เมื่อพูดถึงการเดินทางไปอเมริกา ฝันเชื่อว่าหนึ่งในเรื่องที่ขึ้นชื่อลือชาของที่นี่ที่เราทุกคนคงจะได้ยินกันบ่อยๆ นั่นก็คือ ด่านตรวจคนเข้าเมือง หรือ ต.ม. นั่นเอง อาจจะด้วยความที่ฝันไม่ค่อยได้เดินทางไปต่างประเทศกับเขาเท่าไหร่นัก และสมัยที่เคยได้ไปก็เด็กเสียจนจำอะไรไม่ค่อยได้ ฝันจึงยังไม่รู้ฤทธิ์เดชของพี่ต.ม. แต่ได้ยินมาว่าถ้าหากไม่ผ่านต.ม. เราก็จะเข้าประเทศเขาไม่ได้ ต้องเดินทางกลับประเทศของตัวเองทันที (อ้าว อย่างงั้นก็เรื่องใหญ่เลยสิ เพราะเรื่องนี้มันตัวใครตัวมัน ช่วยกันไม่ได้ซะด้วย) ก่อนออกเดินทางมาญาติๆของฝันที่เคยเดินทางไปเยือนประเทศนี้มาก่อนก็มาบอกฝันว่าไม่เป็นไรหรอก มันไม่ได้แย่อย่างที่คิด มันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องทำหน้าตาดุอย่างนั้น เพื่อจะได้จับพิรุธได้ แค่เราคุยกับเขาดีๆก็โอเคแล้ว พูดให้ดี พูดให้ชัด ฟังเหมือนง่ายนะคะ แล้วมาดูกันว่าฝันจะผ่านมันไปได้ด้วยดีมั๊ย
ถึงแล้วค่ะ ดินแดนแห่งเสรีภาพ ที่อยู่ข้างหน้าฝันคือด่านตรวจคนเข้าเมือง พวกเราทั้งหลายที่เป็นชาวต่างชาติ จะต้องมาเข้าแถวกันตรงนี้ และเรียงหน้าเข้าไปหาพี่ต.ม. ที่ตัวใหญ่อย่างกับหมี รอบๆก็จะมีผู้รักษาความปลอดภัยเต็มไปหมด บรรยากาศในนี้ดูตึงเครียดชอบกล ฝันไม่ชอบเลยจริงๆ มันเหมือนหายใจได้ไม่ทั่วท้อง หายใจแรงยังไม่กล้าเลย พวกคนไทยหัวดำๆที่อยู่แถวๆฝันเงียบกริบกันหมด ความรู้สึกหนักอึ้งนี่มันอะไรกัน ฝันยืนของฝันไปเรื่อยๆ พยายามทำใจสบายๆ แล้วฝันก็เห็นคนที่อยู่ด้านหน้าคุยกันกับเพื่อนสนุกสนานระคนตื่นเต้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคาดว่าจะพยายามกดถ่ายภาพบรรยากาศ จะได้เอาไปอวดเพื่อนๆ ในโลกโซเชียล ทันใดนั้นเหมือนมีลมร้อนเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงเข้ามาภายในห้อง ทำเอาขนคอลุกชั้นเลยทีเดียว ภายในพริบตา พี่ๆรักษาความปลอดภัยก็มายืนอยู่ข้างหน้าสาวสวยเจ้าของโทรศัพท์นั้นไปเสียแล้ว
พี่ๆเขามาเพื่อขอตรวจค้นโทรศัพท์ค่ะ เพราะที่นี่จะไม่อนุญาตให้เก็บภาพหรืออะไรใดๆทั้งสิ้น เขาขอความร่วมมือลบรูปทั้งหมด อาจจะเป็นเพราะตัวเจ้าของโทรศัพท์ยังตั้งตัวไม่ทัน จึงได้แต่พยักหน้าน้อยๆ เมื่อจัดการเสร็จสรรพ เจ้าหน้าที่ก็ขอเครื่องไปเช็คดูเพื่อความมั่นใจและความปลอดภัยอีกครั้ง จึงส่งโทรศัพท์โชคร้ายเครื่องนั้นคืน และทุกอย่างก็กลับสู่สภาพปกติ มาเร็ว เคลมเร็วตัวจริงเลยค่ะ
