ พอผมย้ายมาใช้ชีวิตที่นี่ ครัวก็เหมือนเป็นของเราจริง ๆ ผมจึงเริ่มลองมั่วเมนูตามที่เราอยากกิน โดยอาศัยการยืนดูแม่ทำกับข้าวบ้าง รายการกระจกหกด้านบ้าง ประสบการณ์จากร้านปิ้งย่างชาบูบ้าง ความอยากส่วนตัวบ้าง และสัญชาติญาณบ้าง ปรัชญาในการ mix and match ของการทำกับข้าวของผม ถ้าจะให้ถูกก็คงเหมือนคำคมของ อ. ยิ่งศักดิ์ว่า "กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็โยนทิ้งไป" แต่ผมก็ยังกินอยู่นะครับ

พอเริ่มฝึกวิชาการทำอาหารจากการลองผิดลองถูกไปเรื่อย ๆ ก็เริ่มหาญกล้าทำอย่างอื่น เช่น ต้มพาสต้า ผัดผัก จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมหาญกล้าซื้อข้าวสารไทยหนึ่งถุงเล็ก ๆ จากคาร์ฟูร์ ด้วยความเชื่อที่ว่า "กูมีกูเกิล กูหาสูตรหุงข้าวได้อยู่แล้ว กูไม่กลัว"

วันหนึ่ง ผมอุกอาจหาญกล้าทำซุปปอด โอ โฟ สูตรจากตำราทำกับข้าวฝรั่งของรัชกาลที่ 5 (จริง ๆ ผมไม่มีหนังสือนั่นหรอกครับ หาสูตรจากกูเกิลเอาพร้อมกับความมั่วของตัวเอง) เพื่อให้เข้ากับซุป ผมจึงเริ่มหุงข้าวจากสูตรที่ผมเจอในพันทิป พอทำเสร็จแล้วก็ถ่ายรูปซุปและข้าวลงอินสตาแกรม

คอมเม้นต์ของเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ของผมกับรูปซุปคือ
"ข้าวต้มหรอวะ"
"หนึ่งข้อใช้ไม่ได้ผลเหรอพี่"
"ทำไมข้าวแฉะจังวะ มึงทำข้าวต้มหรอ"
"พี่ใช้หม้อฝรั่งเหรอ มันไม่เหมาะกับข้าวไทยนะพี่"
"เมื่อคืนถึงขั้นเก็บมาฝันว่าสอนมึงหุงข้าวอ่ะ"
"เอาข้าวใส่กล่องหรือชามอะไรก็ได้ที่ก้นมันเสมอ ๆ กันหน่อย แล้วก็ใส่น้ำหนึ่งข้อนิ้ว เอาเข้าเวฟ ไฟเเรงสุด 10 นาที ไม่ต้องปิดฝาครอบข้าว ถ้าออกมาแล้วข้าวยังไม่ค่อยนิ่ม จะคุ้ย ๆ คน ๆ ข้าวก่อนก็ได้ แล้วหาอะไรครอบ และเข้าเวฟต่อเเบบไฟกลาง 5 นาที ออกมาเหมือนใช้หม้อหุงข้าว"

คอมเม้นต์สุดท้ายจากรุ่นพี่ผมนี่เหมือนพระมาโปรดเลยครับ วันนี้ผมจึงจัดแจงหุงข้าวตามสูตรของรุ่นพี่คอมเม้นต์สุดท้ายเลย พร้อมกับทำปลาผัดคื่นฉ่าย (ที่ใช้เซลารี่แทนคื่นฉ่าย แน่นอนครับว่าผมมั่วสูตรอาหารปลาผัดคื่นฉ่ายจานนั้นเอง) หลังจากพยายามหุงข้าวตามสูตร (ซึ่งไม่ตรงเพราะน้ำที่ใช้หุงข้าวมันเดือดและล้นจนเต็มจานรองไมโครเวฟ ผมจึงหยุดหุง เช็ดออก และเอาไปหุงต่อ) ในที่สุดผมก็ได้ข้าวสวยร่วน ๆ ถูกปากผมมาก พร้อมกับปลาผัดคื่นฉ่ายราดลงบนข้าวอีก

เออ อร่อย