ผ่านไปหนึ่งอึดใจ ฝันก็มาอยู่แถวหน้าสุดเรียบร้อยแล้ว เตรียมตัวเดินเข้าไปหาพี่ต.ม. ระหว่างนี้ฝันก็มองดูรอบๆ สังเกตการทำงานของเจ้าหน้าที่ที่นี่ เชื่อเถอะค่ะว่าใครก็ตามที่มาอยู่ตรงนี้คงไม่อยากจะทำขั้นตอนไหนผิดพลาดเป็นแน่ ฝันค้นพบว่าเมื่อช่องใดว่างเจ้าหน้าที่จะเปิดไฟ และด้วยความที่ช่องนั้นมีเยอะมากมายเหลือเกิน หลายครั้งเราก็มองไม่เห็นโดยเฉพาะช่องที่อยู่ในหลืบ และเมื่อเรามองไม่เห็น เจ้าหน้าที่ก็จะอารมณ์เสียค่ะ ว่าทำไมยูไม่รู้จักมอง คนก็เหลืออีกตั้งเยอะแยะ เสียเวลาชาวบ้านเขา เมื่อถึงตาฝัน ฝันมองตั้งแต่แถวซ้ายสุดไล่อย่างรวดเร็วและแม่นยำไปยังแถวขวาสุดด้วยความเร็วแสง แล้วไล่กลับมาที่แถวซ้ายสุดอีกหน ทำอย่างนี้แหละค่ะ ไปๆมาๆ คนอื่นที่เห็นคงนึกขำว่าเจ๊เอเชียหัวดำคนนี้เป็นอะไร ทำตัวเหมือนเมียร์แคตกำลังระวังภัยไม่มีผิด
ถึงตาฝันแล้วค่ะ ฝันก็หอบสัมภาระทั้งหลายทั้งแหล่ไปยังช่องที่อยู่ริมสุดทางด้านขวามือ ยื่นเอกสารต่างๆให้พี่เจ้าหน้าที่แล้วยิ้มงามๆตามแบบฉบับสยามเราไปหนึ่งที ปรากฏว่า ได้ผลค่ะ! พี่ต.ม.หน้าหนวดยิ้มให้ด้วย และบทสนทนาของเราก็ได้เริ่มต้นขึ้น
พี่ต.ม. : “ยูมาทำอะไรที่อเมริกา”
เติมฝัน: “มาทำงานที่ Walt Disney World Resort ค่ะ”
พี่ต.ม. : “แหมดีจริงๆเลย ยินดีด้วยนะ”
เติมฝัน: “...ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
พี่ต.ม. : “แล้วนี่ยูจะมาอยู่ในอเมริกานานขนาดไหนล่ะ”
เติมฝัน: “10 สัปดาห์ค่า”
พี่ต.ม. : “อ๋อ ดีๆๆ ยูรู้มั๊ยว่าแม่ไอน่ะ ชอบไปเที่ยวที่ดิสนีย์แลนด์มากๆเลย จะต้องไปให้ได้ปีละหนเลยล่ะ”
เติมฝัน: “อ๋า ดีจังเลยค่ะ หนูก็ชอบเหมือนกัน”
สรุปคือพี่ต.ม.น่ารักเอามากๆ หลังจากที่พี่ตรวจเช็คเอกสารและความถูกต้องต่างๆเรียบร้อยแล้ว พี่เขาก็คืนเอกสารมาให้ฝัน และไม่ลืมที่จะพูดทิ้งท้ายให้ฝันเดินอมยิ้มไปตลอดทางว่า “ยินดีต้อนรับเข้าสู่อเมริกานะ ขอให้มีความสุขตลอดวันเลย” ก็แหม อะไรมันจะไปดีกว่าการที่เจ้าของประเทศเขาต้อนรับด้วยรอยยิ้มแล้วคำพูดแบบนี้กันเล่า ฝันรู้สึกว่า วันนี้ชักจะเป็นวันดีของฝันจริงๆเสียแล้วสิ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in